Morgunblaðið - 17.01.1999, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 17. JANÚAR 1999 39
MINNINGAR
Á síðari árum meðan Ki’istján
hafði heilsu til lögðust þau í ferðalög
á hverju ári til hinna ýmsu landa
bæði til þess að skoða heiminn
og/eða láta sér líða vel í sólinni.
Maður getur séð í hendi sér hversu
ánægð þau hljóta að hafa verið að
geta nú loksins leyft sér þann mun-
að að sletta aðeins úr klaufunum
með þessum ferðalögum sínum,
veikindi Unnar að baki að mestu
leyti og nokkuð góður fjárhagslegur
grunnur til þess að geta notið þess
sem lífið hafði upp á að bjóða.
Unnur og Rristján voru glæsilegt
par á að líta, bæði þar sem Kristján
var mikill líkamsræktar- og íþrótta-
maður og vel á sig kominn líkam-
lega alla tíð, og hún hugguleg og
tignarleg á að líta eins og hefðar-
kona.
Eins og áður hefur komið fram
veiktist Rristján mikið árið 1990 og
þurfti Unnur því að horfa á bak lífs-
fórunaut sínum inn á sjúki-ahús til
langrar dvalar. Eftir það fór hún oft
í viku hverri í tæp átta ár að heim-
sækja hann og styðja í veikindum
hans, sem hlýtur í sjálfu sér að vera
nokkuð erfitt hlutskipti í stað þess
að geta notið lífsins saman eins og
áður. Aldrei heyi’ði maður hana
kvarta undan þessum breytingum á
háttum þeirra enda naut hún þess-
ara samskipta sem þau áttu þarna
saman.
Þegar maður horfir til baka þá
held ég að það hafi verið fátt sem
Unnur óttaðist meira en það að
hljóta sama hlutskipti og Rristján
og megum við því öll sem eftir lifum
vera forsjóninni þakklát að hafa
haft hana hjá okkur nánast til sein-
asta dags fullfríska þar sem hún sá
um sig sjálf, engum háð og gat gert
það sem hana langaði að gera
hverju sinni.
Tengdamamma var traustur
klettur í tilveru allra barna sinna og
barnabarna þar sem allir gátu leitað
til hennar hverju sinni, enda voru
allir og ekki síður barnabörn henn-
ar tíðir gestir hjá ömmu á Snorró
eins og hún var oft kölluð meðan
hún bjó á Snorrabrautinni. Amma
kenndi þeim bænirnar sínar, kenndi
þeim að prjóna og annað í þeim dúr.
Hún var barnaböi’num sínum stoð
og stytta, þá var hún góður hlust-
andi, hollur ráðgjafi og varð því oft
trúnaðarvinur þeirra. Það segir
töluvert um samband þeirra að þeg-
ar þau stálpuðust þá sögðu þau
ömmu fyrst frá því að von væri á
nýjum einstaklingum í þennan heim
áður en sjálfir foreldramir fengu
um það vitneskju.
Systkinalán Unnar var mikið.
Þau hafa öll vei’ið mjög náin og
miklir vinir alla tíð enda vox-u systk-
inabönd þein-a mikil og sterk. Það
vakti aðdáun mína hversu náin þau
voru nú þegar Unnur háði sitt sein-
asta stríð. Þá fann maður hversu
sti’aumar þessir voi’u sterkir þeii’ra
á milli þegar bróðir hennar, hann
Mási, leit til hennar. Einnig held ég
að það verði aldx-ei fullþökkuð sú
ræktai’semi sem systir hennar, hún
Sveinbjöi-g, og Georg mágur sýndu
henni eftir að Rristján veiktist.
