Morgunblaðið - 07.01.1999, Blaðsíða 51

Morgunblaðið - 07.01.1999, Blaðsíða 51
MORGUNBLAÐIÐ * FIMMTUDAGUR 7. JANÚAR 1999 51 MINNINGAR strengi, minningar rifjaðar upp, ein og ein vísa flaug á milli og mikið var sungið sem jafnan áður. Best af öllu var að Albert naut sín vel, lék í rauninni við hvern sinn fmgur og lét sinn hlut ekki eftir liggja í samræð- um og söng. Minningin er ljúf og geymist í þakklátum hugum okkar alla tíð. í þessum anda er gott að kveðja þennan bjartsýna og dug- mikla vin okkar og skólabróður um leið og við þökkun af hjarta liðnar samverustundir. Kæra Erla. Við og makar okkar sendum þér og fjölskyldu þinni okk- ar innilegustu samúðarkveðjur. Guð blessi minningu Alberts Jóhanns- sonar. Guðmundur Magnússon. Dauðinn, hið eina sem er víst í líf- inu, virðist alltaf hafa lag á að koma á óvart, jafnvel þótt hann sé löngu búinn að gera boð á undan sér. Þeg- ar ég kvaddi Albert frænda minn á tröppunum á fallega húsinu á Skóg- um í ágúst á liðnu sumri var garður- inn þeirra Erlu í fullum blóma. Við vissum víst báðir að óvíst var um endurfundi og svo fór að Albert skaut mér ref fyrir rass og varð á undan um Gjallarbrú. Ekki alveg óvænt en fregnin stöðvaði hjól tím- ans um stund og sneri þvi aftur á vit minninganna. Austurbærinn í Teigi í Fijótshlíð, þar sem Albert var fæddur og upp- alinn, var ein af bestu bújörðum þar í sveit. Svo langt sem minni mitt nær bjuggu þar hjónin Margrét Ai- bertsdóttir og Jóhann Jensson, bæði búhöldar góðir. Albert var ásamt Guðna tvíburabróður sínum elstur sex mannvænlegra systkina. Jóhann var mikill bóndi og fóðrunarmaður svo góður að segja mátti að tvö höf- uð væru á hverri skepnu. Þá var hann góður hestamaður og átti jafn- an trausta og góða hesta, enda full þörf á meðan Þverá var jökulá og skipti Teigslandinu. Enn hafði Jó- hann yndi af ljóðum og kunni ógrynni af vísum. Margi’ét var einn mestur dugnaðarforkur þeirra kvenna sem ég hef kynnst, en hún var líka dverghög, saumaði lengst af öll föt á fjölskylduna, rithönd henn- ar var afburða falleg og svo var bók- in sjaldan langt undan. í Teigi var allgott bókasafn en stofn þess voru bækur, sem Eyvindur móðurbróðir Alberts hafði safnað, en hann átti heima í Teigi þar til hann drukknaði síðastur manna í Þverá fyrir rúmri hálfri öld. Þó að Teigsbúið væri stór- bú ríkti þar nokkur fastheldni í bú- skaparháttum og vinnuaðhald var mikið. Persónan Albert Jóhannsson var samsett úr sterkum arfi frá báð- um foreldrum og öryggi sem skap- ast af því að vera alinn upp í rótföstu umhverfi undir handleiðslu góðra foreldra. Hann var greindur, glað- lyndur og félagslyndur, ritfær og hagmæltur, en auk þess drátthagur vel. Sem ævistarf valdi hann hlut- verk fræðarans og fórst það vel, en bóndinn var aldrei langt undan og hann átti því láni að fagna að geta líka lagt rækt við bóndaeðlið, því starfsvettvangur hans gerði honum kleift að halda bæði kindur og hesta. Hestarnir voru þó aðaláhugamál hans, störf hans fyrir samtök hesta- manna eru landskunn og ekkert um- ræðuefni var honum kærara í bundnu sem óbundnu máli. Síðustu árin hafa reynst Albert frænda mín- um erfið en bjartsýni hans var óbilandi og svo hefur hún Erla stað- ið við bakið á honum eins og klettur. Það er gott að hafa átt samleið og samverustundir með þeim hjónum um langa ævi, þótt stundum hafi verið vík milli vina. Ég get ekki kvatt hann frænda minn án þess að þakka honum