Morgunblaðið - 20.01.2000, Blaðsíða 59

Morgunblaðið - 20.01.2000, Blaðsíða 59
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FIMMTUDAGUR 20. JANÚAR 2000 59 + Kristinn Júníus- son fæddist á Helgastöðum í Skeiðahreppi í Ár- nessýslu 23. maí 1904. Hann lést á Droplaugarstöðum 8. janúar síðastliðinn. Foreldrar hans voru Júníus Kr. Jónsson frá Helgastöðum og kona hans Jóhanna Jónsdóttir. Þau fluttu að Rútsstöðum í Gaulverjabæjar- hreppi árið 1907 og höfðu þar búsforráð til ársins 1944 að Kristinn tók við búi þar. Kristinn var næstelstur systkina sinna, eldri var Kristófer en hann lést í frumbemsku. Hin systkinin voru: Sigurjón, látinn, Sigurður, lést á barnsaldri, Hall- berg, látinn, Einfríður Margrét, látin, Helga Laufey, sem dvelur á Hrafnistu í Reykjavík, Sesselja, látin. Hálfsystir þeirra, sam- mæðra, var Ágústa Gróa Guð- mundsdóttir, látin. Kristinn kvæntist 2. október 1946 Margréti Guðnadóttur frá Sandgerði á Stokkseyri. Margrét Við útför vinar míns Kristins Jún- íussonar langar mig að minnast hans nokkrum orðum. Allt frá bernsku minni man ég hann traustan, velvirk- an og skýran um mannlífið eins og ^að blasti við honum hverju sinni. Árið 1907 fluttu foreldrar Kristins með sína fjölskyldu að Rútsstöðum í Gaulverjabæjarhreppi og hófu bú- skap á jörðinni hálfri, en hinn helm- ing jarðarinnar sátu hjónin Gísli Brynjólfsson og Kristín Jónsdóttir en þau fluttu nokkrum árum síðar að Haugi í sömu sveit og tók Júníus þá við allri jörðinni. Á Rútsstöðum ólst Kristinn upp í stórri fjölskyldu og átti sitt heimili í 50 ár. Ekki þarf að teygja lopann um það að á bemsku- og æskuárum Kristins var þjóðfélagið ekki marg- brotið eða bauð upp á fjölbreytileik í menntun eða starfi. Barnafræðsla klippt og skorin og störfin helguðust heimilinu. Fljótt varð Ijóst að Krist- inn var vel af guði gerður, greindur, tápmikill og harður af sér. Sem upp- vaxandi unglingur skynjaði hann fljótt alvöru lífsins; að standa sig í hörðum heimi. Hann fór ungur að heiman til að afla fyrir heimili sitt og kynntist leifum skútualdarinnar og síðan sjómennskunni á vélbátum og togurum en þess í milli starfi land- verkamannsins í verstöðum þeim er hann í áratugi starfaði í. Vor og haust vann hann við hin margvíslegustu störf í héraði sínu svo sem við skurðagerð hins merka framtaks sem gerð Flóaáveitunnar var á sínum tíma og stórkostlegri flóðgarðagerð er þessari fram- kvæmd var tengd. Nútíminn veit raunar varla hvað hér er verið að tala um, en þátíminn kynntist að um var að ræða algjöra byltingu í búskapar- háttum og afkomumöguleikum heimilanna í Flóanum. Þegar Kristinn sagði skilið við sjó- mennskustörfin tók hann á tímabili að afla sér tekna við byggingarstörf á vorin og haustin þegar heyönnum lauk heimafyrir. Lengst starfaði hann hjá þeim þekkta byggingar- meistara Ki-istni Vigfússyni á Sel- fossi, en hann var sem kunnugt er af sögunni einn athafnamesti verktaki þeirra tíma. Hefi ég orð þess merka manns fyrir því að fáa verkamenn hafi hann haft í sinni þjónustu svo harðduglega, stundvísa og áreiðan- lega sem Kristin Júníusson. Þannig þjónaði hann alla starfsævi sína hús- bændum sínum með dugnaði, stund- vísi og stakri trúmennsku í