Morgunblaðið - 25.10.1998, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 25. OKTÓBER 1998 23
ur jarðefnafræðingur. „Mér fannst í
upphafi svo mikið til um teikning-
arnar sem hann gerði af hegðun
efna við mismunandi hitastig að ég
varð óbeint hrifin af honum,“ segir
Agnes og brosir. Hún leitaði síðar
ráða hjá Giggenbach í sambandi við
starf sitt er hún vann um tíma við
rannsóknir á rannsóknarstofu í
Nýja-Sjálandi. „Félagar mínir
sögðu að hann væri bestur og ég
spurði hann því ráða - og fékk þau,“
bætir hún við. Giggenbach var frá-
skilinn þegar þau hittust, hann átti
tvær dætur af fyrra hjónabandi og
var 17 árum eldri en Agnes. „Eg leit
fyrst á hann eins og hvern annan
vinnufélaga, en síðar urðum við ást-
fangin og gengum í hjónaband. Við
áttum margt sameiginlegt, ekki síð-
ur í sambandi við starfið. Eg sagði
stundum við hann að hann skyldi
ekki ræða nýjar hugmyndir við mig
á kvöldin áður en við færum í rúmið,
því þá gat ég ekki sofnað heldur
vakti og hugsaði um það sem hann
hafði sagt, ég hef alltaf viljað brjóta
mál til mergjar eins og ég get. Hann
var mikill vísindamaður og ég lærði
margt af honum. Við áttum saman
yndisleg ár og ferðuðumst víða um
heim.
Ég yfirgaf auðvitað starfsvett-
vang minn á Filippseyjum, flutti til
eiginmanns míns á Nýja-Sjálandi og
hóf rannsóknir þar og tók jafnframt
af miklum áhuga þátt í því sem hann
var að gera. Hann var m.a. að safna
sýnum af gasi vegna nýrra kenninga
sem hann var að móta en ég rann-
sakaði fast berg og útfellingar í
framhaldi af fyrri rannsóknum mín-
um. Werner var svo mikill ákafa-
maður að hann lét ekkert hindra sig
í starfi. Ég fylgdi honum á ferðum
hans og fór alltaf með upp á eldfjöll-
in sem hann skoðaði. Við komum
hingað til íslands árið 1995 og skoð-
uðum meðal annars Hengilssvæðið
og tókum þar sýni, svo og á Svarts-
engi. Fyrir ári fórum við ásamt
tveimur nemendum hans í ferð til
Nýju-Gíneu til þess að ganga á tind
Rataul. Við vor-
um bæði svolít-
ið lasin, ég þó
meira. Hann
sagði mér að
bíða niðri, vera
þar við verk
sem líka þurfti
að vinna. Hann
fór svo upp í
eldgíginn við
annan mann og
þeir tóku sýni
af gastegund-
unum þar. Þær
gastegundir
voru eitraðar
en lyktarlausar.
Þeir voru þama
of lengi. Ég sá
þá koma niður
fjallið og sá að
það var eitt-
hvað að. Þeim
tókst að komast
niður og þegar
Weraer kom til
mín sagði hann:
„Ég er að
deyja!“ Hann
dó í örmum
mínum að svo
mæltu - aðeins
þremur dögum
fyrir 60 ára af-
mælið sitt. Við höfðum ætlað að
halda upp á það saman uppi á
fjallstindi - bara tvö ein, okkur leið
alltaf best saman tveimur einum.
Afmælisgjafimar fór ég með óopn-
aðar heim aftur.“
Eftir lát eiginmanns síns hefur
Agnes haft mikið að gera við að fá
hæfa menn til þess að ljúka við sumt
af því sem hann var kominn vel á
veg með, öðru hefur hún reynt að
þoka áleiðis sjálf, svo sem sameigin-
legu rannsóknarverkefni þeirra
hjóna. En þetta ár hefur verið henni
afar erfitt. Hún hefur ekki enn jafn-
að sig eftir fráfall manns síns. „Ég
reyni að vinna mín störf, ég vil ekki
fara frá Nýja-Sjálandi þótt fólkið
mitt á Filippseyjum hafi hvatt mig
til þess. Ég get heldur ekki yfirgefið
stjúpdætur mínar og böm þeirra,
þau standa mér mjög nærri." Agnes
kom hingað til þess að flytja fyrir-
lestur um rannsóknir sínar og kveð-
ur ferð sína hingað hafa verið sér
gleðiefni. „Mér fannst gott að koma
hingað, dvölin hefur verið mér upp-
lyfting, ég hef getað hvílst og sofið
betur en undanfarið,“ segir hún.
