Morgunblaðið - 22.12.1999, Síða 50

jjfi MIÐVIKUDAGUR 22. DESEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNB LAÐIÐ
tlngibjörg Odds-
dóttir fæddist í
Reykjavík 31. októ-
ber 1909. Foreldrar
hennar voru Andrea
Guðlaug Kristjáns-
dóttir, húsmóðir, f. á
Eyrarbakka 11. sept-
ember 1881, d. 8. nó-
vember 1960 og Odd-
ur Jón Bjamason,
skósmiður, f. að
Hömrum í Reykholts-
^dal, 28. júlí 1883, d. 3.
janúar 1955. Systkini
Ingibjargar voru
Bjami Oddsson,
læknir, Anna Oddsdóttir, hatta-
saumadama, Kristján Oddsson,
jámsmiður og Steingrímur Odds-
son, málarameistari, þau em öll lát-
in nema Steingrímur.
Hinn 24. nóvember
1934 giftist Ingibjörg
Herði Þórðarsyni, lög-
fræðingi, f. 11. desem-
ber 1909, d. 6. desem-
ber 1975. Hörður var
lengst af sparisjóð-
stjóri í Sparisjóði
Reykjavíkur og ná-
grenni. Foreldrar
Harðar voru Þórður
Sveinsson, læknir, f.
20. desember 1874, d.
21. nóvember 1946 og
Ellcn Johanne Kaaber,
húsmóðir, f. 9. scptem-
ber 1888, d. 24. desember 1974.
Böm Ingibjargar og Harðar em: 1)
Þórður Harðarson, læknir og pró-
fessor við Háskóla íslands, f. 14.
mars 1940, hans kona er Sólrún
Björg Jensdóttir, skrifstofustjóri í
menntamálaráðuneytinu, f. 22. júli
1940 og böm þeirra era a) Hörður,
veðurfræðingur, f. 23. október
1965, b) Steinunn, læknanemi, f. 6.
júlí 1977 og c) Jens, menntaskóla-
nemi, f. 14. febrúar 1982. 2) Anna
Harðardóttir, skrifstofustjóri
læknadeildar í Háskóla íslands, f.
12. júní 1943, hennar maður er
Leifur N. Dungal, læknir, f. 18. maí
1945, börn a) Ingibjörg Helga Vals-
dóttir, innanhússhönnuður, f. 18.
október 1962, hennar maður er
Kristján Sigurðsson, arkitekt, f. 12.
febrúar 1965, þeirra synir eru Kri-
stján Leifur, 22. september 1992 og
Sigurður Sveinn, f. 25. janúar 1995,
b) Sverrir Dungal, háskólanemi, f.
9. júlí 1974.
Ingibjörg bjó alla tíð í Reykjavík
og lærði hún hattasaum en var
lengst af húsmóðir.
Utför Ingibjargar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
INGIBJÖRG
ODDSDÓTTIR
Elsku besta mamma mín, þá er hin
óumflýjanlega kveðjustund runnin
upp.
Þessari stundu hef ég kviðið svo
lengi sem ég man.
Það hafa verið forréttindi að eiga
slíka móður sem þig og að fá að njóta
góðra samvista öll árin sem við feng-
vteh saman. Þín fallega og hreina sál
gerði öllum gott sem kynntust þér.
Þegar þú, níræð konan, varðst svo
bráðkvödd á heimili þínu sagði Leifur
minn að þú hafir farið með „stæl“,
það er áreiðanlega alveg rétt hjá hon-
um en mér er svolítið illt í sálinni yfir
að hafa ekki fengið að kveðja þig og
faðma í hinsta sinn daginn sem þú
fórst.
Það veitir okkur fjölskyldunni
þinni mikla hugarró að lesa þínar
skemmtilegu dagbækur, sem þú
Jf'rðir samviskusamlega í a.m.k. 25
ár og allt fram á síðasta dag og ég vil
þakka þér fyrir að skilja þær eftir
handa okkur.
