Morgunblaðið - 18.07.1998, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 18. JÚLÍ 1998 33r
Deyr fé,
deyja frændur
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Amdís Salvarsdóttir.
Hérvarprúðmenni
er piýði þykja
fegurst mátti
í flokki hveijum.
Hérvarhollvinur
þar hrein í bijósti
trygðin stóð
traustum rótum.
Hér var blíða sem
blekkti engan.
Blæfagur bjarmi
bestu sálar.
Hérvarljúfmenni
er lyndi giöðu
aldrei brá,
nema aumt sæi.
Hér var stillíng,
er stýrði fetum
vandlega fram
á ferli dygða.
Hérvarhjarta,
þar hreinskilni bjó,
en ást og góðvild
öllu réði.
(Helgi Hálfd.)
Okkur finnst að þetta ljóð gæti
verið ort um Baldur afa okkar. Það
segir allt sem segja þarf. Við erum
óendanlega þakklát fyrir að hafa
kynnst manni eins og afa. Lífsspeki
hans og lífsmáti mun alla tíð verða
okkur fyrirmynd.
Hvíl í friði, elsku afi.
Sigríður Stefanía, Baldur
Ingi, Óskar Björn, Jónas
Eyjólfur, Haukur Davíð,
Baldur Örn, Snorri, Magnús,
Bjarni, Sigríður.
Baldur Bjarnason frá Vigur var
einstakt ljúfmenni. Af honum stafaði
sjaldgæf birta og góðmennska.
Hann var heiðarlegur maður og
hreinskiptinn. Nú er hann farinn yf-
ir í hina eilífu sumarparadís þrátt
fyiir að hann hafi í rauninni búið á
slíkum _stað allt sitt líf á eyjunni
sinni í ísafjarðardjúpi. Það er erfitt
að sjá á eftir slíkum valkostamanni
yfir móðuna miklu jafnvel þótt hann
hafi lifað lánga og farsæla ævi. Ein-
hvern veginn bjóst enginn við því að
hann myndi kveðja jafn snögglega
og hann gerði. Baldur var ekki mað-
ur sem kvartaði yfir smámunum og
þótt hann segðist stundum vera
„svolítið lympíulegur", en ávallt með
bros á vör og glampa í augum, var
erfitt að taka þvi þannig að maður-
inn með ljáinn væri farinn að leggja
á. Því þannig var Baldur, æðrulaus
og fús til að taka því sem að höndum
bar.
Eg hef það á tilfinningunni að öll-
um þeim kynntust Baldri hljóti að
hafa þótt vænt um hann. Hann var
hrókur alls fagnaðar þar sem hann
kom og menn hafa sagt mér að þar
sem Baldur starfaði að félagsmálum
hafi oftast ríkt kátína og kraftmikil
drift. Hann gat rifið upp hina leiðin-
legustu fundi með hnittnum athuga-
semdum, enda frábær ræðumaður.
Hann hafði þó sínar meiningar og
var ákveðinn í skoðunum enda
íhaldsmaður af gamla skólanum af
guðs náð.
Baldur fylgdist vel með þjóðmál-
um og hafði brennandi áhuga á því
sem var í deiglunni á hverjum tíma.
Fátt þótti honum skemmtilegra en
að setjast niður, jafnvel með ofur-
litla brjóstbirtu í staupi og vindil-
stúf, og ræða þjóðmálin. Hann hafði
gaman af því að heyra góðar sögur
og var ótrúlega næmur á það sem
skemmtilegt var. Enda var hann
hafsjór af fróðleik og frásagnarlist
hans var ósvikin. Það var alltaf gam-
an að vera nálægt honum því í hvert
sinn sem fundum okkar bar saman
gat hann miðlað einhverju sem
auðgaði tilveruna. Hann talaði til
dæmis svo kjarnmikla íslensku að
oftar en ekki rak mann í vörðurnar.
Þá var honum skemmt: „Hefurðu
ekki heyrt þetta?“ spurði hann en
var síðan fús til útskýringa enda var
honum annt um að gamla og góða
tungutakið glopraðist ekki niður.
