Morgunblaðið - 27.01.2000, Síða 54

54 FIMMTUDAGUR 27. JANÚAR 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ORLYGUR ARON
STURLUSON
„Hann Ölli er dáinn,“ voru orð
mömmu þegar hún hringdi i mig til
Connecticut mánudaginn 17. janúar
sl. Þetta gat bara ekki verið rétt, það
hlaut að vera einhver misskilningur.
Ölli gæti ekki verið dáinn, hann sem
er bara 18 ára. Smátt og smátt síaðist
raunveruleikinn inn. Af biturri
reynslu veit ég að ekki er spurt um
aldur þegar kallið kemur.
Margar góðar minningar leita á
huga minn. Þegar ég fluttist heim tfl
íslands fimm ára og fékk að fara með
Hreiðari og Friðrfld Inga frændum
mínum á körfuboltaæfingar hitti ég
Ölla fyrst. Hann fékk líka að fara með
pabba sínum, Stulla, og Teiti frænda
sínum á æfingar. Við fengum að vísu
rautt spjald frá Valla Ingimundar
þjálfara þar sem við, ég, Ölli og Aggi
frændi hans, þóttum fullærslafullir
og trufluðum æfingar. Við áttum
margt sameiginlegt við Ölli, við vor-
um báðir úr mikilli íþróttafjölskyldu
og körfuboltinn var ekki bara áhuga-
mál, körfuboltinn var okkar ástríða.
Við byrjuðum smápollar að æfa með
liðinu okkar, UMFN. Þetta var góður
hópur sem hefur haldið saman í gegn-
um árin.
Við Öili vorum svo sannarlega ekki
. ^j'eir hávöxnustu í hópnum en við
bættum það upp með öðrum hæfileik-
um og af þeim áttir þú nóg. Við spil-
uðum sömu stöðu á vellinum og fór-
um saman upp í gegnum alla
flokkana utan nokkra mánuði sem ég
spilaði með KR. Þá veittist mér sú án-
ægja að spila á móti þér. Þú varst svo
sannarlega ekki árennilegur mótheiji
en þú varst frábær samheiji. Þú náð-
ir að afreka margt á þinni allt of
stuttu ævi, þú spflaðir með meistara-
flokki UMFN og þar naustu þín vel.
Alltaf varstu prúður leikmaður þótt
»<>>jikið gengi á. Þú varst kosinn efni-
legasti leikmaður íslandsmótsins í
körfuknattleik tímabilið 1997-1998,
þú spilaðir með úrvalsliði Reykjan-
esbæjar á Evrópumeistaramótinu
1999 og spilaðir með A-landsliði karla
í körfuknattleik svo fátt eitt sé nefnt.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svtfa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf frá Hlöðum.)
Þetta Ijóð, sem er eitt af upp-
áhaldsljóðum mömmu, lýsir svo vel
þeim tilfinningum sem bærast innra
með mér núna. Kæri vinur, ég finn
fyrir söknuði og sorg yfir að ævi góðs
^drengs skuli vera á enda runnin svo
allt of fljótt. Ég finn líka gleði yfír að
hafa þekkt þig og gengið með þér
hluta af allt of stuttri lífsgöngu þinni
sem vinur og samheiji í leik og starfi.
Við kvöddumst á nýársnótt þegar
nýtt ár og ný öld voru gengin í garð
og vorum við ákveðnir að hittast aftur
í sumar þegar ég kæmi heim í sumar-
frí. Það átti ekki að verða og kveð ég
góðan dreng að sinni og trúi því að við
munum hittast aftur seinna. Ég sendi
mínar innflegustu samúðarkveðjur tfl
fjölskyldu og ástvina ÖUa og bið Guð
að styrkja þau og styðja í þeirra
miklu sorg, söknuði og sársauka sem
þau nú ganga í gegnum.
Ágúst Hilmar,
gg Connecticut,
Bandaríkjunum.
„Það varð slys og hann Ölli er dá-
inn.“ Hugurinn neitaði lengi að taka
við þessum skflaboðum. Ungur og
efnflegur drengur er hrifinn burt frá
þessu lífi. Þau eru þung sporin hjá
Særúnu vinkonu minni, sem fylgir nú
eldri syni sínum tfl grafar, aðeins 18
ára gömlum.
