Morgunblaðið - 09.01.2000, Blaðsíða 38

38 SUNNUDAGUR 9. JANÚAR 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Ólafur Vigfús-
son vélsmíða-
meistari fæddist á
Brekku á Álftanesi
15. mars 1910.
Hann lést á Borg-
arspítala Reykjavík-
ur 31. desember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Vigfús
Sigurðsson, Græn-
landsfari, vitavörð-
ur á Reykjanesi og
húsasmiður í
Reykjavík, f. 16. júlí
1875 á Gilsbakka í
Öxarfjarðarhr. í N-
Þing., d. 26. maí 1950 í Reykja-
vík, og kona hans, Guðbjörg
Árnadóttir, f. 9. júní 1884 í
Simbakoti á Eyrarbakka., d. í
Reykjavík. 26. desember 1966.
Þau hjón áttu 8 börn. Systkini
Ólafs, sem nú eru látin voru,
Tómas byggingameistari, Gunn-
þóra verslunarmaður, Sigurður
húsasmiður, Auður hárgreiðslu-
meistari, Jóhann Pétur Koch
múrarameistari. Eftirlifandi
systkini eru Svanhildur og Anna.
í janúar 1942 kvæntist Ólafur
Þóru Jónsdóttur 1942, f. 18. apr-
íl 1913, d. 29. janúar 1994. Hún
Elskulegur tengdafaðir minn, Ól-
afur Vigfússon, lést síðastliðinn
gamlársdag, 89 ára að aldri, eftir til-
tölulega stutta sjúkrahúslegu. Ólafur
lifði við góða heilsu, allt fram á síð-
sumar liðins árs, en þá tók heilsu
hans að hraka, uns yfir lauk.
Ólafur var, eins og öll hans systk-
ini, ákaflega vel af guði gerður. Hann
var mjög greindur, íhugull og hógvær
maður, sem barst ekki mikið á.
Lýðskrum, málþóf og orðagjálfur var
honum ekki að skapi. Þvert á móti
var hann frekar orðfár en fram-
kvæmdasamur. Allt sem hann tók sér
fyrir hendur bar vott um vandvirkni.
I okkar samskiptum lærði ég fljótt að
þegar ákvörðun var tekin fylgdu
framkvæmdir strax í kjölfarið. Ef ég
tók að mér að gera eitthvert verk þá
var vissara að gera það strax, því ella
var hann búinn að framkvæma verk-
ið, þegjandi og hljóðalaust.
Húseignin Skaftahlíð 27, sem hann
byggði ásamt Tómasi, Önnu og
Gunnþóru, systkinum sínum, var
ákaflega vel við haldið. Allir bílar,
sem hann átti um ævina voru ávallt
eins og nýir. Það var mikill fengur
var dóttir hjónanna
Jóns Vilhjálmsson-
ar skósmíðameist-
ara og seinni konu
hans Jónínu Jóns-
dóttur, sem bjuggu
á Vatnsstíg 4 í
Reykjavík. Einka-
barn Ólafs og Þóru
er Hulda Ólafsdótt-
ir rekstrarfræðing-
ur, f. 31. ágúst
1943, maki Kristinn
Ragnarsson arki-
tekt, f. 12. sept.
1944. Börn þeirra
eru Ólafur Kristins-
son lögfræðingur, f. 16. október
1967, og Þórhildur Kristinsdótt-
ir læknanemi, f. 6. desember
1974.
Ólafur lærði sína iðn í vélsm-
iðjunni Hamri. Hann rak tíma-
bundið vélsmiðju á Dalvík ásamt
Magnúsi Jocliumssyni. Hann
fluttist síðan aftur til Reykjavík-
ur og vann hjá Byggingafélagi
verkamanna og síðast hjá vél-
smiðjunni Hamri.
Útför Ólafs Vigfússonar fer
fram í Háteigskirkju á morgun,
mánudaginn 10. janúar, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
fyrir þá sem keyptu af honum notaða
bfla, því þeir voru lýtalausir. Fyrir-
hyggja hans var alveg einstök. Ólafur
var ákaflega hreinskiptinn maður og
heiðarlegur. Hann tók ávallt ákvarð-
anir að vel yfirlögðu ráði. Þegar
ákvörðun var tekin var erfitt að
skipta um skoðun. Ólafur var fróður
maður og víðlesinn.