Æskuvinur okkar systkinanna
ávarpaði þig „frú fegurðardrottning
og húmoristi", í afmælisskeyti á ní-
ræðisafmælinu þínu í október sl. Mér
fannst honum hafa ratast rétt orð á
munn þarna. Þú varst sannarlega
glæsileg kona, alltaf fallegust og
skemmtilegust. Ég var og verð alltaf
stolt af því að hafa átt þig sem móður.
Elsku blíða „gamla kisa“ far þú í
friði.
Þín
Anna.
Stundin er runnin upp. Amma mín
er farin til Guðs og er trúlega búin að
hitta ættingja og vini nú þegar. Afi
hefur áreiðanlega tekið henni fagn-
andi enda búinn að bíða eftir henni í
25 ár. Hún lifði lífinu vel og gefandi.
Hún eignaðist tvö börn með afa
Herði, Þórð og Önnu mömmu mína.
Amma var oft kölluð „gamla kisa“ því
hún var mjúk, eins og kisa. Hálsakot-
ið hennar var minn uppáhaldsstaður
þegar ég var lítil.
Amma var sérstaklega smekkleg
og glæsileg kona í útliti. Hún var
mikill húmoristi, íþróttafikill, bridge-
spilari, frábær kokkur og snillingur í
höndunum.
Stundir okkar saman voru mér
ómetanlegar. Þegar ég var lítil bjó ég
í sama húsi og amma og afi. Við
amma föndruðum saman, unnum i
garðinum og fórum í bæinn, ýmist
gangandi eða í strætó. Ég fékk líka
að klæða mig í öll fötin hennar og
nota allt hennar dót. Amma reiddist
aldrei þótt ég rifi allt út úr skápum og
skúffum. Hún var alltaf í góðu skapi
og leit alltaf á björtu hliðarnar.
Amma var farin að huga að því að
flytja til bróður síns sem er á elli-
heimilinu Litlu-Grund.
Á seinni árum bjó ég erlendis og
hitti ömmu aðeins l-2svar á ári,
kveðjustundiraar urðu með tímanum
erfiðari íyrir okkur báðar. Það vildi
þannig til að ég hringdi í ömmu dag-
inn sem hún kvaddi þetta líf og ég er
afar þakklát fyrir það. Hún var þá
hress að vanda svo hún hefur ekki
þurft að þjást lengi og er það mikil
huggun fyrir fjölskylduna.
Hinn 31. október varð amma 90
ára og ég skrifaði henni bréf og þakk-
aði henni fyrir allt sem hún hefur
kennt mér, það bréf rétt náði til
hennar því hún dó 4. desember sl.
Amma var jákvæð manneskja allt
fram í andlátið og vel sjálfbjarga um
alla hluti. Það var þó eitt sem háði
henni, það var svokallaður ,jóla-
kvíði“, en nú sleppur hún blessunar-
lega við hann. Ég er svo þakklát fyrir
að hafa átt svona yndislega ömmu, ég
mun alltaf geyma minningu hennar í
hjarta mínu og ég hlakka til að hitta
hana á öðru tilverustigi. Nú bið ég
Guð um að varðveita ömmu og okkur
hin sem eftir lifum. Blessuð sé minn-
ing ömmu minnar.
Ingibjörg Helga.
Laugardagurinn var napur og
dimmur, enda komin aðventa og birt-
an aðallega í hugum manna. Amma á
Öldugötunni svaraði ekki símanum,
bömin fóru að vitja hennar en hún
var þá öll, hafði orðið bráðkvödd
skömmu áður, hnigið niður við sím-
ann án þess að geta látið af sér vita.
Um stund varð þetta kvöld enn
dimmara í sálarkirnum okkar hinna,
þetta var svo óvænt. Imba (gamla
kisan) hafði verið svo brött og hress
undanfarið og þegar við ræddum síð-
ast saman í símann, á miðvikudag-
skvöldið, fórum við yfir væntanlega
leiki í enska boltanum, sem hún
fylgdist með öllum með tölu og skipt-
umst á skoðunum um kosti og galla
einstakra sparkara hjá Man.Utd.