fyrir hann Blesa, fol- ann frá Núpakoti, sem ég keypti óséðan fyrir hans orð og sem veitti mér fleirí gleðistundir í byggð og óbyggð en aðrir hestar að hinum þó ólöstuðum. Það er bjart yfir för Alberts yfir Gjallarbrúna og reiðskjótarnir eru áreiðanlega blesóttir. Við sem bíðum þökkum samfylgdina um leið og við sendum Erlu, börnunum og barna- börnunum innilegustu samúðar- kveðjur. Guðlaug, Árni Björnsson og fjölskylda. Ái-amótin eru sá tími þegar litið er um öxl um leið og horft er fram á við. Þessi áramót eru ólík öðrum því um leið og við kveðjum gamla árið sjáum við á eftir vini okkar og ná- granna sem við höfum átt samleið með fi'á fæðingu. Albert var kennari við Skógaskóla sem var vinnustaður flestra foreldra okkar krakkanna sem ólumst upp í Skógum. Hér áður fyir var Albert þessi dæmigerði pabbi, önnum kafinn bæði í starfi og áhugamálum. Þar var hestamennsk- an efst á blaði en einnig málaði hann myndir, skrifaði, orti og margt fleira. Alltaf gat hann gefið af sjálf- um sér og var óspar á að skemmta okkur krökkunum með bíósýningum og öðru sem við kunnum vel að meta. Albert sá ávallt skondnu hið- arnar á tilverunni, hafði gaman af að segja skemmtisögur og það sem okkur þótti best var að hann hló oft hátt og mikið ekki síður áður en hann sagði sögurnar en eftir. Á síð- ari árum hægðist um hjá Alberti og þurfti hann að sætta sig við heilsu- leysi sem hann tók af mikilli still- ingu. Alltaf stóð hann upp aftur, var hress, sagði sögur og var ávallt mik- ill hugur í honum til framkvæmda. Það eru ekki síst áramótin sem binda okkar minningar við Albert og fjölskyldu hans því ófáum áramótum hafa fjölskyldur okkar eytt saman. Það var alltaf mikið fjör þegar Erla var búin að dekka upp kaffiborð um miðnætti, allir sestir og farið að segja sögur af draugum, huldufólki og öðru yfirnáttúrulegu, þarna naut Albert sín vel. Nú hefur hljóðnað yfir Skógum og með söknuði höldum við inn í nýja árið því það vantar mikið þegai' Álbert er horfmn. Við sendum Erlu, börnum og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur. Halldóra, Hjálmar, Hjörleifur, Oddný og Helga. Fallinn kveð ég fleinatý, fremstan jafningjanna. Með söknuði ég sæki í sjóði minninganna. (BSK) Að kvöldi annars í jólum lést fóður- bróðir minn og fyrrverandi kennari, Albert Jóhannsson í Skógum, eftir langa og stranga baráttu við veikindi sín. Nú hefur hann fengið lausn frá þrautum sínum. Þrátt fyi’ir að heilsu Albei-ts hafi smám saman hrakað á síðustu ámm og hann hafi oft þurft að leggjast inn á sjúkrahús veit ég ekki til þess að hann hafi nokkum tíma kvartað yfir þjáningum sínum og las- leika. Ég á ótal góðar minningar um Albert sem leita upp í hugann og ylja mér um hjai-tarætm-nai' nú þegar hann hefur yfirgefið tilvist okkar. Albert var einhver fjölhæfasti maður sem ég hef kynnst. Það var al- veg sama hvað hann tók sér fyrir hendur, allt lék í höndunum á honum. Hann var listamaður á mörgum svið- um og fékkst m.a. við að mála og teikna landslags- og hestamyndir, hann orti fjöldann allan af ljóðum, samdi sönglög, skrifaði bækur o.fl. Þá var Albert mjög laginn trésmiður og athyglisvert var að hann var jafn- vígur á hamarinn með hægri hendi sem og þeirri vinstri. Kunnastur var Albert þó sem hestamaður og fyrir störf sín að félagsmálum hestamanna og er þá fátt eitt talið af félagsstörf- um hans. Fyrir rúmum 20 árum var ég nemandi við Héraðsskólann á Skógum, þar