Enginn spyr að leikslokum en
þannig háttaði til að Unnur kynntist
sem ung stúlka í Ingimarsskóla
stúlku sem Rúna hét. Áttu þær síð-
an eftir að vera vinkonur allar götur
eftir það. Hún giftist unnusta sínum
sem Sigurður hét og urðu þau upp
frá því öll nánir og góðir vinir þang-
að til yfir lauk. Það bar oft við á
laugardagskvöldum í fjölda mörg ár
að þau tóku í spil og spiluðu bridge
langt ft’am eftir kvöldi, en síðan
færðist aldurinn yfir hópinn, sjónin
dapraðist og ýmis veikindi tóku við.
Nú á einu og hálfu ári hafa þau öll
haldið til fyrirheitna landsins. Þau
taka eflaust fegins hendi á móti
Unni til þess að geta nú tekið upp
þráðinn að nýju í spilamennskunni.
Það hafa stundum verið sagðar
margar skondnar sögur af tengda-
mömmum í gegnum tíðina og þá oft-
ast á þann veg að hún væri sífellt að
hi’ella tengdasyni sína með ýmsu,
en þá sögu get ég ekki sagt um
tengdamömmu mína, því þvert á
móti hefur hún ávallt reynst minn
besti bandamaður og oftar en ekki
tekið upp hanskann fyi’ir mig hafi
dóttir hennar verið að bei’a sig upp
við hana og kvai’ta við hana um eitt-
hvað sem að mér sneri.
Ég fékk tækifæri til að umgang-
ast þessa sómakonu í fjöldamörg ár,
og allan þann tíma hefur hún vei’ið
reiðubúin að rétta mér og mínum
hjálpax-hönd hvenær sem þurft hef-
ur. Fyrir það verð ég henni ávallt
og og ævinlega þakklátur.
Að lokum vil ég þakka þessai’i
heiðurskonu alla þá hlýju og vináttu
sem hún gaf mér og okkur öllum.
Þá vil ég votta öllum aðstandendum
hennar mína dýpstu samúð.
Guð fylgi þér á þinni leið og ég
bið Guð og englana að gæta þín.
Blessuð sé minning þín.
Teitur Lárusson.
Á morgun fer útför ömmu okkar
fi-am. Okkur bax-nabörnin langar til
að minnast hennar í fáeinum orðum.
Amma var glæsileg kona, ætíð vel
til höfð, hárið vel greitt og langar
vel snyrtar neglui’. Einnig sá maður
hana vart öðnivísi en í pilsi eða kjól,
örsjaldan í bxxxum, þá helst er hún
fór í ferðalög, norður eða í sumai’-
bústaði. Notalegt var að vera í
kringum ömmu því hún var róleg,
yfxrveguð og þolinmóð við okkur
barnabörnin. Eins og þegar hún
kenndi sumum okkar bænir eða að
prjóna. Amma var tilbúin að spila
við okkur bamaböi’nin þegar eng-
inn annar nennti því eða hafði ekki
tíma og kenndi hún okkur jafnvel að
leggja kapal.
Amma var heimakær og undi sér
vel á heimili sínu á Snori’abrautinni
þar sem hún bjó lengst af með afa
sem lést á sama degi fyrir ári.
Aldrei fór maður frá þeim án þess
að vera vel saddur, ósjaldan af
heimabökuðum piparkökunum
hennar ömmu ellegar öðru góð-
gæti.
Amma hafði þann kost, einn auk
fieii’i, sem aðrir mættu taka sér til
fyrirmyndar; að dæma aldrei án
þess að kynna sér málið og for-
dæmdi hún aldrei. Tók hún frekar
upp málstað þeii’ra sem minna
máttu sín og/eða þeirra sem ekki
voru til staðar til að svara fyrir sig.
Þessi orð sem koma hér á eftir lýsa
ömmu mjög vel: „Réttsýni er að sjá
alla hluti án dóma, án ósanngirni og
án þess að mynda sér fyrirfram
skoðun um þá.“ Það sem okkur er
mjög minnisstætt er hversu amma
var lagin við allar hannyrðir og vonx
þær ófáar lopapeysui’nar sem hún
prjónaði og hafa hlýjað okkur í
gegnum árin. En á seinni árum tók
hún sér fíngerðai’i hannyrðir fyrir
hendur eins og silkimálun og út-
saum og ber heimili hennar þess
glöggt merki hve mikill fagurkex-i
hún var.