(sem hún þekkti alla með nafni). Ní-
ræðisafmælið var nýafstaðið, hún
bauð ómegðinni sinni út að borða, lék
á als oddi og engan grunaði að sláttu-
maðurinn mikli væri svona skammt
undan. En svo birtist hann, svona
skyndilega, og lífið okkai’ hinna varð
talsvert fátæklegra. En söknuður
okkar er ívafinn öðrum tilfinningum,
t.d. þakklæti fyrir þá náð að hún
skyldi fá að lifa góðu lífi fram á tíræð-
isaldur, þurfa aldrei inn á sjúkrahús
og fá að kveðja þjáningalaust á eigin
heimili. Þakklæti fyrir að njóta sam-
vista við þessa fallegu og skemmti-
legu konu, þótt enginn hafi í raun
verið tilbúinn að kveðja hana strax.
Af myndum sést að Ingibjörg var
glæsileg sem ung kona. Glæsileikinn
umbreyttist með árunum í þá fegurð
sem innan frá kemur og var til merk-
is um þá manngæsku og húmanisma
sem Imba var svo rík af. Það sópaði
að henni á mannamótum, hún var
manna fyndnust og skemmtilegust,
ávallt „glettin og spaugsöm og
spræk", meinstríðin en þó alltaf nær-
færin og enginn kom sár af hennar
fundi. í raun var hún þó hlédræg og
jafnvel feimin, en hið sama má reynd-
ar segja um flesta aðra stórhúmor-
ista þessa lands og annarra. Áður var
hún landskunnur bridsari og fram á
síðustu ár tók hún í spil við bömin sín
og þeirra vini og þá var nú oft kátt á
hjalla. Bamabömin sóttu mikið til
hennar og hún veitti þeim þá nær-
ingu sem ömmur einar búa yfir. Sjálf-
ur átti ég því láni að fagna að gerast
tengdasonur Imbu fyrir aldarþriðj-
+
Ástkær faðir minn, tengdafaðir, afi og bróðir,
ÞÓRÓLFUR BECK
fyrrverandi knattspyrnumaður,
Rauðarárstíg 5,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju þriðju-
daginn 28. desember kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim, sem vilja minnast hans, er bent á styrkt-
arsjóð Geðhjálpar.
Þórólfur Beck, Vilborg Einarsdóttir,
Ólöf Oddný Beck,Oddný Björgólfsdóttir,
Guðrún Beck, Magnús Tryggvason.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu
og hlýhug við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður, tengdamóður og ömmu,
ERLU GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Flatey,
Safamýri 45,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki gjör-
gæsludeildar og deildar 13D Landspítalanum.
Gunnlaugur B. Óskarsson,
Guðmundur Gunnlaugsson, Greta S. Svavarsdóttir,
Óskar Bragi og Ingvar Geir Guðmundssynir.
ungi Á okkar samband bai’ aldrei
neinn skugga, hún var mér sem önn-
ur móðir, blíð og umhyggjusöm.
Henni er nú þökkuð þessi langa, sam-
eiginlega vegferð og forsjóninni
þakkað fyrir að hafa átt þessa fallegu
og blíðu, gömlu kisu hér á meðal vor.
Leifur.
Unglingur í anda, ætli það sé ekki
það sem best lýsti henni ömmu minni.
Hún var hjartahlý, fyndin, stríðin,
skrautgjörn, falleg og góð, talaði
mikið og hló hátt. Hún var kona sem
kunni að njóta lífsins. Hvert sem hún
kom var hún miðpunktur athyglinn-
ar, enda glaðlynd og alls ófeimin.
Hún naut sín ekki síst innan um
bláókunnugt fólk sem hrökk í kút
þegar hún vatt sér upp að því á förn-
um vegi með alls kyns athugasemdir.
Sérstaklega skemmtilegt þótti henni
að gægjast í innkaupakörfur annars
fólks í stórverslunum og krefjast alls
kyns upplýsinga um tilgang, gæði og
verð varanna sem í körfunum vom.
Oftar en ekki kom hún fylgdarmönn-
um sínum til að roðna upp í hársræt-
ur og þá var tilganginum náð.
Hún var ekki manneskja sem neit-
aði sér eða öðram um lífsins gæði,
gæti hún veitt þau. Hún var örlát
með eindæmum, alltaf reiðubúin að
fylla svanga maga með afbragðsgóð-
um réttum, nú eða með ís, tertum og
rauðu ópali.