A yngri árum vann Baldur m.a.
fyrir sér sem kennari en það átti
samt ekki fyrir honum að liggja að
gerast lærimeistari að ævistarfi því
hann tók við búi í Vigur af foreldr-
um sínum, Björgu Björnsdóttur og
Bjarna Sigurðssyni, ásamt eigin-
konu sinni, Sigríði Salvarsdóttur, og
Birni bróður sínum. En í rauninni
var Baldur fágætur lærimeistari.
Hann hafði einstakt lag á því að
virkja fólk til starfa þó ekki væri
nema með eigin fordæmi, því hann
var allra manna iðnastur og kunni
því illa þegar honum féll verk úr
hendi. Honum fannst líka blóðugt að
sjá menn slugsa við verk sín en hafði
yndi af því að sjá gott verklag og
dugnað. I búskapnum voru öll verk
og smáviðvik jafn mikilvæg og hann
kenndi okkur sumarlærlingunum í
sveitinni að vinna af alúð en einnig
að gera vinnuna að leik og að sjá það
mikilvæga í henni. Hann kunni
einnig þá list að hrósa ef verk var
vel unnið. Þannig voru búskapar-
hættir hans að snyrtimennskan var í
hávegum höfð og virðingin fyrir líf-
inu og náttúrunni samtvinnuð hans
eigin tilveru. Þó að búið í Vigur væri
kannski ekki stórt á nútíma mæli-
kvarða var það eitt af myndarleg-
ustu búum landsins og landstólpi.
Undir það síðasta naut Baldur
þess að vera á eyjunni sinni gi-ænu í
öruggu skjóli sona sinna og tengda-
dætra sem nú hafa tekið þar við búi
af miklum myndarskap. Hann gat
glaður fylgst með stórum hópi
barnabama vaxa úr grasi og hafði
sína föstu pósta til að sinna og tók
nærri sér ef hann gat ekki, af ein-
hverjum ástæðum, stundað verk sín.
Hann skelfdist ekki nútímann þótt
honum fyndist margt hjákátlegt í
honum. Baldri fannst til dæmis að
æðarkollan ætti meiri rétt í Vigur en
ferðamennirnir sem þangað streyma
og hann hafði talsverðar áhyggjur af
því að varpið í kiingum bæinn hans
hefði minnkað á síðustu árum vegna
þess ófriðar sem aukinn ferða-
mannastraumur skapar í varpland-
inu. En hann skildi samt ósköp vel
að annað fólk langaði til að heim-
sækja periuna hans enda með af-
brigðum gestrisinn.
Sem betur fer varð Baldur aldrei
gamall í sinni. Hann var alltaf falleg-
ur, fínn og grunnt á kátínunni í hon-
um.
Um leið og ég kveð þennan kæra
frænda minn vil ég þakka allar ynd-
islegu samverustundirnar sem við
áttum, allar skemmtilegu sögurnar
og stökurnar og síðast en ekki síst
þær ómetanlegu kennslustundir í
mannlegum samskiptum sem ég
fékk að njóta í æsku. Megirðu upp-
skera það sem til var sáð, kæri
frændi. Góða ferð í síðasta sinn.
Bjarni Brynjólfsson.
Sjaldan hafa þau orð átt betur
við, að í lífi mannanna skiptist á skin
og skúrir, en við andlát Baldurs
móðurbróður míns, eða Balla frænda
í Vigur, eins og við kölluðum hann
frændsystkinin. Daginn áður en
hann kvaddi skein sólin skært, við
fæðingu barnabarns hans og Siggu
þegar sonur fæddist Bödda og
Ninnu og veröldin ljómaði. Sólar-
hring síðar þykknaði í lofti og
skugga bar yfir þegar við fregnuðum
andlát hans.
