Morgunblaðið - 02.10.1998, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 1998 51
meina sinna eftir langa bið, þar sem
þann sama dag átti að leggja hana
inn á sjúkrahús. Engum gat til hug-
ar komið þá, að svo skammt væri
eftir. - Nú vitum við öll hvað var að.
Ekki fer hjá því að minningar
rifjast upp. Með því fyrsta sem ég
minnist úr bemsku minni er að
Lilja systir mín var að gæta mín, en
það mun hún alloft hafa þurft að
gera vegna starfa móður okkar utan
heimilis. Það gerðist þá eitt sinn að
ég var að fíkta og meiddi mig en ég
man þó ekki sérstaklega eftir því,
heldur man ég vel eftir að barn-
fóstran grét mikið vegna þess að
hún hélt að ég hefði meitt mig mikið
og kenndi sjálfri sér um hvemig fór.
Það átti síðan fyrir barnfóstrunni að
liggja að gæta margra barna og
koma til manns.
Ung giftist Lilja eftirlifandi
manni sínum Boga Thorarensen.
Fljótlega hófu þau búskap á Neðri-
Brekku í Saurbæ, en fluttu svo að
Heinabergi á Skarðsströnd þar sem
þau bjuggu í nokkur ár, uns þau
fluttu í Garðabæ. Síðustu ár hafa
þau búið í stóru og fallegu húsi í
Lækjarási 1. Garðurinn við það hús
ber þess glögg merki að allt óx og
dafnaði vel sem Lilja kom nálægt.
Börnunum fjölgaði ár frá ári og
urðu alls 9. Það varð þeim hjónum
mikið áfall þegar þau misstu yngsta
soninn í bílslysi fyrii- nokkrum ár-
um, en þau bára harm sinn í hljóði.
Það gefur augaleið að vinnudagur
Lilju hlýtur oft að hafa verið langur
og vökunætur margar, en einhvern
veginn er það svo að manni fannst
Lilja alltaf hafa nægan tíma til þess
sem hún þurfti að gera og eitt er
víst að hún kvartaði aldrei. Starfs-
orkan var mikil. Þau hjónin vora
alla tíð mjög samhent, gestrisni
þeirra var orðlögð og reglusemi al-
ger. Minnisstætt er mér hversu
systkinahópurinn stóri var prúður.
Síðar sögðu börnin frá reglum sem
þeim höfðu verið settar af móður-
inni og vora þær með öllu ófrávíkj-
anlegar. Betur væri að slíkar reglur
væru almennt í heiðri hafðar. Það
er víst að Lilja vann mikið dagsverk
um ævina, sem þó varð allt of stutt.
Að leiðarlokum vil ég þakka Lilju
fyrir allt og allt. Ég og fjölskylda
mín biðjum þess að guð styrki Boga
í sorg sinni, svo og börnin öll,
tengdabörn og barnabörnin mörgu
og ungu. Þau hafa öll misst mikið.
Grétar Sæmundsson.
Mig langar að minnast nokkrum
orðum á konu sem var mikill áhrifa-
valdur í fjölskyldu okkar. Sorgar-
fréttin barst um svipað leyti og
fyrstu haustlitirnir sáust á gróðrin-
um þetta árið. Um stund setti mig
hljóða og hugurinn leitaði á vit
minninganna. Lilja var höfðings-
kona og myndarleg, var boðberi
dugnaðar og manngæsku, hún helg-
aði sig börnunum og heimilinu í
einu og öllu. Engin mátti fara frá
henni án þess að fá kaffí og kökur.
Lilja var snillingur í bakstri. Það
var alltaf hlýja í kringum hana.
Henni var margt til lista lagt. Hún
saumaði út heilu stólana, myndii’ og
margt fleira og sat aldrei auðum
höndum, prjónaði sokka á litlu
ömmubörnin og gaf sér alltaf tíma
til að hlusta og leysa málin. Lilja
var alltaf miðpunktur fjölskyldunn-
ar enda ólu þau Bogi og Lilja upp
myndarlegan bamahóp og stóðu
þau ævinlega vel að því. Ég kynnt-
ist Lilju og Boga þegar sonur minn,
Arnai’ Smári, kynntist Kristínu
dóttur þeirra og var honum tekið
opnum örmum og stjanaði Lilja við
hann alla tíð eins og henni var ætíð
lagið. Einnig var hún alltaf elskuleg
við öll börnin okkar í Grenilundin-
um. Hana munaði ekkert um að
bæta einum við í kaffi og kökur ef
svo bar undir. Þegar ér er að skrifa
þessi orð sitja þeir Andri Freyr og
Egill Þorri hjá mér við eldhúsborðið
og eru að teikna. Andri teiknar fal-
legan kross og hann er handa Lilju
ömmu. Hlýjan úr brúnu augunum
þeirra er spyrjandi, en hún er hjá
Guði og þar líður henni vel. Ég og
fjölskylda mín viljum þakka Lilju
fyrir allt, við söknum hennar úr af-
mælisboðunum og boðunum sem við
höfum verið saman í.