Það var sérstakt tilhlökkunarefni
að koma í heimsókn til hennar, hún
lumaði alltaf á einhverju og var sí-
fjörag. Það fór enginn varhluta af
góðmennsku hennar, ekki einu sinni
tíkin okkar sáluga sem amma hafði í
fæði með þeim afleiðingum að hún
átti við offituvandamál að stríða það
sem eftir var ævinnar.
Ætli ömmu hafi ekki liðið best í
stóra, vínrauða hægindastólnum sín-
um fyrir framan sjónvarpið, með kók
og kökusneið. „Ekki hringja í mig
næstu klukkutímana, fótboltinn er
nefnilega í sjónvarpinu" vora skila-
boðin sem fjölskyldan fékk. Bestu
dagamir vora þegar liðið hennar,
Manchester United, átti leik, sér-
staklega þegar hinn undurfríði fót-
boltamaður Eric Cantona var í liðinu.
Hann var í uppáhaldi hjá henni ásamt
köppum á borð við David Beckham,
Brad Pitt og Bubba Morthens. Þetta
vora hennar menn og henni þótti þeir
nú ólíkt myndarlegri en félagar
hennar á dagspítalanum.
Hún hafði reyndar mikinn húmor
fyrir þessum dagspítala sem hún
heimsótti um tíma og þótti ofsalega
fyndnar þrautimai’ sem gamla fólkið
átti að leysa og leikirnir sem faiið var
í. Hún lýsti þessu öllu fyrir okkur og
hló mikið að, hún var hins vegar
lúmskt stolt af verðlaununum sem
hún sópaði að sér á þessum vett-
vangi, karamellupokum aðallega. Ég
gæti trúað að innihald þessara poka
hafi horfið ofan í hana við lestur
góðra bóka, en hún las langt fram á
nætur og svaf fram að hádegi, rétt
eins og unglingur.
Amma var listakona, hún kunni
ekki eingöngu þá list að lifa lífinu,
hún var líka einstakur kokkur og
hannyrðakona, já og dansari og fim-
leikakona þegar hún var yngri. Ef
leiðin að hjarta mannsins er í gegn-
um maga hans hefur amma ábyggi-
lega sópað að sér fjölmörgum hjört-
um í gegnum tíðina. Svo var hún
tónelsk, hafði ríkt fegurðarskyn og
vai’ framúrskarandi smekkmann-
eskja. Hún var alltaf vel tilhöfð, fal-
lega klædd og snyrt, enda fannst
henni ófært að láta sjá sig öðravísi.
Þessu miðlaði hún síðan öllu til okk-
ar, var góður og hreinskilinn kennari,
hikaði ekki við að gagnrýna en átti
einnig nóg af hrósi þegar það var við-
eigandi.
Amma varð níræð mánuði áður en
hún dó. Þá var hún enn eldhress og
naut sín vel þegar fjölskyldan fór
saman út að borða í tilefni afmælis-
ins.
Enn átti hún nóg af glensi og gríni
og enn kom stríðnispúkinn upp í
henni.
Hún var í fullu fjöri allt fram á
allra síðustu stund og okkur var því
bragðið þegar hún dó, þrátt fyrir að
hún hafi verið orðin þetta öldruð. En
hver veit, kannski hún hafi bara
ákveðið að drífa sig af stað til að geta
verið með honum afa, en hann hefði
orðið níræður nú í desember.
Elsku amma mín, þú veist að við
eigum eftir að sakna þín sárt.
Missir okkar er mikill, þú varst svo
góð og svo mikill persónuleiki. Ég vil
þakka þér íyrir allar góðu stundim-
ar, þær voru ómetanlegar og það er
svo erfitt að sætta sig við að þær
verði ekki fleiri, að minnsta kosti ekki
í þessu jarðlífi.
Megi góður guð varðveita þig.
Steinunn Þórðardóttir.
