Morgunblaðið - 20.12.1998, Page 44

'44 SUNNUDAGUR 20. DESEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
GUÐRÚN (Stella) GUNNARSDÓTTIR,
Austurströnd 10,
Seltjarnarnesi,
sem lést á heimili sínu föstudaginn 11. des-
ember, verður jarðsungin frá Dómkirkjunni
mánudaginn 21. desember ki. 13.30.
Margeir Sigurðsson,
Sigurður Ingi Margeirsson, Dóra Hafsteinsdóttir,
Magnús Margeirsson, Jenný Ólafsdóttir,
Brynja Margeirsdóttir, Guðjón Davíð Jónsson,
Ása Kristín Margeirsdóttir, Örn Stefán Jónsson
og barnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KRISTÍN FINNSDÓTTIR FENGER
sjúkraþjálfari,
Hvassaleiti 67,
verður jarðsungin frá Grensáskirkju þriðju-
daginn 22. desember kl. 13.30.
Kristjana Fenger, Þórður Hauksson,
Jakob Fenger, Gunnhildur Emilsdóttir,
Hjördís Fenger
og barnabörn.

t
Bróðir okkar og mágur,
REYNIR UNNSTEINSSON
frá Reykjum í Ölfusi,
sem varð bráðkvaddur á heimili sínu sunnu-
daginn 13. desember, verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni þriðjudaginn 22. desemþer
kl. 13.30.
Grétar J. Unnsteinsson, Guðrún Guðmundsdóttir,
Bjarki Unnsteinsson,
Hanna Unnsteinsdóttir, Eyjólfur Valdimarsson.
v
t
Hugheilar þakkir fyrir samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
KJARTANS MAGNÚSSONAR,
Lindargötu 11.
Sérstakar þakkir til félaga hans í Oddfellow-
reglunni.
Guðrún H. Vilhjálmsdóttir,
Vilhjálmur Þór Kjartansson, Guðrún Hannesdóttir,
Magnús Rúnar Kjartansson, Jóhanna Björk Jónsdóttir,
Anna Kjartansdóttir, Sigurður O. Pétursson,
Kjartan Gunnar Kjartansson, Marta Guðjónsdóttir,
Ingibjörg Ósk Kjartansdóttir, Garðar Mýrdal,
Birgir Kjartansson,
Sveinn Sigurður Kjartansson, Stelia Sæmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartans þakkir til allra, nær og fjær, sem
auðsýndu okkur samúð og hlýhug við fráfall
og útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
GUNNARS P. ÓSKARSSONAR,
Sólvallagötu 4,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks gjörgæslu-
deildar Sjúkrahúss Reykjavíkur í Fossvogi.
Guð blessi ykkur öll.
Sonja Schmidt,
Gylfi H.S. Gunnarsson,
Geir H. Gunnarsson,
Hólmfríður Gunnarsdóttir, Guðmundur B. Sigurgeirsson,
Sigríður Soffía Gunnarsdóttir, Már Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
SIGURLA UG ÞÓRA
SOPHUSDÓTTIR
+ Sigurlaug Þóra
Sophusdóttir
fæddist í Siglufirði
25. nóvember 1923.
Hún lést á hjarta-
deild Landspítalans
að morgni 15. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sophus
Arnason, kaupmað-
ur í Siglufirði, og
eiginkona hans Em-
elía Sigfúsdóttir.
Sigurlaug átti einn
bróður, Sigurð, sem
nú er látinn.
Sigurlaug, eða Didda eins og
hún var alltaf kölluð, hóf sam-
Ertu horfm? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
glöggt hefur unnið verkin sín.
Ég hef þinni leiðsögn lotið,
líka þinnar ástar notið,
finn, hve allt er beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín,
elskulega mamma mín.
Allt sem gott ég hefi hlotið,
hefur eflst við ráðin þín.
Flýg ég heim úr fjarlæðinni,
fylgi þér í hinsta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín.
Okkur seinna í eilífðinni
eilíft ljós frá Guði skín.
(Arni Helgason.)
Emelía, Margrét og Sophus.