Aðrir verða til að rekja lífsferil
Baldurs og störf hans og er þar af
nógu af taka, en hann kunni þá list
að yrkja garðinn sinn, svo aðrir nytu
jafnframt góðs af. Rösklega var
gengið til verka þar sem hann fór, en
sjaldnast þegjandi eða hljóðalaust,
jafnvel svo að okkur þótti á stundum
nóg um, sumarkrökkunum í Vigur,
systkinabömum hans. Eljusemi og
ósérhlífni voru þeir þættir í fari hans
sem okkur lærðist að meta eftir því
sem við þroskuðumst og í fylgilagi
við létta lund, hárfína kimnigáfu og
Ijúfmennsku í alla staði, var mótaðui'
hans einstaki persónuleiki.
Enginn getur með sanngimi ætl-
ast til samferðar í lífinu við marga
menn á borð við Baldur frænda
minn. Ég kveð hann því, með hjart-
ans þökk fyrir allt.
Elsku Sigga mín og annað frænd-
fólk og vinir í Vigur, það er sárt að
skilja, en áfram lifir minning um
góðan dreng.
Bjarni Lámsson.
Eyjan fagra, Vigur í ísafjarðar-
djúpi, og heimilisfólk þar hefur verið
hluti af tilveru minni síðan ég man
eftir mér. Á uppeldisáram mínum
sem barn í Ögri og nágranni tengd-
ust Vigurferðir á litlum bát oft fund-
arferðum föður míns sem hrepps-
nefndarmanns í Ögurhreppi til að
funda með öðram hreppsnefndar-
mönnum og oddvitanum Baldri
Bjarnasyni í Vigur. Þá fékk maður
stundum að koma með og naut þess
út í ystu æsar enda alltaf tekið vel á
móti gestum í Vigur. Einnig kom
Baldur oft til foreldra minna í Ögur
á Vigurbátnum Gesti í ýmsum er-
indagjörðum er oft vörðuðu hag
hreppsbúa. Baldur var oddviti Ögur-
hrepps til margra ára og leysti það
starf sitt, sem hann sinnti með bú-
störfunum, ákaflega vel af hendi með
dyggum stuðningi Sigríðar konu
sinnar. Hann var fulltrúi sveitarfé-
lagsins út á við og hélt alltaf fram
þess viðhorfum og hagsmunum með
þeim hætti að eftir var tekið og á var
hlustað, enda Baldur vinsæll maðui’
og þekktur meðal annaraa sveitar-
stjórnarmanna á Vestfjörðum. Sveit-
arstjórnarmenn sem störfuðu á
sama tíma og Baldur hafa sagt mér
að mun daufara hafi orðið yfir sam-
eiginlegum fundum, eins og Fjórð-
ungsþingum og aðalfundum Orkubús
Vestfjarða, eftir að Baldur hætti af-
skiptum af sveitarstjórnarmálum.
Hann hafði ákveðnar skoðanir á mál-
um og setti þær fram á sinn sérstaka
hlýlega, glaðlega hátt.
Viðmót Baldurs við mig þegar ég
var bai-n man ég alla tíð því hann gaf
sér tíma til að ræða við mann og
spyrja spurninga sem fáir fullorðnir
gefa sér tíma til að spyrja böm um.
Eg tel að samskipti hans við aðra
hafi einkennst af virðingu og hlýhug
og hann gerði ekki mannamun. Við-
tökur hans þegar ég flutti á ný vest-
ur fyrir tæpum tveimur árum til að
starfa að sveitarstjómarmálum á
Vestfjörðum vora hvetjandi fyrir
mig og skiptu miklu máli þegar ég
var að feta mig áfram fyrstu vikurn-
ar í nýju starfi á því sviði sem hann
þekkti svo vel.
Með söknuði kveð ég góðan mann,
Baldur Bjarnason í Vigur, og veit að
svo er um aðra sem nutu þeirra for-
réttinda að kynnast honum. Ég og
fjölskylda mín sendum Sigríði, eigin-
konu Baldurs, afkomendum þeirra
og ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Halldór Halldórsson,
bæjarsljóri ísafjarðarbæjar.