„En hversdagslífið mun auðvitað
elta mig uppi og ég kemst ekki hjá
því að glíma við sorgina og söknuð-
inn, eins og allir þurfa að gera sem
missa þá sem næstir þeim standa."
Agnes hefur eins og fyrr kom
fram mikið og gott samband við
stjúpdætur sínar og „ömmubörnin"
sem eru þrír drengir tveggja til
fimm ára. „Jafnvel hundarnir era
hændir að mér, þeir verða svo æstir
þegar þeir sjá mig að það verður að
loka annan þeirra úti þegar ég kem
því hann kann sér ekki læti,“ segir
hún og brosir dauflega. Agnes á
ekki börn sjálf, starfið hefur sannar-
lega tekið sinn toll í hennar tilvik.
Hún varð þunguð skömmu eftir að
hún gifti sig, en þegar hún var kom-
in þrjá mánuði á leið fór hún í enn
einn leiðangurinn upp á eldfjall með
manni sínum. Fjallgangan var erfið
og hún ofreyndi sig. „Engir læknar
voru þarna neins staðar nálægt, ég
ákvað að hvíla mig í einn dag og
gerði það. Eigi að síður missti ég
fóstrið. Daginn eftir fór ég upp á
fjallstindinn og safnaði sýnum,“ seg-
ir hún.
Saga Agnesar og Werner Giggen-
bach er saga um fólk með heitar
hugsjónir og ákafan áhuga á starfi
sínu. Þau þurftu að gjalda þessa
dýru verði. Þrátt fyrir það heldur
Agnes ótrauð áfram vísindastarfi
sínu. „Allir sem eitthvað þekkja til
jarðahitafræða þekkja nafn Agnes-
ar Reyes og hafa lesið greinar eftir
hana, hún er óvenjulega hæf í
starfi," sagði Ingvar Birgir Frið-
leifsson við mig. Á hinn bóginn
sagðist Agnes vera þakklát fyrir
nám sitt hér. „Það hjálpaði mér
mikið - sú þjálfun sem ég hlaut hér
gerði mér fært að beina sjónum að
viðfangsefni mínu af meiri ná-
kvæmni en ég áður gat, það hefur
reynst þýðingarmikið,“ sagði hún í
lok samtals okkar.
Þegar Werner
kom til mín
sac^ði hann:
„Eg er að
deyja!"
Hann dó í
örmum mínum
að svo mæltu.
LANCÖME
x Jefj u m
timánn

TILBOÐ
Nú býðst þér að kaupa þessar
öskjur á 30% lægra verði*
LANCÖME VERSLANIR
PRIMORDIALE
DAGKREM
PRIMORDIALE
N/ETURKREM
KREM
E.............
ÓLAVÍA & ÓLIVER, GLÆSIBÆ.
BARNAHEIMAR, SIÐUMÚLA 22.
SPÉKOPPAR, HVERAFOLD OG
LAUGAVEGI 35.
EMBLA, HAFNARFIRÐI.
OZONE, AKRANESI.
KW
Útsölustaðir:
HANS OG GRÉTA, SAUÐÁRKRÓKI.
KÁTIR KRAKKAR, AKUREYRI.
VERSLUNIN KARÓLÍNA, HÚSAVÍK.
SENTRUM, EGILSSTÖÐUM.
LÓNIÐ, HÖFN.
MOZART, VESTMANNAEYJUM.
GRALLARAR, SELFOSSI.
PALOMA, GRINDAVÍK.
MeíríKáttar
barnafatnaður frá
'Sbr. sama magn venjulegra pakkninga