Elsku Bogi, innilegar samúðar-
kveðjur, Guð gefi þér styrk í þessari
miklu sorg, einnig fjölskyldunni og
öðrum ástvinum.
Ó hve létt er þitt skóhljóð
og hve leingi ég beið þín
þaðervorhretáglugga
napur vindur sem hvín,
enégveiteinastjömu,
eina stjömu sem skín,
og nú loks ertu komin,
þú ert komin til mín.
Pað em erfiðir tímar,
það er atvinnuþref,
ég hef ekkert að bjóða,
ekki ögn sem ég gef,
nema von mína og líf mitt
hvortégvakieðasef,
þetta eitt sem þú gafst mér
það er alt sem ég hef.
(Halldór Laxness.)
Fjölskyldan Grenilundi 4,
Garðabæ.
Elsku amma mín. Ég trúi því
varla enn að þú sért farin frá mér.
AJlar þessar stundir sem við átum
saman ... allar þessar stundir.
Skyndilega finnst mér þær alltof fá-
ar. Það var svo ótalmargt sem mig
langaði til að læra af þér. Hver get-
ur kennt mér núna? Litlu hlutirnir
sem orðnir voru að hefð munu alltaf
gleðja mig. Og hugga. Jólakertin í
safnið mitt, hlýju sokkarnir, Jesú
bollurnar, páskaeggin þín og
páskaungarnir að ógleymdum öllum
spilakvöldunum.
Allt sem þú gerðir var til að gleðja okkur hin.
Af hveiju þurfti tíminn að fljúga svo hratt?
Þú sem reyndist mér svo vel þeg-
ar ég þurfti mest á styrk að halda.
Þegar Erna amma dó huggaðir þú
ungann þinn. Þegar mamma veikt-
ist varst þú mér allt. Þessu mun ég
aldrei gleyma.
Þú hlýjaðir mér svo vel um
hjartaræturnar þegar þú skoðaðir
með mér handavinnuna mína. Og
smátt og smátt gekk mér, „litlu
þrjósku" betur. Það var svo yndis-
legt að fylgjast með þér við handa-
vinnuna, því að innst inni á sálinni
vonaði ég að ég yrði svona. Eins og
þú. Það var ekkert sem þú gast ekki
gert. Það litla sem ég lærði þó var
svo sannarlega af meistaranum, og
ég átti alltaf von á því að bömin mín
fengju líka að kynnast þér, svo
hjartastórri og umhyggjusamri. En
það fá þau víst aldrei...
Sorgin er gríma gleðinnar.
Og lindin, sem er uppspretta gleðinnar,
var oft full af tárum.
Og hvemig ætti það öðruvísi að vera?
Peim mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri gleði getur
það rúmað.
Er ekki bikarinn, sem geymir vín þitt
brenndur í eldi smiðjunnar?
Og var ekki hljóðpípan, sem mildar skap
þitt, holuð innan með hnífnum?
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert glaður,
og þú munt sjá, að aðeins það, sem valdið
hefiir hryggð þinni, gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín.
Sum ykkar segja:
„I heimi hér er meira af gleði en sorg,“
og aðrir segja:
„Nei, sorgirnar eru fleiri."
En ég segi þér, sorgin og gleðin ferðast
saman að húsi þínu, og þegar önnur situr
við borð þitt, sefur hin í rúmi þínu.
Pú vegur salt milli gleði og sorgar.
Jafnvægi nærð þú aðeins á þínum dauðu
stundum.
Pegar sál þín vegur gull sitt og siifur á
metskálum, hlýtur gleðin og sorgin að
koma og fara.
(Kahlil Gibran.)
Amma mín, nú ert þú hjá Lalla,
og þar hefur þú fengið hlýjar mót-
tökur og ég veit að þér líður vel. Þú
verður alltaf hjá mér.
Elsku afi minn, missir þinn er
mestur. Ég bið algóðan Guð að vaka
yfir þér og veita þér styrk í bænum
mínum á kvöldin.
Þín
Erna.
Elsku amma. Það var alltaf svo
mikil tilhlökkun að fara suður og
hitta ykkur afa. Þegar við komum
tókstu á móti okkur svo hlý og góð,
gafst okkur fullt af kökum svo góð-
um að við munum aldrei gleyma
bragðinu. A jólum og afmælum
fengum við senda frá ykkur afa
pakka sem við hlökkuðum alltaf til
að opna. I þessum pökkum vora
alltaf sokkar eða vettlingar, sem þú
hafðir prjónað, ásamt einhverju
öðra. Én spumingin var alltaf
hvernig væru þeir á litinn. Voru
þeir einlitir, tvílitir eða röndóttir?