Lengi höfum við fylgst að vinkon-
umar og ekki minnkuðu samskiptin
þegar báðar eignuðust drengi á svip-
^|ðu reki. Heimsóknir urðu margar
mifli heimilanna og komu þau mæðg-
in margar ferðimar til Svíþjóðar þar
sem við bjuggum. Fjórir frískir
strákar léku sér saman sem óhjá-
kvæmilega treysti vináttuböndin.
Aðstæður Særúnar vom oft á tíð-
um erfiðar eins og títt er hjá einstæð-
um mæðrum, við umönnun tveggja
R^raftmikilla drengja ásamt því að
stunda erflsama atvinnu. Ölli sýndi
snemma mikla ábyrgð og umhyggju
fyrir Elvari Þór yngri bróður sínum.
Hann var móður sinni trygg stoð og
samband þeirra varð einstaklega
heilsteypt og náið. Vafalaust hefur
þessi snemmbúna ábyrgð aukið þrek
hans og áræði sem kom glöggt fram á
íþróttavellinum síðar, þegar hann svo
ungur var orðinn einn þekktasti
körfuboltaleikmaður landsins. I við-
tali eftir að hann hafði verið kosinn
efnilegasti leikmaðurinn var hann
spurður hverju hann þakkaði árang-
urinn og ekki stóð á svarinu: „Henni
mörnrnu."
Ölli var tilfinningaríkur ungur
maður. Hann var hamingjusamur
fyrir hönd móður sinnar, sem nýlega
hafði hafið sambúð með Valdimar,
sem þeir bræður virtu mjög.
Það verður mér ógleymanlegt þeg-
ar ég hitti Ölla á fæðingardeildinni
fyrir aðeins þremur mánuðum og sá
stolt hans og gleði yftr litlu systur.
Það er sárara en nokkur orð geta
lýst að horfa fram á þann veruleika að
Ölli er ekld lengur meðal okkai- og
sárastur er missir foreldra og systk-
ina.
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt
Það er kveðjan: Kom til mín!
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(B.HalId.)
Elsku Særún, Elvar, Valdi og
Matthildur Lfllý, Stulli og fjölskylda-
.Við sendum ykkur samúðarkveðjur
og biðjum algóðan guð að styrkja
ykkur í sorginni.
Helga og fjölskykla.
Með örfáum orðum vil ég fyrir
mína hönd og annarra leikmanna
landsliðsins í körfuknattleik minnast
Örlygs Sturlusonar.
Þar sem ég hef að mestu spilað er-
lendis undanfarin þijú ár sá ég Örlyg
spila í fyrsta sinn með meistaraflokki
Njarðvíkur nú á haustmánuðum.
Strax tók maður eftir líkamlegum
krafti hans og ótrúlegu áræði þrátt
fyrir ungan aldur. Það kom því ekki á
óvart að hann var valinn í æfingahóp
íslenska landsliðsins fyrir lefld í EM-
keppni í nóvember. A fyrstu æfingun-
um sýndi hann að hann var ekki
þama bara til að vera með, heldur tfl
að komast í landsliðið. I framhaldi af
því lék hann sína fyrstu og einu
landsleiki fyrir réttum tveimur mán-
uðum.
Þegar maður sá Örlyg glíma við
sterka atvinnumenn með landsliðinu
datt manni ekki annað í hug en að þar
færi landsliðsmaður framtíðarinnar
og að Örlygur ætti eftir að klæðast
landsliðsbúningnum oft um ókomin
ár. Því Örlygur var ekki aðeins efni-
legasti leikmaðurinn í úrvalsdefldinni
í vetur, hann var strax orðinn einn af
betri og kraftmestu bakvörðum
deildarinnar.
En skjótt skipast veður í lofti. Þeg-
ar ég frétti að Örlygur hefði látist í
hörmulegu slysi setti mig hljóðan og
það tók mig þó nokkum tíma að trúa
að þetta væri virkflega satt. Svona
ungur og efnilegur drengur hrifinn
burt þegar hann á allt lífið framund-
an og allir vegir opnir tfl að bæta getu
sína á körfuknattleikssviðinu enn
frekar og heija á önnur og stærri
lönd í atvinnumennsku í íþróttinni.