Árið 1944 fluttust þau Didda og
Björn til Hafnarfjarðar og síðan í
Garðabæ þar sem þau hafa búið
síðan. Didda var frá unga aldri
hjartasjúklingur og barðist við
sjúkdóminn af miklum þrótti hin
síðustu ár með dyggum stuðningi
eiginmannsins og barnanna. Hún
fór í margar erfiðar aðgerðir á
lífsleiðinni og tókst með ólýsanleg-
um lífskrafti að vinna hvern
áfangasigurinn af öðrum í þeirri
baráttu. Hún tók veikindum sínum
af æðruleysi og gerði hvað hún gat
til að njóta lífsins. Þrátt fyrir erfið
veikindi tókst þeim hjónum að
koma undir sig fótunum eins og
sagt er. Þau byrjuðu lífið með
tvær hendur tómar eins og al-
gengt var á þessum árum, þegar
þau hófu búskap. Þau eignuðust
glæsilegt heimili í Garðabænum
og byggðu sér sumarhús við
Laugarvátn, sem þau nefndu Sól-
heima. Þar undu þau sér vel. Þar
nutu þau sín.
Didda var afar smekkleg kona og
hafði unun af því að hafa allt hreint
og fágað í kringum sig. Hún naut
þess að gróðursetja í landinu sínu
við Sólheima, sem ber þess merki.
Hún og Björn voru iðin. Þeim þótti
gaman að byggja upp. Þau voru
ákaflega samrýnd og umfram allt
dugmikið fólk. Þeim tókst með ein-
stæðum hætti að vinna saman í
gegnum þá erfiðleika sem sjúkdóm-
ur hennar olli.
Nú þegar baráttunni við sjúk-
búð með eftirlifandi
eiginmanni sfnum,
Birni Helga Guð-
mundssyni bílamál-
ara í byijun fimmta
áratugarins, en þau
giftu sig árið 1955.
Saman eignuðust
þau þrjú börn, Em-
elíu, Margréti
Sigríði og Sophus
Jón.
Útför Sigurlaug-
ar fer fram frá
Garðakirkju á
morgun, mánudag-
inn 21. desember,
og hefst athöfnin klukkan
10.30.
dóminn er lokið er manni efst í
huga hversu sérstök kona Didda
var. Það var oft á tíðum með undra-
verðum hætti sem henni tókst að
hefja lífið að nýju eftir erfiðar að-
gerðir. Mér er næst að halda að um
kraftaverk hafi verið að ræða.
Henni varð tíðrætt um það starfs-
fólk sem annaðist hana á hjarta-
deild Landspítalans og á Vífilsstöð-
um. Hún talaði stundum um það
fólk sem dýrlinga. Það vita þeir líka
sem til þekkja að starfsfólk í heil-
brigðisþjónustunni er upp til hópa
úrvals fólk og nærgætið. Didda
vildi koma á framfæri þakklæti til
þessa fólks og er það gert hér með.
Nú þegar myrkrið er mest yfir
landinu okkar, kveðjum við Diddu.
Nú gengur hún á vit feðra sinna.
Ljós hennar mun þó áfram loga í
hjörtum ástvina hennar. Ljósið sem
er upphaf alls í hjörtum mannanna.
Ljósið sem vísar veginn.
Elsku Björn, megi trúin verða
þinn styrkur við fráfall ástkærrar
eiginkonu, svo og börnunum, ætt-
ingjum og vinum.
Baldvin Jónsson.
Nú er hún amma dáin. Amma
sem okkur þótti svo vænt um. Ég á
svo fagrar minningar um ömmu frá
því að ég var ungur nemandi í
Flataskóla. Þá kom ég alltaf heim
til ömmu í hádeginu og hún eldaði
eitthvað gott fyrir strákinn sinn.
Alltaf hlakkaði ég til þeirra stunda,
þar sem ég gat verið í hlýjunni hjá
ömmu, borðað góða matinn hennar
og fengið uppáhaldskökumar mín-
ar. Þetta voru dýrmætar stundir.
Stundir sem við áttum saman
amma og ég. Það var svo gott að
leita til ömmu með lærdóminn og
heimavinnuna. A þessum áram var
ég líklega fremur eirðarlaus svona
eins og margir unglingar, en amma
sýndi mér alltaf svo mikla þolin-
mæði. Fyi-ir þetta er ég þakklátur
ömmu. Alltaf leið mér betur eftir að
hún hafði lagt sitt af mörkum fyrir
námið.
Þegar amma og afi vora að
byggja sumarbústaðinn sinn á
Laugarvatni fór ég oft með þeim
austur um helgar. Þaðan á ég góðar
minningar frá sælureitnum þeirra.
Ailtaf þegar við ókum austur lagði
amma fyrir mig spurningar, svo
sem um hvað fjöllin hétu sem ekið
var framhjá, hvað við mættum
mörgum bílum á leiðinni og svo
framvegis. Það var mikið kappsmál
að kunna réttu svörin, því þá varð
+
Eiginmaður minn,
SIGURBERGUR MAGNÚSSON
frá Steinum,
Baugstjörn 22,
Selfossi,
andaðist á Sjúkrahúsi Suðurlands 18. desember.