Oftar en ekki læddist með
súkkulaðistykki sem leyndist í ein-
um sokknum. Um páskana fengum
við svo send páskaegg sem þú hafð-
ir gert sjálf. Þau voru svo góð. Þeg-
ar við voram lítil hafðir þú alltaf
tíma til að leika við okkur, tala við
okkur um alla hluti sem við vildum
tala um, eða bara vera hjá okkur, þú
varst svo góð.
Já, amma, nú ertu farin frá okkur
og við munum aldrei gleyma þér.
Við finnum enn góðu lyktina sem
var af þér, ömmulyktina. En, amma,
hver á nú að gefa okkur sokkana og
vettlingana, við hvern eigum við að
tala um alla þá hluti sem okkur
dettur í hug en getum ekki sagt
neinum nema þér? Getum við enn
talað við þig?
Elsku amma, við söknum þín svo
sárt, en við vitum líka að nú líður
þér vel og þú fylgist með okkur og
passar okkur ávallt.
Þín ömmubörn frá Akureyri.
Marín Hallfríður og
Bogi Rúnar.
Hröð er fórin
örskömm dvöl
á áningarstað.
Verum því hþ'óð
hver snerting
er kveðja
í hinsta sinni.
(Birgir Sigurðsson.)
Saurbærinn er falleg sveit þar
sem býlin standa svo þétt að túnin
ná víða saman og vorkvöldin
ógleymanleg þeim er þar ólust upp.
Kvöldsólin gyllir fjallahringinn og
hólinn þar sem kirkjan og sam-
komuhúsið standa, þar kemur fólkið
saman frá vöggu til grafar, heilsast
og kveður.
I þessari sveit ólst Lilja Lárra
Sæmundsdóttir upp hjá foreldrum
sínum og þrem bræðram. Ung
stúlka var Lilja há og grönn, dökk-
hærð með brún geislandi augu og
bros á vör. í Saurbænum var mikið
félagslíf og ungmennafélagið hafði
góð áhrif á æskuna þar sem haldnir
voru fundir og íþróttamót og var
Lilja þar enginn eftirbátur annarra.
Ung að áram kynntist hún
frænda okkar og fósturbróður Boga
Thorarensen og hófu þau búskap í
Saurbæ en fluttust síðar að Heina-
bergi á Skarðsströnd þar sem Bogi
ólst upp. Þar var gott að vera með
stóran barnahóp því börnin urðu
níu. Þarna var ótakmarkað frelsi
fyrir dugmikla krakka. Áin rann við
túnfótinn, eyjar og sker fyrir landi
og bergið fyrir ofan bæinn iðandi af
fuglalífi.
Á Heinabergi búnaðist þeim vel,
Lilja var hin hagsýna húsmóðir sem
fyllti að hausti búr og frystikistu af
matarbrigðum fyrir sitt stóra heim-
ili. Það var gaman að koma á okkar
gamla æskuheimili og finna hlýjuna
og myndarskapinn í öllum móttök-
um, kökurnar hennar Lilju voru
ekki bara góðar þær vora líka fal-
legar og auðsætt að henni lék í
höndum allt er að matargerð laut.
Börnin uxu úr grasi og þurftu á
lengri skólagöngu að halda, auk
þess hafði Bogi verið með þráláta
bakverki um tíma. Þar kom að þau
seldu búið og keyptu sér íbúð í
Garðabæ. Lífið gekk sinn gang,
stóri hópurinn var efnilegur og
frískur og þau eldri fóru að tínast í
burtu þegar reiðarslagið dundi yfir,
Láras Jón, yngsti sonurinn, lést í
bílslysi sautján ára efnispiltm-.
Þarna sýndi Lilja kjark sinn og
æðruleysi og fjölskyldan stóð sam-
an sem einn maður í sorginni.
Fyrir nokkram árum byggðu þau
sér einbýlishús sem allt var orðið
frágengið og þarna átti að njóta
ókominna ára. Þá kemur það
óvænta sem við erum aldrei tilbúin
að mæta, það er skilnaður við þenn-
an heim. Lilja var lögð inn á sjúkra-
hús og andaðist þar nokkrum dög-
um síðar.
