Morgunblaðið - 02.10.1998, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 1998
lífi sem eru mér minnisstæðastir og
dýrmætastir.
Afi var stjúpfaðir föður míns, sr.
Þórhalls Höskuldssonar. Hann
gekk honum í foðurstað frá 6 ára
aldri og voru þeir alla tíð einstak-
lega nánir og samheldnir. Afi ól
pabba upp eins og sinn eigin son og
á sama hátt reyndist hann okkur
börnum pabba einstaklega um-
hyggjusamur og góður afi.
Afi var einstaklega vandaður
maður. Hann var alla tíð sjálfum
sér samkvæmur og sjálfum sér
nógur í verkum sínum og sóttist
ekki sérstaklega eftir félagsskap
annarra vegna þess. En hann naut
sin ákaflega vel með fólki ef svo bar
undir og gat verið hrókur alls fagn-
aðar. Hann var ævinlega hreinn og
beinn í samskiptum við fólk og fór
ekki í manngreinarálit. Þeir sem
þekktu hann tóku einurð hans alltaf
vel enda var það aldrei meint öðru-
vísi. Hann var miklu fremur maður
verkanna en orðanna og hafði svo
sannarlega skilað vel sínu dags-
verki. Hann var mikill ákafamaður
og svo mikill að segja má að ein-
kunnarorð hans hafi verið að
„geyma aldrei til morguns það sem
hægt var að gera í gær“!
Afi var einstaklega mikill búmað-
ur þó enga ætti hann bújörðina.
Hann eignaðist snemma fjái-hús á
Akureyri og átti þar kindur sem
allar voru mórauðar. Hann var
þekktur fyrii- „mórurnar" sínar.
Það var unun að fylgjast með afa
innan um þær. Hann varð alltaf all-
ur annar maður og ekki alls fyrir
löngu sagði hann mér að engin
skepna hefði átt eins sterk ítök í
honum og íslenska sauðkindin. Mér
er mjög minnisstætt hvernig lifnaði
yfir honum á haustin í réttunum
þegar hann var að endurheimta
ærnar sínar af fjalli. Það var eins
og hann væri að hitta nána vini sína
aftur eftir langan aðskilnað. Hann
gekk á móti þeim, kallaði á þær og
talaði við þær á þann hátt sem þær
skildu og þær þekktu hann. Ærnar
hans voru þekktar fyrir að rekast
seint og illa en þegar þær sáu afa
eða heyrðu var það vandamál úr
sögunni. Hann var líka með ólíkind-
um fjárglöggur, þekkti svipinn á
þeim og lömbin af svip mæðra
þeirra eins og um mannfólk væri að
ræða. Pabbi hafði oft á orði hve sér-
stakt þetta væri og hvernig hann
gat rekið ættir ánna, ekki bara
sinna eigin heldur pabba fjár
einnig.
Afa var sérstaklega kært allt
sem íslenskt var, hvort sem um var
að ræða náttúru landsins, menn-
ingu eða íslenskar afurðir. Þetta
átti einnig við um íslensk sönglög
og alltaf hafði hann orð á því við
mig eftir tónleika þar sem ég hafði
komið fram að íslensku lögin hefðu
verið lang fallegust. Aldrei fannst
honum ég syngja nóg af þeim.
Einn var sá þáttur í fari afa sem
var mjög skemmtilegur. Hann átti
sín eigin máltæki sem hann hafði
yfir í tíma og ótíma, algjörlega
hugsunarlaust, eins og t.d. þegar
fólk segir ,jæja“. Þá kom hjá afa:
„Það er nú það, Helga mín“ eða
, jæja, sagði hann þegar hann vakn-
aði, svo sagði hann ekki meira þann
daginn" eða „ágætt, séra Ólafur"
(og enginn vissi við hvaða sr. Ólaf
var átt og þá síst hann sjálfur).