Víst er að Örlygs verður sárt sakn-
að í framtíðaruppbyggingu körfukn-
attleikslandsliðsins. Þó geri ég mér
grein fyrir að harmur fjölskyldu hans
og náinna vina er mestur og sendi ég
þeim minar innilegustu samúðar-
kveðjur á þessum erfiðu tímum.
Guðmundur Bragason.
• Fleiri minningargreinar
um ÖrlygAron Sturluson bíða
birtingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.
MARIA
BENEDIKTSDÓTTIR
+ María Benedikts-
dóttir fæddist í
Skálholtsvík í
Strandasýslu 12. maí
1919. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 14. janúar síð-
astliðinn og fór útfór
hennar fram frá
Digraneskirkju 21.
janúar.
Elskuleg tengda-
móðir mín María
Benediktsdóttir er lát-
in. Það er margt sem
kemur upp í hugann á
skilnaðarstund, allt era það góðar
minningar, um þitt hlýja og ljúfa
viðmót. Því kynntist ég í minni
fyrstu heimsókn á heimili þeirra
Maríu og Jóhanns að Ljósalandi,
með Snorra syni ykkar, fyrir rám-
um þrjátíu árum. Þú fórst með mig
inn í stofu, sýndir mér fjölskyldual-
búmið og útskýrðir myndirnar, þá
kynntist ég þínum góða húmor, því
útskýringarnar vora allar á léttum
nótum. Það er ég viss um að þú hef-
ur séð hvernig þessari stelpu leið,
sem var að koma í fyrsta skipti til
tilvonandi tengdaforeldra.
Þú varst einstaklega næm á til-
finningar. Þú varst skipulögð í allri
þinni vinnu, það hefur komið til af
því að í mörg hom var að líta á stóra
heimili. Stuttu fyrir jól voram við að
tala um verkaskiptingu á heimilinu,
þá var þeirri spurningu varpað
fram, hvort þú hefðir fengið ein-
hverja aðstoð frá strákunum, svarið
var, „nei það vora meiri not fyrir þá
úti“. Þarna var þér rétt lýst, þú
hugsaðir fyrst um aðra svo komst
þú í þriðja eða fjórða sæti eða enn
aftar.
Þú varst vakin og sofin yfir vel-
ferð fjölskyldu þinnar. Þegar dóttir
okkar greindist með alvarlegan
sjúkdóm þurftum við oft að dvelja
langtímum í Reykjavík. Alltaf stóð
heimfli ykkar opið fyrir okkur og þú
varst búin að kaupa það sem nöfnu
þinni fannst best. Það var stjanað
við okkur og ekkert var nógu gott.
Þetta tímabil var þér, sem og öðr-
um, mjög erfitt, þá kom þinn sterki
vilji og staðfesta hvað best í ljós.
Það veit ég að bænir þínar vora
heitar á þessum tíma og þú varst
bænheyrð.
Þegar þú kvaddir mig tókstu allt-
af með báðum höndum um höfuð
mitt, kysstir á báðar kinnar, og
baðst guð að blessa mig. Þessarar
kveðju á ég eftir að sakna og allrar
þinnar hlýju, elsku
María mín.
Guð blessi þig og
varðveiti.
Hvíl þú í friði og
hafðu þökk fyrir allt.
Stefanía
Sigfúsdóttir.
Þá ertu komin til
hins æðsta og þín verð-
ur sárt saknað og
meira en það því held
ég að engin sé jafn
yndisleg og frábær
eins og þú varst og ert
enn því ég veit að þú ert til staðar þó
ég sjái þig ekki og átt eftir að vera
hjá mér alla tíð og munt alltaf gæta
mín.
Hvað sem gekk á varst þú alltaf
til staðar með réttu svörinn, sama
um hvað málið snérist þú skildir mig
alltaf. Ég gat alltaf leitað til þín ef
ég þurfti á að halda og var alltaf vel-
komin og allt virtist fullkomið þegar
ég sá þig taka á móti mér með bros á
vör.