Þau hjónin Ólafur og Þóra voru
mjög samrýnd. Þau áttu gott heimili,
sem þau hlúðu vel að. Þegar ég
kynntist dóttur þeirra, Huldu, sem ég
síðar kvæntist, tókst gagnkvæm virð-
ing milli okkar. Þau mynduðu mér og
minni fjölskyldu traustan bakhjarl,
sem ég verð ávallt þakklátur íýrir.
Þegar við Hulda snerum við til Is-
lands eftir 10 ára dvöl í Þýzkalandi,
fluttum við í Skaftahlíðina og bjugg-
um í nánu sambýli hjá þeim hjónum.
Við fengum ásamt bömum okkar,
alla þá alúð og athygli sem hægt var
að veita. Þau hjón áttu afar ríkan þátt
í að móta uppeldi bamanna og vera
þeim göfug og góð íyrirmynd.
Hinn stóri systkinahópur Ólafs var
nokkuð samrýndur og þá einkum var
sambandið milli þeirra bræðra Tóm-
asar og Jóhanns Péturs Koch gott.
Elsti bróðirinn, Tómas, var systkin-
um sínum nokkurs konar fjölskyldu-
faðir. Þau Tómas og eiginkona hans,
Katrín, sem lifir mann sinn vora sam-
taka í að hjálpa þeim sem minna
máttu sín. Þannig atvikaðist það að
þegar Ólafur og Þóra fluttu til
Reykjavíkur eftir nokkurra ára dvöl
á Dalvík, þá hvatti Tómas bróður sinn
til að koma sér upp heimili í eigin hús-
næði. Hugur Ólafs til þeirra hjóna
var hjartnæmur og fölskvalaus til síð-
ustu stundar.
Jæja, ástkær tengdapabbi, ég hef
reynt að setja þessi fátæklegu minn-
ingarorð til þín saman á þann hátt að
forðast væmni því það var enn eitt af
eðliseinkennum þínum
að slíkt ætti að forðast. Ég þakka
góðum guði fyrir að leyfa þér að fara
án þess að líða miklar kvalir undir
lokin. Þú vildir ávallt vera sjálfum
þér nægur og ekki upp á marga kom-
inn. Þú vildir ekki vera dæmigerður
langlegusjúklingur. Ég hef fulla vissu
íyrir því að þú hefur öðlast betri vist,
þar sem þú ert nú staddur í faðmi
fjölskyldu og vina, sem hafa tekið á
móti þér fyrir handan. Þín jarðvist
vai- heilsteypt og þér til mikils sóma.
Megi góður guð geyma þig.
Kristinn Ragnarsson.
Elsku afi minn, þá er þínu hlut-
verki lokið og þú nú kominn aftur til
ömmu og fleiri ástvina sem beðið hafa
eftir þér með opinn faðminn. Þú varst
góður maður og einstaklega duglegur
og þú stóðst þig vel í lífinu. Eg veit
það að þú hefiir það gott þar sem þú
ert núna, því þú átt það svo sannar-
lega skilið. Þú og amma vorað okkur
Óla bróður sem aðrir foreldrar, því
við bjuggum mestan hluta ævi okkar í
sama húsi_ og þið, í húsinu sem þú
byggðir. Ég á mér margar góðar
miningar með ykkur og þær geymi
ég og rifja upp þegar ég vil láta mér
hða vel. Þið vorað okkur góð fyrir-
mynd og kennduð okkur marga góða
siði. Við búum að þeim og tökum þá
með okkur út í lífið og kennum svo
okkar afkomendum. Elsku besti afi
minn, takk fyrir samverana, ég
græddi svo sannarlega á því að hafa
þekkt þig og umgengist þig svona
mikið. Ég er rík manneskja eftir að
hafa fengið að alast upp með ykkur
ömmu. Hafðu það sem allra best þar
sem þú ert núna og megi góður guð
geymaþig.
Þín
Tóta.
Elsku afi, ég kveð þig í hinsta sinn
með ljúfsáru hjarta. Ég gleðst fyrir
þína hönd að þú hafir getað lokið
jarðvist þinni hér með þeini reisn
sem einkenndi allt þitt líf, en söknuð-
ur minn og missir eftir þig er mikill.
Þú vissir hvaða hug við báram til þín
á sama hátt eins og við vissum hvaða
hug þú barst til okkar án þess að
mörgum orðum hafi verið varið til að
tjá þessar gagnkvæmu tilfinningar
okkar. Enda varst þú aldrei maður
orðagjálfurs heldur vildir fremur láta
verkin tala en að ræða þau mikið. Það
urðu öllum mikil auðnuspor að kynn-
ast þér og ber öllum saman um að
manni eins og þér sé erfitt að gleyma.