sem Albert kenndi mér m.a. dönsku. Hann hafði einstakt lag á nemendum sínum og átti afar auð- velt með að fá þá til að einbeita sér við lærdóminn. Agavandamál var óþekkt í kennslustofúnni hjá Alberti. Okkar sameiginlega áhugamál var hestamennskan og veturna mína tvo á Skógum áttum við frændurnir saman margar glaðar stundir úti í hesthúsi hjá Alberti eða í reiðtúr um nágrenni Skóga. Það var Albei-ti mikill missir þeg- ar yngsta barn hans, Gísli Þórir, lést árið 1986 af völdum krabbameins á 21. aldursári sínu. Þá kom sér vel að eiga samheldna fjölskyldu og ein- staka eiginkonu sem ávallt hefur veitt honum styrk og stuðning. Albert í Skógum kveð ég með hlý- hug og virðingu. Erlu, börnum hennar og öðrum ástvinum votta ég mína dýpstu samúð. Guðbjörn Árnason. + Jónas Bjarnason fæddist í Hafnar- fírði 16. nóvember 1922. Hann lést á heimili sínu í Hafn- arfii'ði 26. desember síðastliðinn og fór útför hans fram frá Víðistaðakirkju 5. jamíar. í dag er borinn til grafar ástkær vinur okkar og samstarfs- maður Jónas Bjarna- son, fyrrverandi yfir- læknir St. Jósefsspít- ala, en hann lést aðfai'anótt annars jóladags 26. desember sl. eftir stutta en erfiða sjúkdómslegu. Við horfum á eftir samstarfsmanni sem var einstakur. Manni sem var virðulegur í fasi, hjartahlýr og ein- lægur. Manni sem kenndi okkur svo margt með æðruleysi sínu og dugnaði. Manni sem verðui' með okkur áfram í minningunni um ókomna tíð. Saga St. Jósefsspítala spannar nú rúm 70 ár, og er þáttur Jónasar í þeirri sögu umtalsverður. Jónas hóf störf sem sérfræðingur í kvensjúk- dómum á árinu 1964 eftir að hann kom frá framhaldsnámi í Bandaríkj- unum. Hann starfaði fyrst á kvennadeild Landspítalans í hálft ár en í ársbyrjun 1955 hóf hann störf við St. Jósefsspítalann í Hafnarfrði. Ái'ið 1957 tók Jónas við af föður sín- um, Bjarna Snæbjörnssyni, sem yf- irlæknir spítalans og gegndi því ábyrgðarstarfi fram til ársins 1992, er hann lét af störfum við spítalann, þá sjötugur. Allt starf Jónasar við spítalann einkenndist af fórnfýsi og æðruleysi. Sjúklingarnir voru alltaf í fyrirrúmi, og mátti glöggt greina trú sjúklinganna á hann, en eftir að hann lét af störfum við spítalann starfaði hann áfram á stofu sinni og var þar alltaf þétt setinn bekkurinn. Jónas upplifði margt á þeim árum sem hann starfaði við spítalann, það skiptust á skin og skúrir og varð honum tíðrætt um þá atburði sem sérstaklega gerðu starfið erftt gagnvart sjúklingunum. Það gerðist t.d. árið 1964 að Tryggingastofnun ríksisins neitaði að borga reikninga sérfræðinga sem störfuðu við spítal- ann. Þetta gerði það að verkum að sjúklingar urðu að borga fyrir þjón- ustuna og síðan sjálfir að leita eftir endurgreiðslu frá Tryggingastofn- uninni. Þetta kom oft upp í huga Jónasar, sérstaklega á síðustu árum þegar rætt var um aukna þátttöku sjúklinga í kostnaði við heilbrigðis- þjónustuna. Það voru Jónasi einnig mikil vonbrigði þegar St. Jósefs- systur urðu að selja spítalann árið 1987, en þá hafði hann starfað með þeim í yfir 30 ár. Trygglyndi Jónas- ar var einstakt og voru Jósefssystur honum afar þakklátar íyrir það mikla starf sem hann hafði innt af hendi í þeirra þágu þennan langa tíma. Kynni mín af Jónasi voru mér mikil hvatning og gott veganesti um grýtta vegi heilbrigðiskerfisins. Samstarf framkvæmdastjóra og yf- irlæknis spítalans þurfti að vera gott og með gagnkvæmu trausti og trún- aði bar aldrei