Stundum kom bara „Vivaldi", sem
hann sagðist hafa heyrt einhvern-
tímann í útvarpinu! Svo sagði hann
líka: „Þú segir það, Jón litli, að Guð
hafi skapað þig“! Einu sinni komst
hann í erfiða aðstöðu vegna þessa
máltækis síns, sem þó enga mein-
ingu hafði, þegar einhver „Jóninn“
heyrði þetta og tók það til sín. Afi
þekkti þann mann ekki neitt! Eitt
máltækið var upp á ensku þó ekki
væri hann nú enskumælandi bless-
aður og enginn veit hvaðan það
kom en það var iðulega hans þakk-
arkveðja: „Thank you very vídd“!
Við barnabörnin höfðum öll sér-
staklega gaman af þessu sérkenni
afa og vorum öll búin að læra þessi
einkamáltæki hans og höfum þau
oft yfir okkur til skemmtunar.
Annað var mjög sérstakt í fari
afa en hann átti það til að búa til sín
eigin gælunöfn á fólk. Hann hafði
t.d. einkarétt á að kalla mig Biggu
og á ég eftir að sakna þess að heyra
það ekki oftar frá honum. Ósjaldan
heyrði maður hann kalla konur
Dísu þegar mikið lá við því stund-
um var kappið svo mikið að hann
mátti ekkert vera að því að rifja
upp skímarnöfn þeirra. En þessu
tóku allir vel sem þekktu afa.
Ósjaldan heyrði maður hann líka
segja þegar hann ávarpaði eigin-
konu sína, systur eða dóttur:
„Bogga-Bára-Hulda“ í einni runu
því hann gaf sér ekki tíma til að
hitta á rétt nafn og sagði þau því
bara öll til þess að flýta íyrir sér.
Þegar ég var heima í sumar fór
ég oft, og oft við systurnar báðar,
upp í Grænumýri til að spila vist við
ömmu og afa. Það var sú dægradvöl
sem veitti afa mesta ánægju. Afi
var svo til alltaf minn makker og í
nær hverju spili leit hann á mig
þegar komið var að sögn og sagði:
„Ég held ég grandi bara, þú hlýtur
að eiga eitthvað, Bigga mín.“ Og yf-
irleitt vann hann og þá varð hann
glaður. Hann tók nefnilega spila-
mennskunni eins og hven-i annarri
vinnu, hún var stunduð af sam-
viskusemi og dugnaði og hann vildi
ekkert hangs. Við þurftum að vera
fljót að sortera og segja og svo vildi
hann alltaf klára hringinn áður en
hætt var. En honum var alltaf mjög
umhugað um að við værum ekki að
sóa tíma okkar til spilamennskunn-
ar, spurði okkur alltaf hvort við
mættum örugglega vera að þessu,
þyrftum ekki að sinna okkar störf-
um í staðinn. Þessar stundir, þar
sem hann naut sín svo vel, voru
okkur öllum mikils virði og það er
gott að eiga þær í minningunni.
Eins og afi sagði alltaf grand í
spilunum þá var hann líka „grand“ í
augum okkar barnabamanna. Hann
var okkur sá besti afi sem hugsast
getur. Honum var alltaf umhugað
um velferð okkar og hvatti okkur og
studdi til dáða í öllu því sem við tók-
um okkur fyrir hendur. Hans aðals-
merki voru reglusemi, stundvísi,
heiðarleiki, samviskusemi og ósér-
hlífni og þær dyggðir hafði hann að
leiðarljósi þegar hann leiðbeindi
okkur. Það veganesti erum við hon-
um þakklát fyrir.
Afi var atorkusamur og gæddur
eldmóði í öllum störfum sínum. Það
varð honum því erfitt að verða gam-
all og þurfa að beygja sig undir dvín-
andi þrek og aðra fylgikvilla ellinnar.
Hann hafði alla tíð verið við góða
heilsu og haft mikið starfsþrek og
það var honum sérstaklega þung-
bært þegar þrekið svo brast. Það var
honum mikið áfall þegar pabbi lést
því þar missti hann sálufélaga sinn í
búskapnum og sitt trausta lífsakkeri.
Þegar við h'tum til baka sjáum við að
afi varð aldrei samur eftir það áfall.
Hann missti líka mikið þegar
hann missti kindurnar sínar sem
voru lífið hans. Vorið eftir að pabbi
dó lagði hann niður búskapinn.