hvívetna. Þar skipti engu hvort húsbændur hans væru með mikið umfang eður minna. Hann var vinfastur, hreinlyndur og svo einarður í samskiptum að sér- stakt var. Athugull og gamansamur í samræðum sem hann kunni vel með að fara og beitti á réttum stundum. lést árið 1997. Þeirra böm eru: 1) Vilborg Fríða, maki Erlend- ur Ó. Ólafsson, iðn- rekandi. Þau eiga firnm böm. 2) Hall- berg, fyrrverandi verslunarmaður, maki Áslaug Ólafs- dóttir, þau skildu. Þeirra börn voru fjögur. Hallberg á son utan hjóna- bands. 3) Június Haf- steinn, sagnfræðing- ur. Hann lést í blóma lífsins. Maki hans var Guðrún Guðlaugsdóttir blaða- maður. Þau áttu fímm börn. Fóst- urdóttir Kristins og dóttir Mar- grétar er Vilhelmína G. Valdimarsdóttir, maki Gunnar Sigurðsson frá Seljatungu. Þeirra börn em Qögur. Uppeldissonur Kristins og Margrétar er Kristinn Erlendsson, maki Heiðrún Ólafs- dóttir. Þau slitu samvistum. Börn þeirra eru fjögur. Utför Kristins verður gerð frá Fossvogskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 13:30. Jarðsett verður í Gufunesi. Skemmtileg voru samskipti heimila okkar beggja úr æskusveitinni og má minningin geyma um alla tíð að þar þurfti ekki „garð fyrir granna sætt“. Æskuminning mín um starf Krist- ins í Ungmennafélaginu Samhygð er mér björt og þægileg í senn. Hann starfaði þar mikið og var formaður félagsins um tíma, auk þess sem hann lagði leiklistarstarfi félagsins öflugt lið. Listhæfileikar hans voru á fleiri sviðum. í fjöldamörg ár lék hann á harmoniku á samkomum í okkar heimasveit og ásamt Sigurjóni bróður sínum léku þeir fyrir dansi vítt ogbreitt um okkar hérað. Eiginkona Kristins var Margrét Guðnadóttir frá Sandgerði á Stokks- eyri, fædd 18. júní 1906. Margrét var mikil fríðleiks- og myndarkona, kær- leiksrík og velviljuð. Hún var á sín- um bestu árum forkur dugleg og fljót til verka að hverju sem hún gekk. Margrét átti dóttur af fyrra hjónabandi, Vilhelmínu Valdimar- sdóttur, og umgekkst Kristinn hana alla tíð sem sitt barn og fórst föður- hlutverkið gagnvart henni með ein- stökum sóma. Það vill Vilhelmína þakka af heilum hug því aldrei í upp- vexti sínum né heldur síðar, hafi hún orðið annars vör en umburðarlyndis og trausts af Kristins hálfu og fjöl- skyldu hans. Hér má ég sem eigin- maður Vilhelmínu gerst um vita, hið einlæga gagnkvæma trúnaðartraust er ríkti öll árin milli þessara persóna. Það verður aldrei nógsamlega þakk- að. Á vordögum árið 1957 brá Krist- inn búi sínu á Rútsstöðum. Kvaddi hálfrar aldar lífsstarf sitt í Árnes- þingi og flutti til Reykjavíkur. Lengst af bjó hann í Gnoðarvogi 20 þar í borg. Enda þótt umhverfis- breytingin yrði mikil fyiir Kristin, svo sem fyrir öllum er flytja úr sveit í borg, breyttist ekkert hugarfar hans að sjá sér og sínum vel farborða. Hann réðst fljótlega til þjónustu hjá hinum trausta útgerðarmanni Ragn- ari Thorsteinsson sem þá og lengi síðar gerði út togarann Karlsefni. Þai' hófst samstarf tveggja traustra manna sem enginn fúi reyndist í. Ekki var tjaldað til einnar nætur því Kristinn vann hjá því fyrirtæki alla tíð þar til það hætti rekstri en hann þá kominn á níræðisaldur. Og nú er sviðið breytt. Sæti hans autt. Traustur vinur horfinn á vit