skugga þar á. Ég á honum mikið að þakka og var ávallt gott að leita til hans og vinna með honum í gegnum alla þá erfðleika sem yfir spítalann gengu síðustu ár- in á meðan hann var enn yfirlæknir. Eftir að Jónas hætti trúnaðarstörf- um við St. Jósefsspítala hélt hann áfram að bera umhyggju fyrir öllu því sem viðkom spítalanum, ekki síst málefnum sem snera að starfsfólk- inu, sem hann hafði alltaf átt ein- staklega gott samstarf við. Oft kom hann á skrifstofu mína, settist þar niður og við tókum tal saman. Það var ljóst að hið mikla álag á starfs- fólk spítalans, sem orsakaðist af nið- urskurði í heilbrigðiskerfinu, var Jónasi mikið áhyggjuefni. Það reyndist, mér vel að eiga þessar stundir með Jónasi og mér er efst í huga þakklæti til hans, þessa vinar sem mun fylgja mér í góðri minn- ingu um ókomna tíð. Ég vil enda þessi fá- tæklegu orð með því að vitna í Sókrates og til- einka þau orð minningu Jónasar: „Góðum manni verður ekkert illt gjört, hvorki lífs né liðnum, og guðunum er ekki sama um afdrif hans.“ Fyrir hönd starfs- fólksins á St. Jósefs- spítala vil ég senda frú Jóhönnu Tryggvadótt- ur og börnum þeirra öllum innilegustu sam- úðarkveðjur. Blessuð sé minning hans. Árni Sverrisson. Á hátíð ljóss og friðar kvaddi Jónas Bjarnason þennan heim, góð- ur maður, góður læknir, göfug sál. Maður sem með ljúfri framkomu sinni og hlýju fasi ávann sér traust, virðingu og hlýhug þeiri-a sem kynntust honum, ekki síst sjúklinga og samstarfsfólks. Við starfsfólk á handlækningadeild St. Jósefsspítala viljum með fáum orðum þakka fyi'ir þá dýrmætu gjöf að hafa fengið að vera samstarfsmenn hans um árabil. Læknisferill Jónasar varð bæði langur og farsæll enda gaf hann mikið af sjálfum sér og hafði alltaf tíma til að hlusta. Hann fylgdist vel með framföram í læknisfræðinni og var fús að deila þekkingu sinni með öðrum. Þess nutum við samstarfs- fólk hans vel. Jónasar verður sárt saknað en minning um góðan mann mun lifa. Veikindi sín bar Jónas af æðra- leysi og hélt hann sínu striki meðan stætt var. Hann kvaddi þetta líf í faðmi fjölskyldunnar, sem var stolt hans, stoð og styi'kur. Við vottum eiginkonu hans, börn- um og fjölskyldum þeirra okkar innilegustu samúð, megi góður Guð veita þeim styi'k í sorginni. Starfsfólk handlækningadeildar St. Jósefsspítala Hafnarfirði. Þegar ég hóf störf við St. Jósefs- spítala í Harnarfirði kynntist ég ein- stökum manni, Jónasi Bjarnasyni lækni. Áður hafði ég heyrt af honum sög- ur frá öðram læknum þar sem tíund- að var hversu vinsæll læknir hann væri. Skemmtilegi-a var þó að heyra frá sjúklingum hans sem fóru um hann hlýjum orðum og þótti greini- lega vænt um hann. Hann kunni öðr- um fremur þá list að hlusta á fólk og hafði djúpan skilning og samúð með sjúklingum sínum. Jónas var alltaf sívinnandi og sinnti sjúklingum sínum allt til þess tíma að hann veiktist seint á haust- mánuðum. Þrátt fyrir háan aldur fylgdist hann vel með nýjungum í sinni sér- grein og var ótrúlega forvitinn um allt sem var að gerast í læknavísind- um. Mér fannst alltaf að ég væri að tala við miklu yngri mann. Jónas var óþreytandi við að miðla okkur yngri læknunum af sínum læknisdómum, enda af nógu að taka og það gerði hann af mikilli ein- lægni. Þekkingarfjársjóður hans var byggður á hálfrar aldar reynslu við skurðaðgerðir og stóram praxís sem lýsir alveg ótrúlegri starfsævi. Þegar ég lít til baka sé ég fótspor manns sem