Vandvirkni, einurð, stefnufesta og
hógværð einkenndu hvert það verk
sem þú komst nálægt. Ég veit að það
hefði verið þér þvert um geð að ég
helgaði minningu þína með orða-
gjálfri. Ég get samt ekki látið hjá líða
að segja þér að þú varst mér miklu
meira en afi. Þú og amma, meðan hún
lifði, vorað mér sem aðrir foreldrar.
Þú varst minn besti vinur og stóðst
með mér eins og klettur í gegnum allt
mitt líf. Missir minn er mikill og stór-
an stað áttu í hjarta mínu. Þú varst
ávallt til staðar fyrir mig hvenær,
hvar eða hvernig sem var. Af þér hef
ég lært þá alúð, vandvirkni og auð-
mýkt sem sýna skal hverju verki sem
maður tekur sér fyrir hendur. Þú
varst mér góð fyrirmynd og vita
máttu að minning mín um þig mun
vera mér áfram leiðarljós til góðra
verka í framtíðinni.
Afi ég þakka þér fyrir öll árin sem
ég átti með þér um leið og ég bið guð
almáttugan að gæta þín þar sem þú
ert núna.
Ólafur Kristinsson.
Góður maður er genginn með föð-
urbróður mínum Ólafi Vigfússyni.
Hann kvaddi að morgni gamlársdags,
rétt áður en árið leið í aldanna skaut
og ný öld var á næsta leiti. Þá lauk
lífshlaupi elskulegs frænda og vinar
og verður hans nú sárt saknað í stór-
um hópi frændsystkina og fjöl-
skyldna þeirra. Enda þótt hugsunin
væri skýr, var líkamlegt þrek hans á
þrotum og hvfldin hefur því verið
honum kær. - Margs er að minnast á
kveðjustundu og vissulega verða all-
ar góðu minningamar um þá sem
gengnir era okkur hinum sem eftir
lifum dýrmætt veganesti og hvatning
tfl þess að horfa fram á veg til nýrrar
aldar. En á stundu sem þessari leitar
hugurinn ekld síður með söknuði aft-
ur til þess sem liðið er og nú verður
mér hugsað til bernskuáranna góðu
vestur á Melum. Á þeim tímum var
algengt að tvær eða fleiri náskyldar
fjölskyldur ættu heima í sama húsinu
og nábýli við frændfólk og vini þótti
sjálfsagt og eftirsóknarvert. Þá var
borgin okkar ekki stærri en svo að
skipta mátti henni í aðeins þrjá megin
hluta, gamla miðbæinn, og síðan
austur- og vesturbæ. Allt var þá mun
minna í sniðum og fjarlægðir innan
borgarinnar styttri. Á þessum áram
stækkaði borgin hins vegar mjög ört
og tók Ólafur föðurbróðir minn virk-
an þátt í þeirri uppbyggingu. Ólafur
og faðir minn ásamt yngri bræðram
þeirra áttu þar mjög náið samstarf og
vart leið sá dagur að Ólafur ætti ekki
erindi á heimili okkar systra. í minn-
ingunni er Óli frændi því alltaf ná-
lægur bæði í starfi og leik hvar og
hvenær sem er öll okkar uppvaxtar-
ár.
Faðir minn og Ólafur vora mjög
samrýndir, vinátta þeirra var mikil
og einlæg og byggðist á gagnkvæmu
umburðarlyndi og væntumþykju. Öll
störf sín rækti Olafur af mikilli trú-
mennsku og samviskusemi og hann
var einstaklega vel látinn af vinnufé-
lögum sínum og samferðafólki. Við-
mót hans var rólegt og hlýtt og engan
þekkti ég sem var jafn hændur að
börnum og Óli frændi og þau þá ekki
síður að honum. Allt fram til hins síð-
asta sýndi hann frændfólki sínu um-
hyggju og ræktarsemi og mikið þótti
móður minni jafnan vænt um þegar
Óli frændi og Þóra kona hans litu inn,
en það gerðu þau reglulega enda
mjög kært á milli þeirra allra. Annars
var Ólafur heimakær og vildi helst
eiga sem flestar stundir einn við lest-
ur góðra bóka. Hann las mikið alla
tíð, og nú um síðustu jól vöktu nýút-
komnar jólabækur forvitni hans og
veittu honum ánægju þótt þrek og
kraftar væra nær þrotnir.