Um leið og við þökkum fyrir þær
stundir sem við áttum með ömmu,
biðjum við guð að geyma hana.
Bai’iiabörnin.
Það er svo undai’leg tilfinning að
hugsa til þess að hún amma á
Snorró, eins og hún var vanalega
kölluð áður en hún flutti á Sléttu-
veginn, sé farin og að ég sjái hana
aldrei aftur.
Þegar ég var lítil þá var ég meira
og minna hjá henni ömmu þangað
til ég fór á leikskóla. Eftir að skóla-
gangan hófst tók ég oft strætó til
ömmu eftir skóla. Þær voru fáar
helgarnar sem amma fékk frí frá
mér eða öði’um barnabörnum þvi
+ Guðríður
Pálmadóttir
fæddist á Akureyri
12. júní 1925. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Sjúkrahúss
Reykjavíkur af
völdum unxferðar-
slyss 29. desember
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Fossvogskirkju
6. janúar.
Gifta er að ganga
svo öllum líki og gæfa
að fá góðu dagsverki
fram komið og lán mikið að fá að
ganga um stund með slíkri, sem
Gauja var, en eigi óraði mig fyrir
því að hún snæddi sína síðustu
kvöldmáltíð hjá okkur, svo keik
sem hún var og kát með sínar von-
ir og væntingar og geislaði öll af
lífi og hló sínum „gaujuhlátri",
sem eftii’minnilegur þykir fyrir þá
er eftir standa og til þekktu og
sannast enn að ei vita menn sinn
nætui’stað og að allt er hverfult í
heimi og skammt milli lífs og
dauða.
Já, svo ótæpilega gefa sumir af
gnægtabrunni góðmennsku sinn-
ar að annað virðist hjóm eitt og
vex sá er hlýtur og meir sá er
veitir og er mér til efs að lengra
verði komist í þeim
efnum og var Gauja
slíkrar náttúru og
gæfumanneskja hin
mesta, því hvað er
auður, afl og hús ef
eigi vex jux’t í þinni
krús?
Þar sem er ást er
ekkert rökkur, þar
sem er kærleikur
aldrei kvöld og þar
sem er gæska er gott
að vei-a og fann maður
i’íkulega fyrir þessu í
návist þinni.
Fyrir allt þetta vil
ég þakka þér, Gauja mín. Megi
andi þinn fá góða heimkomu á ódá-
insaki’i eilífðar.
Friðgeir Haraldsson.
Elsku amma mín. Nú ertu farin
frá okkur í þína hinstu hvílu. Það
er svo sárt að hugsa til þess að þú
skulir ekki lengur búa á Lindar-
götunni. Sakna mun ég þess að
geta ei framar komið í heimsókn til
þín, því við gátum ávallt talað sam-
an um allt milli himins og jarðar
og þá var eins gott að koma svang-
ur, því þú hlustaðir ekki á nei þeg-
ar maður vildi ekki meii’a að borða
ellegar sagðist vei’a mettur. Þú
lifðii’ fyrir börn þín og barnaböi’n
og vildir þeim allt hið besta. Dofn-
aði aldrei sú ást er þú barst í
hjarta þér, ekki einu sinni þegar
þú lást uppi á spítala og réttir
hendur þínar fárveik í átt að okkur
og sti’aukst okkur í fx-aman alveg
eins og þú varst vön að gera. Var
þá sem allar heimsins áhyggjur
hyrfu, og mun fögur minning um
þig ávallt lifa í brjósti mér og lýsa
mér leið.