feðra sinna. Eftir situr björt minn- ingin sem lengst af hressti og bætti lund. Einlægar þakkir viljum við hjónin færa starfsfólkinu á Drop- laugarstöðum fyrir nærfærna og trausta þjónustu við þau hjónin öll þau ár sem þau dvöldust þar. Aðstandendum votta ég samúð mína. Gunnar Sigurðsson frá Seljatungu. Eitt sinn heyrði ég sagt frá konu sem gekk á Helgafell. Sú var trú hennar og fleiri manna við Breiða- fjörð að sá sem gæti gengið upp á fjallið án þess að líta aftur eða mæla orð frá vörum mætti óska sér. Kona þessi gerði aldurhnigin boð fyrir vin- konu sína og bað hana að vera við- stadda andlát sitt, sem hún taldi að væri í aðsigi. Hún hafði ung óskað sér á fjallinu að hún myndi eignast góðan mann, verða fremur veitandi en þiggjandi í lífinu og fá sem gömul kona hægt andlát. Fyrstu óskirnar höfðu þá fyrir löngu ræst. Hún hafði í áratugi verið gift ágætum manni og saman höfðu þau rekið veitingasölu í Flatey á Breiðafirði. Vinkonan gat vottað að síðasta ósk konunnar var einnig upp- fyllt, hún andaðist í svefni. Þessi saga kom í huga minn þegar ég sá fyrrum tengdaföður minn Kristin Júníusson liggja á líkbörun- um, nýlega skilinn við eftir hægt andlát. Yfir ásýnd hans hvfldi friður þess sem deyr í sátt við sjálfan sig og umhverfi sitt. Kristinn öðlaðist í líf- inu allt það sem konan í fyrrgreindri sögu óskaði sér. Hann eignaðist ágæta konu, Margréti Guðnadóttur frá Sandgerði á Stokkseyri og saman eignðust þau þrjú börn og eina dótt- ur fékk hann í kaupbæti með konu sinni. Hann var alla tíð stoltur mað- ur, vann vel fyrir sér og sínum, lét ekki á sig ganga og var æði oft í hlut- verki þess sem vel veitti. Níutíu og fimm ára gamall and- aðist hann saddur lífdaga og hafði þá verið ekkjumaður í tiltölulega skamman tíma. Hann er nú kvaddur með söknuði af fjölmennum hópi af- komenda og skylduliðs. I hugum þeirra situr eftir skýr mynd af karl- mannlegum, einörðum og heilsteypt- ummanni. Eg kynntist Kristni rösklega tví- tug, þegar ég giftist yngri syni hans Júníusi Hafsteini sagnfræðingi sem andaðist aðeins 38 ára gamall, öllum harmdauði sem honum höfðu kynnst. Kynni okkar Kjristins voru því orð- in löng og höfðu mótast við marg- breytilegar aðstæður. Við hlógum oft saman meðan sól var enn í hádeg- isstað og áttum langar viðræður þeg- ar skuggsýnna gerðist í tilverunni. Gegnum þykkt og þunnt virti ég tengdaföður minn. Bömunum mín- um var hann kærleiksríkur afi, traustur bakhjarl sem var stoltur af sonarbörnum sínum og lagði til þeirra allt gott sem hann gat frá fyrstu stundu og þar til yfir lauk. Eftir að Júníus lést var það eitt með öðru föst venja mín og barna minna að fara á Þorláksmessu til afa Kristins og ömmu Margrétar eftir að við höfðum kveikt á kerti og lagt jólagrein á leiði sonar þeiiTa. Útaf þessari venju brá fyrst þessi jól. Rétt fyrir Þorláksmessu datt Kristinn og var svo illa haldinn eftir fallið að hann treysti sér ekki til að taka á móti heimsókn okkar. Við frestuðum því komu okkar þar til á gamlársdag. Eg sá þá að mjög var af þessum sterka og greinda manni dregið og mig uggði að endalokin væru skammt undan, sem og varð raunin. Ég bið Guð að blessa minningu Kristins Júníussonar og konu hans, Margrétar