En Ólafur var einnig mikill völund-
ur í höndum og allt sem laut að vél-
um, tækjum og tólum átti hug hans
allan. Að eiga góðan bfl veitti honum
ómælda ánægju og alltaf ók hann fal-
legum gljáfægðum bflum enda mikið
snyrtimenni í eðli sínu.
í mörg ár átti Þóra kona hans við
mikil veikindi að stríða og dvaldi
löngum á sjúkrahúsum og minnist ég
þess að Óli frændi ók hvert kvöld að
loknum löngum vinnudegi suður að
Vífilsstöðum til að vitja hennar. Þar
féll aldrei dagur úr. Sem betur fer
náði hún þó heilsu á ný og þau urðu
þeirrar gæfu aðnjótandi að eiga mörg
góð ár saman eftir það. Nutu þau þá
einnig sambýlisins við einkadóttur
sína og tengdason og bömin þeirra
tvö en umhyggja þeirra við aldraða
foreldra var einstök og mörgum til
eftirbreytni. Söknuður þeirra er því
sár en minningin um góðan foður og
afa mun lifa. Að lokum, hvíl þú í friði,
góði írændi.
Guðbjörg.
OLAFUR
VIGFÚSSON
Guðlaugur
Bjarnason var
fæddur á Sleggjulæk
í Stafholtstungum
31. janúar 1908.
Hann andaðist á
Hrafnistu í Reykja-
vík 2. janúar síðast-
Iiðinn. Foreldrar
hans voru Bjarni
Guðlaugsson bdndi
og kona hans, Grda
Guðnaddttir. Guð-
laugur átti fjögur
systkini, tvö eldri,
Guðfrfði og Jdhönnu,
og tvö yngri, Jd-
hannes og Laufeyju, en þau eru
öll til moldar gengin á undan hon-
um. Bjarni faðir þeirra andaðist
17. jún/ 1916, en þá voru systkinin
frá eins til tfu ára. Heimilið leyst-
ist þá upp og þau dlust upp hvert í
sfnum staðnum víðsvegar um
Nú hefur elskulegur afi okkar
og langafi kvatt saddur lífdaga.
Hann var farinn að þrá hvíldina
þar sem heilsan var farin og allur
þróttur búinn.
Við vorum heppin að hafa notið
Gulla afa svona lengi, svo ekki sé
minnst á bamabarnabörnin hans.
Þar sem hann bjó hjá okkur nokk-
urn tíma kynntust þau langafa sín-
Borgarfjörðinn. Á ár-
unum 1925-1930
voru öll systkinin
flutt á mölina nema
það yngsta, Laufey,
sem bjd áfram hjá
mdður sinni þar til
hún dd árið 1944.
Eftir að á mölina var
komið stundaði Guð-
laugur ýmis störf, en
lengst vann hann hjá
Isafoldarprentsmiðju
og síðan hjá brdður
sínum í Rammagerð-
inni frá árinu 1940
og fram á árið 1997,
þá 89 ára að aldri.
Guðlaugur giftist 4. oktdber
1934 Margréti Ólafsddttur, en
hún andaðist 7. ágúst 1969. Hún
var ddttir hjdnanna Ólafs Þdrðar-
sonar og Steinunnar Sigurðar-
ddttur, en þau fluttust til Reykja-
um mjög vel og er þeim eðlilegt að
umgangast svo fullorðið fólk.
Þeim fannst alltaf notalegt þeg-
ar von var á afa í helgarheimsókn
því afi var einstaklega barngóður
og hjartahlýr. Hann hafði alltaf
tíma til að rabba örlítið við „litlu
manneskjuna". Afi var Borgfirð-
ingur í húð og hár og átti sterkar
taugar til sinna átthaga. Hann
víkur árið 1921 eftir að hafa verið
bændur í 15 ár á Efstu-Grund
undir Eyjafjöllum og önnur 15 ár
að Kotvelli í Hvolhreppi. Margrét
bjd í Danmörku frá 1926 til 1931
og lærði á þeim tíma vefnað. Þeim
Guðlaugi og Margréti varð
tveggja barna auðið, Bjarna
Garðars, viðskiptafræðings og
Óla Steinþdrs, vistmanns á Kdpa-
vogshæli. Bjarni Garðar er
kvæntur Önnu Kristínu Bjarna-
ddttur, ddttur Bjarna Magnússon-
ar skipstjdra, og konu hans Stef-
anfu Stefánsddttur. Anna Kristín
og Bjarni Garðar eiga tvær dæt-
ur, Stefaníu, skrifstofumann, sem
gift er Lárusi Daníel Stefánssyni,
sölumanni. Þau eiga þrjú börn:
Sigfríði, Guðlaug Garðar og Önnu
Kristínu. Hin ddttirin er Margrét,
skrifstofumaður, en unnusti henn-
ar er Sigurður Ólafur Sigurðsson,
vélstjdri. Margrét á tvö börn:
Bjarna Garðar og Hansínu Rut.