Elín Sigurjónsdóttir.
amma svo glöð. Þeir vora ófáir
göngutúramir sem við fóram á
Laugarvatni. Þar, með ömmu og
afa, kynntist ég fagurri náttúra
landsins. Við gróðursettum mörg
falleg tré í landinu við Sólheima.
Amma hafði svo gaman af því að
gróðursetja í landinu sínu. Það vildi
hún gera til að barnabörnin hennar
nytu gróðursins í framtíðinni. Þetta
var hennar kappsmál. Hún naut
þess að hafa okkur bamabömin
með sér í sveitinni sinni á Sólheim-
um. Hún lék sér við okkur í Ludo,
Olsen, Olsen og mörgum fleiri spil-
um og las svo fyrir okkur á kvöldin.
Amma var mikill hjartasjúkling-
ur. Hún bar sig þó ávallt vel. Oft
kom það yfir mann að nú væri
komið að því. En amma stóð alltaf
upp aftur. Ég kynntist því
nálægðinni við endalokin, með
ömmu. Af því dregur maður mik-
inn lærdóm.
Ég hef reynt ýmislegt síðan við
amma og afi áttum sælustundir í
Sólheimum. Ég veit nú að dauðinn
er ekki endalok. Hann er upphaf að
einhverju nýju. Einhverju sem við
mennirnir vitum lítið um en treyst-
um almættinu um að svo sé. Ég er
sannfærður um að amma mín er nú
í góðum höndum. Það getur ekki
annað verið eftir það erfiða líf sem
hún átti hér á meðal okkar. Ég átti
þá von að fá að vera hjá ömmu þeg-
ar hún kveddi. Það sagði ég henni
síðast þegar ég kom hingað heim.
Amma, eins og alltaf, beið þess að
ég kæmi og við gátum átt nokkrar
góðar stundir áður en hún kvaddi.
Amma var trúuð kona mjög. Hún
sagði alltaf við mig að bænin væri
sterkasta aflið. Hún kenndi mér að
trúa og nú veit ég að hún hafði rétt
fyrir sér. Amma verður alltaf í
minningunni. Ég er henni þakklát-
ur fyrir allt það sem hún kenndi
mér. Það á eftir að reynast mér vel
á lífsleiðinni. Amma var svo sterk
og gerði hvað hún gat til að vera
meðal okkar sem allra lengst. Fyr-
ir það er ég henni svo þakklátur.
Ég var svo stoltur af henni þegar
hún barðist við illvígan sjúkdóm-
inn. Ég er líka þakklátur fyrir á
sama tíma, að þjáningum hennar
skuli nú lokið.
Afi minn, þú átt eftir að sakna
ömmu mikið. Þið áttuð svo margt
sameiginlegt og þú hefur staðið
eins og klettur með henni. Það er
aðdáunarvert. Ég votta þér samúð
mína.
Megi Guð almáttugur blessa
minningu ömmu.
Björn Helgi.
Nú hefur hún amma kvatt okkur
eftir erfiða baráttu við sjúkdóminn
sem hún bar í mörg ár. Þar sem við
sitjum hér barnabörnin koma upp í
hugann margvíslegar minningar
eins og gefur að skilja. Sérstaklega
era það minnisstæðar stundir sem
við áttum með ömmu og afa í sum-
arbústaðnum á Laugarvatni. Þar
eyddum við mörgum stundum
saman í æsku. Við fóran í leiki svo
sem eins og svarta Pétur. Þið
merktuð okkur, þau sem töpuðu, í
bak og fyrir. Þá var gaman og mik-
ið fjör. Þá leið okkur öllum svo vel.
Þið gáfuð okkur tækifæri til taka
þátt í gróðursetningu í landinu fal-
íega við bústaðinn. Þetta vilduð þið
gera til að við nytum gróðursins í
framtíðinni. Það var ykkur svo
mikils virði. Það var alltaf mikið til-
hlökkunarefni þegar amma kallaði
okkur í kaffitíma. Þar var alltaf
veisluborð. Hún naut þess svo að
gefa. Þar svignuðu borðin undan
hnallþóraranum og brauði. Ein
tertan hennar var þó alltaf í mestu
uppáhaldi en það var þýska tertan.
Við getum og munum ávallt rifja
upp fagrar stundir sem við áttum
samvistum við ömmu. Hún var
okkur svo góð. Við munum ávallt
hugsa til hennar því við vitum að
hún hlustar. Við vitum að nú líður
henni vel og er komin á vit foreldra
sinna og bróður sem hún ann svo
heitt. Við viljum að lokum kveðja
ömmu með hennar eigin orðum