Guðnadóttur og milda þann söknuð sem nú ríkir í hugum eftirlifandi bama þeirra þriggja, Vil- helmínu, Vilborgar og Hallbergs og þeirra fólks alls. Þau reyndust for- eldrum sínum afar vel enda áttu þau gott að gjalda - sama er að segja um dóttur- og uppeldisson þeirra hjóna, Kristin Erlendsson. Að lokum þakka ég Kristni Júníussyni fyrir tryggð hans og heilindi við börn mín og mig frá fyrstu tíð. Guðrún Guðlaugsdóttir. Á sunnudögum, laust eftir hádegi, á árunum 1970 og fram yfir 1980 mátti oft sjá halarófu af fólki arka niður Grensásveg í átt að Glæsibæ. Fyrstur fór hár, dökkhærður maður, grannvaxinn með skegg og stikaði stórum. Nokkru aftar ýtti fremur lágvaxin, Ijóshærð kona á undan sér barnavagni eða kerru, lestina ráku tvær eða þrjár telpur sem tognaði úr eftir því sem árin liðu. Að sama skapi jókst millibilið milli fullorðna fólks- ins og telpnanna, þar til sú elsta var orðin álíka há og móðirin og ákvað að ganga við hlið hennar en hinar telp- urnar tvær drógust enn meira aftur úr og reyndu augljóslega að láta líta út eins og þær væru einar á ferð. í minningunni hálfskömmuðumst við Ásgerður og Móeiður okkar svolítið fyrir þessa gönguglöðu og stóru fjöl- skyldu - fannst að það hlyti að vera miklu fínna ef fjölskyldan saman- stæði bara af pabba, mömmu og tveimur penum dætrum í bfl. En þannig var það hreint ekki í þessu til- viki, við vorum sjö í fjölskyldunni og fórum oftast öll saman gangandi yfir í Gnoðarvoginn til að heimsækja afa Kristin og ömmu Margréti. Þannig var þetta öll árin sem faðir okkar, Júníus Kristinsson, var á lífi. Hann- lést 1983 og nú er afi okkar, Kristinn Júníusson, líka látinn. Það var ekki langt á milli hans og ömmu Margrét- ar sem dó fyrir röskum tveimur ár- um. Auðvitað héldum við áfram að heimsækja þau en allt hafði annað yfirbragð eftir að pabbi var dáinn. Kannski urðu afi og amma enn þýð- ingarmeiri fyrir okkur eftir lát hans, þau voru eini lifandi tengiliðurinn okkar við pabba. Það er sárt nú þeg- ar höggvið er á síðustu tengslin við þennan þátt æskuáranna. Afi okkar, sem nú er kvaddur, var okkur öllum kær og mikils virði. Hann hafði ungur spilað á harmón- iku - var einskonar poppstjarna síns tíma, og hann hafði fram á síðasta dag mikinn áhuga fyrir tónlist. Hann gladdist því meira sem fleiri okkar systkinanna lögðum stund á tónlist. Okkur öllum kenndi hann margt um liðna tíð þegar hann var ungur mað- ur, sagði okkur margt um líf sitt og starf. Hann sagði okkur t.d. frá því þegar hann kom austan úr sveit og verið var að byggja Hótel Borg. Sennilega var hann þá á leið á vertíð en hann kom oftast gangandi hingað til Reykjavíkur úr Flóanum þeirra erinda. Amma var hér ung um tíma að vinna við fiskverkun undir stjórn Eðvarðs Sigurðssonar verkalýðsfor- ingja og talaði gjarnan um það tíma- bil ævi sinnar. Saman lifðu þau afi langa ævi i blíðu og stríðu og það var gaman að sitja með þeim og skoða myndaalbúm þar sem rekja mátti lífsferilinn allt frá fermingarárum þeirra og fram undir þennan dag. Ekki minnkaði samgangurinn þegar Ragnheiður, elst okkar systk- inanna, flutti í íbúð fyrir ofan afa og ömmu og bjó þar í nokkur ár, þá var oft hlaupið á milli hæða, ekki síst var Úlla