Utför Guðlaugs Bjarnasonar
fer fram frá Fríkirkjunni í
Reykjavík á morgun, mánudaginn
10. janúar, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
fluttist ungur maður til borgar-
innar og vann alla tíð hörðum
höndum. í fyrstu vann hann við
sveitastörf, þar á meðal á Lágafelli
í Mosfellssveit. Margar sögur og
vísur sagði hann frá þessum tíma,
þar sem húmorinn var í hávegum
hafður. Hann vann við hin ýmsu
störf. Meðal annars vann hann hjá
dönskum bakara þar sem hann
lærði að baka brauð og kökur, laga
ís, steikja svínasteik og eitthvað í
bruggeríi. Síðar vann hann lengi
hjá Isafoldarprentsmiðju við
prentiðn. Lengst af vann hann við
innrömmun málverka og mynda,
hjá bróður sínum og fjölskyldu
hans sem stofnaði Rammagerðina.
Þar unni hann hag sínum vel og
naut hann sín sem góður hand-
verksmaður. Hann var eftirsóttur
af helstu snillingum þjóðarinnar,
þar á meðal Kjarval, Matthíasi og
Stefáni frá Möðrudal. Margar
skemmtilegar sögur hafði hann að
segja frá þessum tíma.
Það væri lengi hægt að halda
áfram að telja upp allt sem afi tók
sér fyrir hendur, en aldrei var
hann aðgerðarlaus og nutum við
góðs af. Hann var endalaust til-
búinn að dytta að og laga hjá okk-
ur unga fólkinu. Hann var víðles-
inn og kunni vel að meta góðar
bókmenntir. Gaman hafði hann af
ættfræði og var hann vel hagmælt-
ur. Voru það hans ær og kýr að
kasta fram réttri stöku á réttu
augnabliki. Að lokum kveðjum við
afa með hlýhug og geymum minn-
ingu um yndislegan mann í hjarta-
okkar.
Fjölskyldan á Grund,
Lárus og Stefanía.
Látinn er föðurbróðir minn,
Guðlaugur Bjarnason.
Á langri ævi varð hann vitni að
ótrúlegum breytingum á lífshátt-
um og afkomu.
Hann var ekki nema átta ára
þegar faðir hans lést og móðirin
varð að sundra heimilinu og koma
fjórum ungum börnum fyrir en því
yngsta gat hún þó haldið hjá sér.
Þetta mikla áfall markaði djúp
spor í líf ungu systkinanna en þau
héldu samt ætíð vel saman og
hlúðu hvort að öðru eftir því sem
þau gátu.
Þeir voru miklir vinir Guðlaugur
og faðir minn. Þeir byggðu sér
sumarbústað í Hveragerði þar sem
fjölskyldur þeirra dvöldu á sumrin.
Svo byggðu þeir sér hús saman í
Hlíðunum og þar bjuggu þeir með-
an aldur og heilsa leyfðu. Síðast en
ekki síst þá unnu þeir saman.
Fljótlega eftir að Rammagerðin
var stofnuð eða upp úr 1940, kom
Guðlaugur þangað til starfa. Þar
vann hann í rúmlega hálfa öld, var
hvers manns hugljúfi og féll aldrei
starf úr hendi.
Það er mikil gæfa og ómetanleg
reynsla að hafa starfað við hlið
jafn vandaðs manns og Guðlaugur
var. Við glöddumst oft saman yfir
vel unnu verki, stóra eða smáu, og
aldrei hætti hann við fyrr en allt
var slétt og fellt eins og vera bar.
Nú er komið að kveðjustund.
Góða frændanum mínum, honum
Guðlaugi, þökkum við hjónin og
drengirnir okkar samfylgdina, all-
ar vísurnar og sögurnar og svo
traustið og hlýjuna.
Guð blessi minningu Guðlaugs
Bjarnasonar.
Svanhildur.
GUÐLAUGUR
BJARNASON