Langar mig að senda fyrsta
versið er höfðinginn Rolbeinn
Tumason reit á sínum efsta degi
árið 1208 í kveðjuskyni.
Heyr himna smiður,
hvers skáldið biður.
Komi mjúk til mín,
miskunnin þín.
Því heit eg á þig,
þu hefur skaptan mig.
Ég er þrællinn þinn,
þú ert Drottinn minn.
Far vel og hvíl í friði, amma
mín.
Salome Friðgeirsdóttir.
Á kveðjustund sem þessari er
um margt að hugsa, margs að
minnast og mai’gs að sakna. Hér
fer yndislega hjai’tagóð kona, sem
af stafaði mikil væntumþykja. Við
vorum góðar saman, ég og Gauja
amma. Báðar miklir sælkei’ar.
Minningin um þig mun ávallt lifa í
huga mér.
Elsu Gauja amma, hafðu þökk
fyrir góðar liðnar samverustund-
ir.
Ásdís Björk Friðgeirsdóttir.
GUÐRÍÐUR
PÁLMADÓTTIR
heimilið hennar stóð okkur alltaf
opið. Hún átti alltaf til maltbrauðs-
og franskbrauðssamloku sem var
skolað niður með kókómjólkurglasi
með mynd af bamba á. Það var glas-
ið okkar stelpnanna. Ég hætti
aldrei að fara til ömmu, hún var
manni frekar sem vinur heldur en
bai’a amma. Við gátum talað saman
um allt, líka strákamál. Hún hafði
alltaf tíma fyrir mann og hún var
alltaf hlutlaus og leit alltaf á öll mál
frá öllum sjónarhomum. Hún ráð-
lagði manni af kostgæfni og alltaf
fann hún opinn glugga þegar maður
sá enga leið úr vandanum.
Elsku amma mín, ég virkilega
þax-f að finna opna gluggann núna
því ég sakna þín mikið. Ég veit að
þú eiT sátt og ég veit að ég á líka að
vera sátt en einhverra hluta vegna
er ég bara tóm. Það mun ekkert
geta fyllt þetta tómarúm en ég mun
reyna að fylla það með mörgum
góðum minningum um þig og allt
það sem við gerðum saman.
Það sem stendur mér næst í
minningunni er þegar ég var lítil og
fékk að gista hjá ykkur afa og kom-
ið var að háttatíma, þá sast þú á
i’úmstokknum mínum og kenndir
mér bænirnar. Þær urðu nokkuð
fleiri en ein. Við töluðum saman um
ýmislegt áður en að bænunum kom,
og amma mín, ég mun sjá til þess að
börnin mín læri þær líka. Ég fer
með þessar bænir enn þann dag í
dag. Ég vil kveðja þig, amma mín,
með uppáhaldsbæninni okkar, megi
guð vera með þér.
Láttu nú ljósið þitt,
loga yfir rúmió mitt,
hafðu nú sess og sæti,
signaður Jesú mæti.
(Höf.ók.)
Vertu yfir og allt í kring,
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr.Pét.)
Unnur.
Vetrarsólstöður að baki, sólin
hækkar á lofti, birtan skýrist og
dagai’nir lengjast, en ævisól Unnar
hnigin til viðar. Hún vissi vel hvað
var að berjast við erfiðan sjúkdóm
og fylgjast með manni sínum ör-
yrkja síðustu átta til níu árin. Átján
ára veiktist hún af berklum, fór á
heilsuhæli og fékk góðan bata. Síðar
á ævinni þurfti hún að fara á Vífils-
staði um tíma en fékk heilsuna af'L
ur. Tuttugu og fimm ára giftist hún
Rristjáni Jóelssyni byggingameist-
ara, miklum dugnaðar- og athafna-
manni. Lifðu þau í farsælu hjóna-
bandi og áttu fjögur börn. Mann
sinn missti hún 12. janúar í fyrra
eftir erfið veikindi. Ég sem þessar
línur rita hefi þekkt Unni í nærfellt
sjö ár, eða síðan við fluttum í þetta
hús. Okkar kynni hafa öll verið á
hinn besta veg og stend ég í þakkar-
skuld fyrir það traust sem hún hef-
ur sýnt mér á liðnum árum. Hún bjó
yfir miklum baráttuvilja og lagði
ekki árar í bát þótt syrti í álinn.'