litla, dóttir Ragnheiðar, ólöt við að heimsækja afa og ömmu. Amma bakaði flatkökur og „fáeina (ástar)punga“ og afi átti kók í gleri. Bræðumir í systkinahópnum, Krist- inn og Guðlaugur, voru einkar sólgn- ir í súkkulaðikúlur sem amma geymdi í eldhússkápnum, hún var líka ósínk á þær - og fékk að launum viðurnefnið; amma kúla. Þegar afi var ekki að spyrja frétta eða ræða um menn og málefni hlust- aði hann á útvarpið, það fóru fáir fréttatímar framhjá honum. Meðan við systkinin uxum úr grasi urðu afi og amma eldri og eldri og þegar við vorum flest uppvaxin ákváðu þau að flytja sig um set og fengu inni á Droplaugarstöðum þar sem Vilborg, dóttir þeirra, starfaði um árabil. Þar fór vel um þau árin sem þau áttu ólifuð. Þótt allir eigi að deyja og ekki sé óeðlilegt að 95 ára gamall maður kveðji þá sitjum við öll eftir með söknuð í hjarta. Ekki síst er erfitt að missa mann sem nánast fram á síð- asta dag var ern og andlega alltaf eins og ungur maður. Við leiðarlok viljum við öll systkinin, líka Sigríður litla, þakka afa fyrir hvað hann reyndist okkur vel, hafði mikinn áhuga fyrir lífi okkar og starfi og bar hag okkar allra fyrir brjósti. Ragnheiður, Ásgerður, Múeiður, Kristinn og Guðlaugur Júníusarbörn. Kallið er komið, kominernústundin, vinaskilnaðar viðkvæm stund. Vinimir kveðja vininn sinn látna, er sefúr hér hinn síðsta blund. Margseraðminnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margserminnast, margseraðsakna. Guð þerri tregatárin stríð. Farþúífriði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt GekkstþúmeðGuði, Guðþérnúfylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem.) Elsku afi, við þökkum þér allar góðu stundirnar með þér. Við eigum margar og góðar minningar um þig og ömmu sem við geymum í hjarta okkar. Elsku afi, Guð varðveiti sálu þína. Hvfl í friði. Jóhanna og Ólöf Hallbergsdætur. I dag er til moldar borinn fósturafi okkar, Kristinn Júníusson. Við mun- um hann alla tíð sem mjög skemmti- legan og húmorískan mann og fórum við ekki varhluta af græskulausri stríðni hans. Heiðarleiki var hans aðalsmerki og stundvís yar hann svo eftirtektar- vert var. Ólíkt mörgum nútíma- manninum hafði hann marga klúkkutíma til umráða á morgnana þegar mæta átti til vinnu. Sögðum við honum oft frá því hvað við hefð- um knappan tíma á morgnana ein- ungis til að fá skemmtilegar athuga- semdir. Kristinn var einstaklega íróður um land sitt og hafði ákveðið næmi fyrir umhverfinu. Sitt hérað þekkti hann eins og fingurna á sér. Það vakti alltaf jafn mikla undrun hjá okkur þegar hann gat lýst og þekkti staðhætti þar sem við höfðum komið en hann einungis lesið um. Þegar komið er að leiðarlokum hjá þessum háaldraða heiðursmanni sem hélt andlegri reisn til hinstu stundar, þökkum við fyrir allt sem hann var okkur. Guðný, Sigrún, Margrét og Laufey Gunnarsdætur. Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl- ingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. KRISTINN JÚNÍUSSON Crjísáryííjur Upplýsingar í símum 562 7575 & 5050 925 Glæsileg kaffihlaðborð FALLEGIR SALIR OG MJÖG GÓÐ ÞJÓNUSTA 1 HOTEL LOFTLEIÐIR O l c c LA M D A I R H O T.I X %
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.