Ég veit að það er sárt að missa en
ég hef þig enn hjá mér og einnig
fullt af góðum minningum um
stundir sem við eyddum saman og
veit ég að þú átt eftir að gæta mín
alla tíð eins og þú sagðir sjálf og veit
ég að það áttu eftir að gera.
Ég man þegar þú varst að kenna
mér handavinnu og varst að segja
að það væri nú meira hvað það væri
léleg suma kennsla í skólunum og ég
samsinnti því bara. Ég fór með þér
þegar þú varst að læra að vefa og þú
lést mig ávallt gera eitthvað lítið
sjálf og átti vinsamlegast að klára
því þetta þyrftu allar konur að
kunna þegar þær stofnuðu heimili
og fjölskyldu. Svo léstu mig einnig
setjast við saumavélina og gera við
buxur og fleira og þetta kom af stað
miklum áhuga á saumaskap enda
vildi maður ólmur líkjast þér. Þú
varst ólýsanleg, hafðir svör við öllu
og það rétt svör eða það fannst mér
og alltaf gott að ræða við þig um
hvaða málefni sem var. Þú talaðir
meir að segja um það að ég ætti ekki
að syrgja þig mikið því þú og afi
mynduð alltaf gæta mín en þetta
umræðuefni vildi ég ekki ræða
fannst það of sárt en vissi samt að
það myndi koma að þessu en vildi
ekki tráa því, þú varst alltaf til stað-
ar og mér fannst það eiga að vera
svoleiðis það sem eftir var.
En nú er komið að augnablikinu
sem ég vildi alls ekki horfast í augu
við en verð að gera því ég get ekki
breytt því þó ég vildi svo gjarnan.
En þú gafst mér einu sinni orð í
eyra sem hljómaði svona:
Guð gefi mér æðraleysi
tfl að sætta mig við
það, sem ég fæ ekki breytt.
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit
til að greina þar á milli.
Og sagðir að þessu ætti ég að fara
eftir og þá myndi ganga betur sem
var að sjálfsögðu rétt hjá þér.
Þú vart alltaf að sýna mér ljóða-
bækur sem hann afi átti og sagðir að
þessu hefði ég öragglega gaman af,
sem ég hafði og les enn þann dag í
dag þegar ég kemst í þær. Þú gafst
mér bók með ljóðum sem þú sagðir
að afi hefði viljað að ég fengi og er
þessi bók mjög mikils virði.
Þú hjálpaðir mér mikið í einu og
öllu og það mikilvægasta var að það
varst þú sem kenndir mér að sætta
mig við hluti sem ég fæ ekki breytt.
Hjálpaðir mér að áforma framtíðina,
sagðir að ég ætti að nýta þá hæfi-
leika sem ég hefði sem ég síðar meir
gerði og fór að læra hönnun, sem
gladdi þig mjög mikið. En ég reyndi
alltaf að bera allt undir þig áður en
ég tók lokaákvörðun í málinu. Ég
sagði þér það sem mig langaði að
gera sem var að klára hönnunina og
svo fara eitthvað út.
En þú vildir samt ekki að ég færi
ein út en sagðir samt að það væri
ekki hægt að segja neitt við því því
ég hefði sömu þrjóskuna og hún og
afi og ef þetta væri það sem ég vildi
þá ætti ég láta verða af því og sagðir
„Sigrán, þú átt að fylgja því sem
hjartað segir þér en ekki hvað aðrir
segja þér“ og þessi orð sitja alltaf í
mér, þú vildir alltaf að ég væri
ánægð.
Ég leit alltaf upp til þín, þú varst
mér ómótstæðileg því verður ekki
hægt að lýsa með orðum.
Þegar þú fórst frá okkur þá lang-
aði mig mest að fara með þér, ég
myndi selja líkama og sál til að fá að
koma til þín, en svo fór ég að pæla
að allt hefur sinn tíma og það mun
koma sú stund að við hittumst aftur,
þú sagðir að ég ætti að nýta minn
tíma. Þú varst og ert alveg einstök,
engin er jafn undraverð eins og þú
þó víða væri leitað.
Engillinn minn, ég elska þig og
mun ávallt gera, þú varst ljós lífs
míns og það er gott að vita að ég á
bæði eftir að hitta þig og afa aftur
en bjóst ekki við að þurfa að horfast
í augu við biðina strax. En ég veit að
þú varst sátt við að fara og það
breytti miklu.