Hafa skal hugfast að upp af svita-
dropum hennar og annaxra sem
hafa plægt akur hins hversdagslega
lífs hafa vaxið þau lífgrös menning-
ar, tækni og þæginda sem við búum
við í dag. Hún hafði hreinan og
bjartan svip, sem bar þegjandi vott
um áræði og viljaþrótt. Það var
hlýtt og bjart í skóli þessarar heið-
urskonu. Sigð dauðans hefur
höggvið þungt í okkar knérunn hér í
þessu litla samfélagi á Sléttuvegi
13. Þrjár heiðurskonur hafa kvatt
þetta jarðneska líf og flutt á æðra
tilverustig á aðeins fáum vikum. All-
ar höfðu þær náð háum aldri og lok-
ið farsælu ævistai-fi. Þess ber að
þakka þegar litið er til baka yfir far-
inn veg.
Söknuður íákir en minningin lifir
eins og leiðandi ljós sem lýsir til
þeirra sem í fótsporin feta. Það er
mikils virði fyrir okkur sem búum á
Sléttuvegi 11-13 að það sé traust og
gott fólk sem hópinn myndar.
Brostið hefur traustur hlekkur þar
sem Unnur var annax-s vegar. Mað-
ur kemur í manns stað, en vandfyllt
er hennar skarð. Nú hafa andi og
sál flutt til æðri heima þar sem bíða
hennar vinir í varpa og bjóða hana
velkomna heim.
Fyrir hönd húsfélagsins þakka ég
trausta og góða samfylgd. Við sökn-
um hennar en geymum minningar
sem ekki fölna. Ástvinum hennar
flyt ég hugheilar samúðarkveðjur.
Ég kveð svo að síðustu þessa heið-
urskonu sem ég bar svo hlýjan hug
til með þessum alþekktu ljóðlínum
listaskáldsins góða.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
Jakob Þorsteinsson.
Markmið Útfararstotu íslands er að veita trausta og persónulega þjónustu.
Aðstandendur geta leitað útfararstjóra hvenær sólarhrings sem er. Útfarar-
stofa íslands er aðstandendum innan handar um alla þá þætti, er hafa ber í
huga er dauðsfall ber að. Útfararstjórar Útfararstofu íslands búa yfir mikilli
reynslu og hafa starfað við útfararþjónustu um árabil.
Útfararstofa ístands sér um:
Útfararstjóri tekur að sér umsjón útfarar í samráði
við prest og aðstandendur.
Flytja hinn látna af dánarstað í líkhús.
Aðstoða við val á kistu og líkklæðum.
Undirbúa lík hins iátna í kistu og snyrta ef
með þarf.
Útfararstofa íslands útvegar:
Prest.
Dánarvottorð.
Stað og stund fyrir kistulagningu og útför.
Legstað í kirkjugarði.
Organista, sönghópa, einsöngvara, einleikara
og/eða annað listafólk.
Kistuskreytingu og fána.
Blóm og kransa.
Sálmaskrá og aðstoðar við val á sálmum.
Líkbrennsluheimild.
Duftker ef líkbrennsla á sér stað.
Sal fyrir erfidrykkju.
Kross og skilti á leiði.
Legstein.
Flutning á kistu út á land eða utan af iandi.
Flutníng á kistu til landsins og frá landinu.
Útfararstofa íslands - Suðurhlíö 35-105 Reykjavík.
Sími 581 3300 - allan sólarhringinn.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Sverrir Olsen,
útfararstjóri