Töfrar, galdur .. .það var eitthvað
sem sveif yfii’ vötnunum þar sem hún
móðursystir mín var nærri. Hvað
gerði hana að því sem hún var er
næsta erfitt að setja fingur á. Hún
var margslungin og heilsteypt, ólík-
indatól og fín frú, ung og gömul. Allt í
senn. En þó íyrst og fremst svo ótrá-
lega hlý. Það var ekki hægt að láta
sér leiðast í návist Imbu. Jafnvel jóla-
boðin hennar vora skemmtileg. Sýn
hennar á menn og málefni var á ein-
hvern hátt einstök.
Allt hennar mættist í einhverjum
hárfínum línudansi sem var svo
Imbulegur, svo skemmtilegur, svo
skondinn. Það er gaman að hafa átt
svona frænku.
Þuríður Friðjónsdóttir.
Sómakona er fallin frá níræð að
aldri. Ingibjörg Oddsdóttir, ekkja
Harðar Þórðarsonar sparisjóðsstjóra
Sparisjóðs Reykjavíkur og nágrenn-
is. Ingibjörg lést snögglega á heimili
sínu án undangenginna veikinda.
Þau Hörður gengu í hjónaband
haustið 1934, en Hörður hafði lokið
lögfræðiprófi árinu áður og starfaði
síðan nokkur ár í Landsbankanum.
Þau stofnuðu heimili við Vesturgötu í
húsi Lúðvíks Einarssonar, málara-
meistara, sem bjó þar á efri hæðinni
ásamt Rósu, systur sinni. Tókst með
þessu fólki einlæg vinátta og vora
þau systkini eins og afi og amma
barna Hai’ðar og Ingibjargar. Ingi-
björg var rótgróinn vesturbæingur
og hefði varla fest yndi annars staðar
í borginni.
Á yngri áram var Ingibjörg glæsi-
leg svo eftir var tekið og hélt reisn og
meðfæddum þokka alla tíð. Hún var
smekkleg í fatavali og klæddist
gjaman látlausum svörtum kjólum.
Hún gekk með hatta sem fóra henni
vel og saumaði þá sjálf, enda útlærð
hattasaumakona og rak hattaverslun
um árabil.
Ingibjörg var hlý manneskja og
Ijúf í lund, viðræðugóð og prýðilega
gefin. I návist hennar var gott að
vera. Ellen, tengdamóðir okkar,
sagði stundum í gamni, að Hörður
væri í blíðuskóla hjá Ingibjörgu, enda
fór ekki orð af Kleppsfólkinu íyrir
blíðmæli.
Heimili Ingibjai’gar bar merki eðl-
iskosta hennar, snyrtimennsku og
smekkvísi og hún kunni þá list að láta
gestum sínum líða vel í notalegu and-
rámslofti.
Ingibjörg lét sér annt um systkini
sín og venslafólk og hélt tryggð við
gamla vini frá æskudögum.
Bæði vora hjónin slyngir bridsspil-
arar og tóku þátt í mótum jafnt hér-
lendis sem erlendis. Hörður var og
um skeið formaður Bridsfélags
Reykjavíkur.
Á sumram fóra Hörður og Ingi-
björg stundum í nokkurra daga ferð-
ir á fallega staði í vinahópi. Agnar,
bróðir Hai’ðar, réðst eitt sinn með í
slíka ferð sem kokkur hópsins. Hann
vildi vanda sig við matargerðina og
var nokkuð óspilunarsamur með salt-
ið. Ekki var óskað eftir eldamennsku
Agnars næsta dag.
Á jólum buðu Hörður og Ingibjörg
ættingjum beggja til veislu og hélt
Ingibjörg þeim sið eftir iráfall Harð-
ar, allt fram á síðustu ár. Þar nutu
gestir rólegrar stundar eftir amstur
jólaundirbúningsins.
Ingibjörg var gæfumanneskja.
Hún naut góðrar heilsu, eignaðist
mann sem mat hana mikils og börn
sem hún var stolt af.
Áföllum tók hún með skapstillingu.
Ingibjörg hverfur frá okkur í
skammdeginu, þegar jólaljósin hafa
verið tendrað. Ég vil þakka henni
gestrisni og vináttu um árabil.
Afkomendum, tengdabörnum og
frændfólki votta ég samúð.
Hildigunnur Hjálmarsdóttir.