Hann ætlaði að hætta búskap þeg-
ar hann yrði áttræður en þraut-
seigja hans var slík að eitt árið tók
við af öðru og hann var orðinn 83
ára þegar hann hætti. Það var
vissulega þakkarvert að hafa heilsu
til að halda búskapnum svona lengi
en hann gat það líka vegna þess að
hann naut dyggrar hjálpar, og þá
sérstaklega tengdasonar síns, sem
gerði honum það kleift og einnig
eftir að pabba naut ekki lengur við.
En nú er þrautum hans lokið og
hann er Guði falinn um alla eilífð.
Ég þakka góðum Guði fyrir að hafa
gefið okkur afa og bið hann að
blessa okkur, sem unnum honum,
minningarnai- um hann. Megi þær
ætíð lifa með okkur.
Ég heyrði Jesú himneskt orð:
„Komhvíldégveitiþér.
Þitt hjarta’ er mætt og höfuð þreytt,
Þvi halla’ að bijósti mér“.
Ég heyrði Jesú himneskt orð:
„Sjá, heimsins ljós ég er.
Lít þú til mín, og dimman dvín
og dagur ljómar þér“.
Eg leit til Jesú, Ijós mér skein,
það ljós er nú mín sól,
er lýsir mér um dauðans dal
að Drottins náðarstól.
(Stefán Thorarensen.)
Björg Þórhallsdóttir.
+ Garðar Guð-
mundsson fædd-
ist í Reykjavík 17.
ágúst 1927. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 25.
september sl. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Guð-
jónsson skipstjóri, f.
21.6. 1891, d. 8.12.
1973, og Élín Haf-
liðadóttir, f. 22.3.
1898, d. 28.12. 1949.
Þau bjuggu lengst
af í Reykjavík.
Systkini eignaðist
Garðar þijú, þau Guðjón, nú lát-
inn, Hafliða og Eli'nu.
Hinn 9. september 1961
kvæntist Garðar eftirlifandi
konu sinni, Jónínu Ásmunds-
dóttur, f. 20.3. 1942. Eignuðust
þau tvö börn, Elínu,
f. 14.3. 1962, sem
gift er Má Steinsen
og eiga þau tvö
börn, Helenu og
Vilborgu; og Þor-
kel, f. 16.1. 1965,
sem kvæntur er
Onnu Garðarsdótt-
ur. Börn þeirra eru
Garðar Þór og Agn-
ar Freyr.
Starfsvettvangur
Garðars var hjá
Flugfélagi fslands
og síðar Flugleiðum
alla hans starfsævi,
eða frá 19 ára aldri til æviloka.
Starfaði hann þar í tækni- og
viðhaldsdeild félagsins.
Utför Garðars fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Varð þetta til þess að skálaferð-
um fækkaði, en í áratugi hittumst
við mánaðarlega á heimilum hver
annars og áttum við þar einstak-
lega ánægjulegar samverur.
A þessum heimilisfundum
breyttist markmið okkar í upp-
byggilegar stundir og þar sem við
hrifumst af kristniboði og fórnfysi
kristniboðanna reyndum við að
styðja við það starf fjárhagslega.
Að þessu áhugamáli okkar gekk
Garðar heill og óskiptur.
I hugum okkar félaganna var
Garðar hægur og traustur maður
en umfram allt hjartahlýr og góður
drengur.
Ennfremm- fundum við það fé-
lagarnir hvað við vorum velkomnir
á heimili þeirra Jónínu og Garðars^**
þegar fundirnir voru haldnir hjá
þeim.
Nú óskum við þess og biðjum að
Guð blessi og styrki Jónínu og fjöl-
skyldu þeirra og alla þeirra nán-
ustu.
Guð blessi minningu Garðars.
F.h. félaganna,
Aðalsteinn Thorarensen.
GARÐAR
GUÐMUNDSSON
Þótt erfitt sé að skrifa minning-
argrein um látinn vin og félaga er
þó á hinn bóginn ljúft að rifja upp
liðnar samverustundir þar sem
aldrei bar skugga á.