Lilja Lára Sæmundsdóttir var
eftirminnileg öllum sem henni
kynntust, hún var greind og lét
djörf og alls óhrædd í ljós skoðanir
sínar. Börn hennar og fjölskyldur
þeiira munu lengi njóta handleiðslu
hennar, þar sem allt var gefið af
einlægri ást og umhyggju. Við
syrgjum hana öll og tökum þátt í
þeirra mikla missi. Við biðjum guð
að styrkja Boga frænda okkar, böm
þeirra og fjölskyldur á erfiðum tím-
um sem framundan eru.
Guðrún, María, Brandís og
Magga frá Heinabergi.
Aldir fæðast, aldir deyja,
öldur risa og falla í dá.
Líf og dauði hemað heyja,
hér skal lífið sigri ná.
Mörg er ætlun, mörg er kenning
manna og k\'enna, er fymist brátt.
Eitt er vissa, að íslenzk menning
á að lifa og stefna hátt.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Fyrir réttum 46 áram, haustið
1952, kom saman á Staðarfelli í Döl-
um hópur ungra stúlkna til að hefja
nám í Húsmæðraskólanum. Þetta
var glaður hópur sem vænti mikils
af námi fyrir lífsbaráttuna. Lilja Sæ-
mundsdóttir var ein af þeim og vakti
athygli, dökk yfirlitum, há og grönn
eins og spanskreyr. Hún var kát og
lífsglöð og kom mörgum til að hlæja.
Á þessum fyrstu skóladögum kom í
ljós að það átti að syngja á morgn-
ana og einnig að kvöldi. Undirspil-
ara vantaði og einhver benti á að
Lilja kynni á orgel og var hún hvött
til að spila undir sönginn. Hún færð-
ist undan því, en það fór svo að hún
spilaði undir sönginn okkar allan
veturinn og hefur eflaust lyft honum
aðeins hærra.
Veturinn leið við nám og gleði
eins og títt er hjá ungum stúlkum.
Vorið 1953 lögðu þessar stúlkur út í
lífið og kvöddust með ósk um að
hittast síðar. Lilja hafði þá fundið
sinn lífsföranaut, Boga Thoraren-
sen. Þau fóra að búa á Heinabergi á
Skarðsströnd í Dölum og eignuðust
níu börn. Starfsvettvangur Lilju var
æði stór, en hún vann sín störf af
festu og gleði. Þau hjónin voru sam-
hent að koma þessum stóra barna-
hópi til manns. Lilja og Bogi urðu
fyrri þeirri miklu sorg að missa
yngsta son sinn 17 ára gamlan í um-
ferðarslysi. Eitt sinn ræddi ég við
Lilju um sonarmissinn. Þá fann ég
hve mikill sálarstyrkur hennar var
og persónuleiki.
Éjölskyldan fluttist að vestan til
Garðabæjar 1972. Þá kom Lilja í
hóp okkar skólasystra sem höfðum
hist öðru hvora í Reykjavík. Hún
var dugleg að hóa okkur saman og
það svignuðu borð undan kræsing-
unum hjá Lilju. Hún var afburða-
góð matreiðslukona og sást það vel
þegar við komum saman í Þrándar-
koti í Laxárdal 1993. Þá sá hún um
matinn sem var bæði mikill og góð-
ur. Lilja var líka mikil hannyi'ða-
kona og undrar mig, hvenær hún
hefur haft tíma til að vinna alla sína
handavinnu, sem prýðir heimili
hennar. Lilja er fyrst af okkur
skólasystrum sem kveður þennan
heim, en ég segi eins og Bólu-
Hjálmar:
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Eg kem eftir, kannske í kvöld,...
Við skólasystur þökkum Lilju
Sæmundsdóttur samverastundimar
og hennar glaða viðmót. Við send-
um Boga, niðjum þeirra, tengda-
börnum og öðrum aðstandendum
samúðarkveðjur.
Hólmfríður Gísladóttir.
ÞÓRAR.
STEFÁNSDÓTTIR
+ Þóra R. Stefánsdóttir fædd-
ist í Ólafsvík 29. desember
1909. Hún lést á Landakotsspít-
ala 26. ágúst síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Foss-
vogskirkju 3. september.
hún
þessi perla
situr hjá lítilli stúlku
veikri
strýkur fölan vanga
segir sögur
frá löngu horfnum tímum
þannig var hún
konan með stóra hjartað
hún amma Þóra mín.
Ragna Sól Vilhjálmsdóttir.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kr-
inglunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið grein-
ina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar era beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins era birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
+
Blessaður eiginmaður minn og faðir okkar,
GUÐMUNDUR BJÖRGViN JÓNSSON,
Kirkjugerði 5,
Vogum,
sem lést miðvikudaginn 23. september síðast-
liðinn, verður jarðsunginn frá Kálfatjarnarkirkju,
á morgun, laugardaginn 3. október kl. 13.30.
Guðrún Lovísa Magnúsdóttir
og börn.
T