Við andlát Baldm’s Bjarnasonar,
f.v. oddvita í Ögurhreppi er fallinn
frá mikill og virtur héraðshöfðingi,
sem var einn af litríkustu sveitar-
stjórnarmönnum Vestfirðinga um
árabil.
Hin söguíræga perla, Vigur við
ísafjarðardjúp, hefur misst góðan
búmann og stjómanda, mann sem
setti svip á umhverfi sitt með sterk-
um persónuleika, góðvild og hlýhug.
Baldur bar mikla virðingu fyrir ætt-
jörð sinni, naut fagurs gróðurs og
jafnt samgangs við bú- og fiðurfé
sem mannlegra samskipta. Var
hrókur alls fagnaðar á mannamót-
um.
Leiðir okkar Baldurs lágu saman
uin þrjá áratugi. Vil ég þar nefna
samstarf okkar á sviði sveitarstjórn-
armála svo sem á þingum Fjórð-
ungssambands Vestfh'ðinga, aðal-
fundum Orkubús Vestfjarða, Hér-
aðsnefndar Isafjarðarsýslu, svo eitt-
hvað sé nefnt.
Baldur vai' um margt óvenjulegur
maður, hreinskiptinn, skemmtilegur,
hrekklaus og náttúrugreindur sam-
ferðamaður. Hann minnti mig stund-
um á góðlegan bangsa sem öllum
þótti vænt um og vildu umfaðma.
Ótal mörg atvik og minningar vakna
við fráfall hans og væri vel þess virði
að færa síðar til bókar öll þau mörgu
gullkorn sem hrukku af munni hans
á fundum og góðum stundum.
Baldur vildi enga lognmollu í
kring um sig, gekk hreint til verks,
og var ófeiminn við að lýsa skoðun-
um sínum hvar sem var, við hvem
sem var og komst oft skemmtilega
að orði. Þegar Baldur bað um orðið,
og tók til máls, var vel hlustað og eft-
irtekt mikil. Sem oddviti barðist
hann af rökvísi og miklum þrótti fyr-
ir bættum lífskjörum og alhliða þjón-
ustu við íbúa ísafjarðardjúps.
Mér er sérstaklega minnisstæð
ein ræða sem hann flutti á aðalfundi
Orkubús Vestfjarða þegar hann
krafðist „sjálfrennandi rafmagns“ -
eins og hann kallaði það - á alla bæi
við Isafjarðardjúp, minna mátti það
ekki vera. Honum vai'ð síðar að ósk
sinni og þegar vígsluhátíð var haldin
í Vigur við rafvæðingu frá Orkubú-
inu lýsti hann þeim þægindum sem
þessu fylgdu. Nú þyrfti hann ekki
lengur að staulast út á dimmum
vetrarkvöldum í misjöfnum veðram
tH að drepa á dísilvélinni, nú gæti
hann séð Siggu sína hátta jafnt sum-
ar sem vetur, þetta væri nú aldeilis
munur. En hann hélt áfram: Ég verð
þó að segja ykkur eitt elsku félagar,
ég nýt þessa þó ekki til fulls fyrr en
hann Kristján vinur minn á Hvíta-
nesi í Skötufirði er líka búinn að fá
„sjálfrennandi rafmagn", það verður
hann að fá sem fyrst. Þessi orð hans
sýna best hvaða hug hann bar til
sveitunga sinna.
Ræður sínar ki-yddaði Baldur oft-
ast með góðlátlegu meinlausu gríni,
ýmist af sjálfum sér, öðram, eða um-
hverfinu, en ávallt var þó full alvara
á bíik við málflutninginn.