Garðar Guðmundsson var þannig
vinur, ljúfur, hlédrægur, en traust-
ur vinur, sem alltaf mátti treysta.
Þó að oft liði langur tími milli end-
urfunda var alltaf eins og við hefð-
um kvaðst í gær er við hittumst aft-
ur. Við kynntumst fyrst ungir
menn innan veggja KFUM og í
Vatnaskógi.
Við vorum báðir Vesturbæingar
og báðir í KR og áttum því ýmislegt
sameiginlegt. Hann æfði fótbolta
og skíðamennsku í þeim deildum
KR og var vel hæfur í hvoru-
tveggja, en eg æfði fimleika o.fl. Er
tímar liðu bundust vináttubönd
okkar nánar, er við, ásamt fleiri
vinum innan KFUM, stofnuðum fé-
lag um skíðaskálann „Éljagang“ og
hófum að stunda þar skíðamennsku
af krafti við frumstæðar aðstæður.
Ekki var lyftunum fyiár að fara þá.
I þeim félagsskap var Garðar sann-
kallaður máttarstólpi, alltaf reiðu-
búinn til viðhalds og viðgerða á
skálanum og átti manna mest þátt í
þvi, að allt gekk snurðulaust þar.
Minnisstæð mjög er ferð sú, er
eg og Garðai’ fórum saman vítt og
breitt um landið á WOlis-jeppa, ár-
gerð 1947, er eg átti þá. Skröngluð-
umst við um allt og heimsóttum vini
og kunningja hingað og þangað um
landið. Betri ferðafélaga var ekki
hægt að hafa þótt hann keyrði ekki.
Garðar átti til með að taka upp á
ýmsu sérkennilegu, og standa við
það. Eitt af því var, að hann kærði
sig ekki um að taka bílpróf og stóð
við það, hvað sem á gekk. Tímar
liðu og eg trúlofaði mig þeirri
stúlku, sem nú er konan mín. Eg
ákvað að bjóða henni í eins konar
„trúlofunarferð" til Noregs á fjalla-
hótel þar að stunda skíði. En við
fórum ekki ein, nei, Garðar Guð-
mundsson varð með í ferð, enda
góður vinur Höllu líka. Finnst mér
það lýsa þeim vinskap og trausti, er
við bárum til Garðars, að vilja hafa
hann með í slíka „prívat“-ferð. Eg
held að hann hafi notið ferðarinnar
prýðilega sjálfur, enda óbundinn og
ólofaður þá.
Eftir að við Halla giftum okkur
og stofnuðum eigið bú og eignuð-
umst börn varð Garðar þar fljótt
heimagangur ásamt vini okkar
allra, Grétari Bender. Þeir félagar
náðu fljótt sambandi við börn okkar
og eiginlega „áttu þau“ í bestu
merkingu þeirra orða. Þeir höfðu
gott lag á börnum, enda mestu ljúf-
menni báðir. Það kom nú að því, að
Garðai’ kynntist stúlku þeirri, er
brátt varð hans ejginkona. Var það
stúlkan Jónína Asmundsdóttir og
giftu þau sig 9. september 1961.
Var það mesta gæfuspor er
Garðar steig á sinni ævi, því sú
kona studdi hann og hvatti á allan
hátt i gegnum árin og stóð eins og
klettur við hlið hans í hans erfiðu
veikindum síðustu árin. Það var
ekki fyrr en á siðustu starfsánim
mínum hjá Flugleiðum að eg
kynntist Garðari á vinnustað. Það
var eftir að eg hætti að fljúga og
„fór á jörðina“, eins og það var kall-
að. Unnum við þá undir sama þaki,
fyrst á Reykjavíkurflugvelli og síð-
an úti á Keflavík.
Sá eg þá hve natinn og nákvæm-
ur hann var við allt sem hann gerði.
Veitti ekki af, því hann annaðist
viðhald og viðgerðir á öllum örygg-
istækjum flugvélanna, svo sem
björgunarbátum, lífbeltum og öðr-
um öryuggistækjum sem gn'pa átti
til, ef neyðarástand skapaðist. Þar
var hann réttur maður á réttum
stað, samviskusamur og traustur í
hvívetna. Kunnu yfirmenn hans vel
að meta þessa eiginleika.