var í senn risi og sannur heiðursmaður með stórt hjarta. Að leiðarlokum vil ég þakka Jónasi fyrir vináttu og það að miðla af reynslu og kunnáttu sem verður varðveitt og skilað áfram. Það er með virðingu og þakklæti sem ég kveð þig, aldni meistari. Eiginkonu, börnum og aðstand- endum votta ég mína dýpstu samúð. Gunnar Herbertsson. Við fráfall míns kæra vinar og bekkjarbróður, Jónasar, leitar hug- urinn langt aftur til forna kynna í kyrrlátri minningu um samvistir við góðan dreng, sem aldrei mátti vamm sitt rita og öllum vildi gott gera. Minningin um Jónas minn er ljúf og mild, sem á þessari stund er_ bæði blessuð og þökkuð. Kristín Guðniundsdóttir. Um þessi áramót hafa landsfeður okkar minnst þess hvað gert hefur íslenskt samfélag að því sem það er í dag, þar sem við með stolti getum í hvívetna borið okkur saman við það besta sem annars staðar gerist. Til að svo mætti verða hafa landsmenn þurft að leggja mikið af mörkum og vinnudagur hvers og eins hefur því oft verið langur. Markmiðið er þó hverjum ljóst - það felst í því að^- skila sem bestu ævistarf. Nú þegar starfsævi Jónasar Bjarnasonar er öll og hann borinn til hinstu hvfldar hlýtur það að rifjast upp hvernig trúr maður sinnir sínu hlutverki. Þegar verkin fela í sér kærleika tfl guðs og náungans þar sem áhuginn fyrir annaraa líðan er veganesti verkamannsins þá er ekki að undra að hann sé elskaður og virtur af öllum sem kynnst hafa honum, bæði sjúk- lingum og öðrum samferðamönnum. Jónas Bjarnason virðist á undra- verðan hátt hafa haft þá náðargjöf að laða það besta fram hjá öðrum. Sjúklingar sem týnt höfðu sjálfum sér trúðu á tilveruna eftir að hang ^ hafði handfjatlað þá. Huggunarorð gædd manngæsku og hvatningu voru verkfæri þess manns, auk mik- ils auðs faglegrar kunnáttu og mann- legrar visku. í hans augum vora all- ar mannverar góðar og hrakyrði heyrði maðui' ekki af vöram hans. Sá sem þessar línur ritar, sér að- eins eftir því að kynni okkar urðu ekki lengri. Hann deildi með sér handbragði sem hann hafði tileinkað sér við góðan orðstír. Er tilsagnar hans var notið upplýstist fyrir nem- endanum fyi'irmynd sem fáir ná líkjast - þar sem trúin á manninn og kærleikann ráða ferðinni og allt hið góða dregið fram í hverjum og ein- um - hitt látið liggja á milli hluta. Það hlýtur að vera göfugt fyrir slíkan mann að fá að yfirgefa hina jarðnesku tilveru umvafinn sömu birtu og umhyggju sinna nánustu og hann hafði sýnt svo mörgum sjálfur í verki. Dauðinn er í sjálfu sér ekkert til að hræðast. Aðeins tilhugsunin um hann er erfð. Þeir sem þjást era þeir sem eftir verða og syrgja. Sá sem yfirgefui' þessa jarðvist með það veganesti sem Jónas Bjai'na- son hefur aflað sér, honum hlýtur að líða vel handan við móðuna miklu. Hér verða frú Jóhönnu, börnum og nánustu ættingjum færðar hinar dýpstu samúðarkveðjur. Minning og virðing fyrir þessum góða félaga situr meitluð í hugskoti þess sem færir þakkir fyinr sam- verustundir sem í reynd voru alltof fáar. Ég færi kveðjur og þakkir frá Fé- lagi íslenskra kvensjúkdómalækna. Konráð Lúðyfksson, formaður FÍK. Persónuleg, alhliða útfararþjónusta. Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson, útfararstjóri útfararstjóri Útfararstofa íslands Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300 Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/ JÓNAS BJARNASON
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.