Það verður oft litið til stjarnanna
og hugsað til þín og þú verður alltaf
mitt tunglsljós.
Sigrún Birna Hjálmarsdóttir.
+ Guðrún Ólafs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 18. maí
1949. Hún lést á
Landspítalanum 6.
janúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Bústaða-
kirkju 14. janúar.
Desembermánuður
kveður og enn einu
sinni gengur nýtt ár í
garð. Landið okkar
skartar glitrandi snæf-
eldi en skyndilega
verður ásýnd þess önn-
ur, breiðurnar taka á sig dökkan lit
sorgarinnar því að það hefur misst
eina af sínum bestu dætram; Guð-
rán Ólafsdóttir er látin. Er hægt að
alhæfa og nota efsta stigið um eigin-
leika einnar manneskju? Vissulega
þegar Guðrán á í hlut. Ef til vill líta
menn það misjöfnum augum, hvað
felst í orðinu „góður“ en í mínum
huga er enginn efi um túlkun þess
orðs. Það var það sem Guðrán vin-
kona var fulltrúi fyrir. Hún var
mannbætir. Hún hafði svo góða
nærvera að við sem nutum þess að
vera samferðamenn hennar um
lengri eða skemmri
tíma höfðum það ein-
hvern veginn á tilfinn-
ingunni að við værum
örlítið betri manneskj-
ur en ella þegar Guð-
rán var nálæg þótt við
ef til vill væram aðeins
að tileinka okkur brot
af góðum eiginleikum
hennar. Leiftrandi gáf-
ur hennar og atorka
birtust ekki einungis í
þeim fjölhæfu verkefn-
um sem hún tók sér
fyrir hendur hverju
sinni, heldur einnig því
sem er einna mikilsverðast; hæfni í
mannlegum samskiptum. Einhvers
staðar stendur: „Þú ert það sem þú
hugsar að þú sért.“ Guðrún hafði
ætíð lag á að laða fram það besta
sem í hverjum bjó og auka þar með
sjálfsstyrk þeirra. Sjálf geislaði hún
af sjálfstrausti og þá á ég ekki við
hroka því að það er langur vegur
þar á milli. Þótt Guðrán bæri af öðr-
um hvað glæsileik snerti, væri rík að
veraldlegum og andlegum gæðum
hreykti hún sér aldrei yfir aðra.
Hún var einfaldlega hún sjálf, full af
lífsorku, gleði og mildi.
Við Guðrán kynntumst árið 1966
þegar hún var aðeins 17 ára að aldri
og þrátt fyrir 12 ára aldursmun
tókst með okkur náin vinátta. Um
þetta leyti var heilsufar mitt ekki
uppá það besta og reyndi ég þá hve
stórt og gott hjarta hún hafði. Það
var gott að geta leitað til hennar og
hún var greiðvikin svo að af bar.
Alltaf hafði hún tíma þrátt fyrir
miklar annir í vinnu sinni og starfi
að félagsmálum ýmiss konar, sem
hún var á kafi í. Ég bar virðingu fyr-
ir þessari ungu vinkonu minni sem
var leiðtogi hvar sem hún fór. Oft
var vinnudagur hennar langur og
kappið var mikið og hún hlífði sér í
engu. Margar góðar stundir áttum
við saman, sem gott er að muna og
ég þakka af alhug nú er leiðir skilja
um sinn. Kær kona er kvödd. Lista-
konan Guðrún sem kunni þá kúnst
að lifa lífinu lifandi er gengin. Þótt
þeir sem hana þekktu standi hnípnir
eftir getum við öll verið þakklát fyr-
ir að hún var ein þeirra sem fært
hafa samfélagið til meiri mannúðar.
Landið okkar kveður hana því með
þökk og virðingu.
Eftirlifandi eiginmanni hennar,
Elíasi Gíslasyni, syninum Ólafi og
móður hennar Lillý og öðrum
vandamönnum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur. Minningin
um einstæða heiðurskonu ylji þeim
á dimmum dögum.
Sigríður Benediktsdóttir.
GUÐRUN
ÓLAFSDÓTTIR