En nú er komið að leiðarlokum
og eg verð að slá botn í þessi fátæk-
legu minningarorð um vin minn
Garðar Guðmundsson. Meira hefði
eg viljað segja, en þetta verður að
duga.
Megi hann hvíla í friði hjá
Drottni þeim, er hann lærði að trúa
á í æsku.
Eg og kona mín vottum Jónínu,
börnum hennar og barnabörnum
samúð okkar með missi góðs eigin-
manns, föður og afa. Guð blessi
ykkur öll.
Baldur Bjarnasen.
Kveðja frá félögum.
Fyrir 50 árum, eða nánar tiltekið
í október 1948, stofnuðu nokkrir
ungir menn, sem allir voru félagar í
KFUM, félagsskap um lítinn skíða-
skála sem þeir höfðu keypt og stað-
settur var á Hellisheiði. Skálann
nefndu þeir Éljagang.
Markmiðið var að eiga afdrep,
hæfilega langt frá borginni til að
geta stundað útiveru og þá ekki síst
að vera á skíðum.
Eins og gengur vorum við félag-
arnir misfærir i skíðaíþi’óttinni, en
þó fundust ágætir skíðamenn meðal
okkar. Garðar Guðmundsson, sem
við kveðjum með söknuði, var
einmitt í þeirra hópi.
Síðan liðu árin og ungu mennirn-
ir stofnuðu flestir sín heimili og
urðu meira uppteknir við að ala
upp nýja kynslóð en að stunda
íþróttir.
r Blótnabúðirv >
öarðskom
k v/ FossvogsUirkjMgcu'ð ,
V S(mi: 554 0500
Enn heggur maðurinn með ljáinn
ótímabært og nú er það okkar kæri
nágranni, Garðar Guðmundsson,
sem lést á Borgarspítalanum eftir
nokkurra vikna erfiða baráttu við
hið illvíga krabbamein. Við höfurof ,
búið saman í Geitlandinu í yfir 20 ár
og langar að senda smákveðju og
þakklæti fyrir árin öll.
Það er svo margt sem leitar á
hugann á svona stundum, en öll
minnumst við Garðars sem hægláts
og prúðs manns sem ræktaði garð-
inn sinn í fyllsta skilningi þess orðs.
Sem dæmi um gott samkomulag og
sérstök vinatengsl í blokkinni okk-
ar, þá höfum við skipst á að hafa
þorrablót síðustu 20 árin og var
alltaf mikið tilhlökkunarefni allra
og mikið lagt til. Það verður skrýtið^*
að hugsa til þess að Garðar verði
ekki með okkur lengur. Hans verð-
ur sárt saknað. Það var svo margt
sem hann sá um í blokkinni okkar
án þess að nokkur yrði þess var,
hann hafði aldrei hátt um það sem
hann vann eða gerði. Okkur fannst
hann alltaf njóta sín vel í garðinum
og alltaf voru þau hjónin, Garðar og
Nína, fyrst út í garðinn á vorin til
að taka til hendi og hreinsa eftir
veturinn. Við munum sérstaklega
hvað hann var duglegur við að berj-
ast við fíflana í grasinu með hnifinn
einan að vopni, en fíflar eru, eins og
allii- vita, frekar leiðinlegir í görð-
um.
Þú hefðir ekki viljað mikla lof-*~~
ræðu, þannig að við munum geyma
minninguna um þig, kæri Garðar.
Kæra Nína, Élla og Keli. Sorg
ykkar er mikil og biðjum við góðan
Guð að styrkja ykkur á þessum erf-
iða tíma. Guð blessi ykkur öll.
Gyða, Gunnar, Sigríður,
Sveinn, Kolbrún, Björn.
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
UTFARARÞJONUSTAN
EHE
Stofnað 1990
Persónuleg þjónusta
Súni: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is utfarir@itn.is
Rúnar Geirmundsson Sigurður Rúnarsson
útfararstjóri útfararstjóri