Áminningar hans vora hógværar
en gátu þó orðið hárbeittar. Þegar
Stjómsýsluhúsið á Isafirði var vígt
gleymdist að bjóða Baldri. Skömmu
síðar var haldinn fundur í húsinu þar
sem Baldur var staddur. Baldur lét
sig ekki vanta í ræðustól fremur en
fyrri daginn. Hann óskaði Isfirðing-
um til hamingju með þetta nýja
glæsilega hús, og vakti athygli á að
„kokteil“-lyktin væri enn í húsinu,
mikið hlyti að hafa verið gaman hjá
þeim sem boðið var. Þannig minnti
hann skemmtilega og góðlátlega á að
láðst hefði að bjóða sér. Deilur milli
manna leysti hann oft á snilldarlegan
hátt. Eitt sinn við ómerkilega og
tímafreka atkvæðagreiðslu á aðal-
fundi Orkubúsins um varamann í
stjóm, komst hann svo að orði: „Það
er skömm að eyða tímanum í þessa
vitleysu, iðnaðarráðherra er búinn
að bjóða í samkvæmi fyrir löngu síð-
an, og við að missa af mörgurru^
„sjússum". Góðu drengir komið ykk-
ur nú saman, hættið að kjósa og
klappið bara fyrir tillögu kjörnefnd-
ar.“ Fundi lauk skömmu síðar.
Sögueyjan Vigur er öllum kunn.
Ekki er hér rúm til að rekja áhrif
þeirra Vigurmanna á framgang mála
á Vestfjörðum eða þjóðmála. Það að
sækja Vigur heim er ævintýri líkast. >
Umhvei’fi er fagurt, snyrtimennska
ábúenda í fyiirúmi, og búskapar-
hættir allir til fyrirmyndar. Ósnortin
náttúra og frásagnai’gleði Baldurs
gerði hverja einstaka heimsókn
ógleymanlega. Húsfreyjan, Sigríður,
mikil listakona og öðlingur, stóð
jafnan fyrii' miklum og góðum veit-
ingum að sið stórhöfðingja. Sam-
heldni fjölskyldunar var og er ein-
stök og þjóðkunn. Það var oft gaman
í gamladaga að fylgjast með þeim
feðgum, Bjarna og sonum, þegar
þeir réra út í Fagranesið til að senda
frá sér afurðir eða taka á móti gest-
um og aðföngum hverskonar. Það fór
ekki á milli mála að kært var með
mönnum þar.
Nú þegar ég fyrir hönd eldri sveit-
arstjórnarmanna á Vestfjörðum
kveð Baldur Bjarnason, vil ég þakka
honum samfylgdina, öll góðu ráðin,
og ekki síst fyrir þann mannkær-
leika sem hann sýndi í öllu sínu lífí^
og starfi. Skarð hans verður vand-
fyllt.
Sigríði, börnum, bamabörnum og
venslafólki sendum við okkai- inni-
legustu samúðarkveðjur. Við Lillý
þökkum vináttu liðinna ára og ósk-
um aðstandendum öllum góðrai-
framtíðar. Minningin um góðan,
hjartahlýjan og hrekklausan dreng,
Baldm- Bjarnason, mun lengi lifa og
tengjast áfram sögu ísafjarðardjúps
sem og athafna- og menningarsögu
þjóðarinnar.
Ólafur Kristjánsson,
bæjarstjóri, Bolungarvík.
• Fleiri minningargreinar um
Baldur Bjamason biða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
t
Ástkær eiginmaður minn og besti vinur, faðir,
tengdafaðir og afi,
ANDRÉS ERLENDSSON,
Heiðarbraut 8,
Keflavík,
lést á Landspítaianum sunnudaginn 12. júlí.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Hjördís Guðmundsdóttir,
Birna Andrésdóttir, Kristinn Kristinsson,
Magndfs Andrésdóttir, Einar Hannesson,
Oddný María Kristinsdóttir.
Faðir okkar, t JÓHANNES HALLGRÍMSSON bakari, áður til heimilis á Hverfisgötu 58, Hafnarfirði,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur fimmtudaginn 16. júlí. Jarðarförin verður auglýst síðar.
Vilborg Jóhannesdóttir, Hallgrímur Jóhannesson, Sigþór Jóhannesson.

t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
VIGDÍS SIGURÐARDÓTTIR
frá Skeggjastöðum,
Dvalarheimilinu Kirkjuhvoli,
Hvolsvelli,
andaðist á Landspítalanum aðfaranótt 16. Júlí.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.