Morgunblaðið - 10.08.2000, Blaðsíða 42

.42 FIMMTUDAGUR 10. ÁGÚST 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JOHANNA
ÖGMUNDSDÓTTIR
Og-
+ Jóhanna
mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
31. maí 1945. Hún
lést á Landspítalan-
uni - háskólasjúkra-
húsi í Fossvogi 2.
ágúst síðastliðinn og
fór útfór hennar
fram frá Langholts-
kirkju 9. ágúst.
í dag kveð ég elsku-
lega mágkonu mína,
Hönnu.
Það er óteljandi
stunda að minnast eftir
svo nána samveru í mörg ár.
Hún hafði alla þá bestu kosti sem
ein kona getur haft. Hún annaðist
föður sinn ásamt systur sinni af
slíkri ást og umhyggju að erfitt er að
hugsa sér hvernig það hefði betra
getað verið. Það eru erfiðar stundir
fyrir hann háaldraðan að kveðja
dóttur sína sem ásamt dóttur sinni
Auðbjörgu og barnabörnum hafa
verið honum svo kær.
Hanna leit alltaf á börn okkar
Auju sem sín eigin og hún var þeim
rsem önnur móðir, var svo mikill og
náinn samgangur milli heimila okkar
að stundum var erfitt að átta sig á
hvoru heimilinu maður tilheyrði
meira.
Hanna var glæsileg kona og unn-
andi fagurra lista og sérstaklega
góðrar tónlistar.
Hún var ákaflega fróð um tónlist
og naut þess að syngja, það átti hug
hennar allan.
Það var ekki hægt annað en að
hrífast með og það varð til þess að ég
tel mig kunna að meta góða tónlist,
, tilneyddur eða ekki því það var oft-
' ast tónlist á fóninum þegar maður
kom inn um dyrnar hjá henni og ekki
endilega verið að spara hátalarana.
Eg veit að Hanna var ákaflega
góður og vinsæll kennari og hafði
gott lag á nemendum sínum. Hún
hélt ótrúlega góð tengsl við fyrrver-
andi nemendur sína.
Hanna barðist hetjulega við sinn
illvíga sjúkdóm og það var henni
aldrei í huga að gefast upp allt þar til
yfir lauk, heldur gaf hún okkur sem í
kringum hana voru styrk og
bjartsýni.
Hún naut stuðnings allra sinna
góðu vina og sérstaklega Auju syst-
ur sinnar sem var henni slík stoð að
orð fá ekki lýst.
Einnig ber að þakka starfsfólkinu
á deildum A3 og Á7 á Landsspítalan-
um í Fossvogi, þar sem
hún lést, fyrir frábæra
hjúkrun og umönnun.
Minningin um yndis-
lega konu veith- mér og
mínum nánustu styrk
um ókomna tíð.
Blessuð sé minning
hennar.
Sigfús.
Elsku Hanna okkar.
Það var alltaf eins og
við ættum tvær
mömmur, eina sem var
svona venjuleg og aðra
sem lét allt eftir okkur. Þú tókst svo
mikinn þátt í uppeldi okkar og hjálp-
aðir okkur ómetanlega með lærdóm-
inn í gegnum alla okkar skólagöngu.
Þú varst alltaf fyrst til að koma til
okkar þegai' við vorum veik og það
var alltaf einhver glaðningur með í
för til að hressa okkur við.
Það var auðvelt að plata þig til að
gera ailt með okkur þegar við vorum
lítil og ef okkur langaði í eitthvað þá
keyptir þú það og fordekraðir okkur.
Þú sldlur eftir stórt skarð hjá öll-
um sem þekktu þig því þú varst allt-
af til í að gera allt sem þú gast fyrir
alla.
Elsku frænka, takk fyrir allt, við
gleymum þér aldrei.
Minning þín er ljós lífs okkar.
Þórdís og Ogmundur.
Ár vonar eru liðin, kær vina hefur
kvatt. Á kveðjustund koma margar
ljúfar minningar fram í hugann. Jó-
hanna vinkona mín var stór kona í
orðsins íyllstu merkingu. Stór í lund,
stór í hjarta. Kennari af Guðs náð.
Höfðingi heim að sækja eins og hún
átti kyn til. Uppalin í húsi Listagyðj-
unnar við Hverfisgötu þar sem hún
frá æsku drakk í sig óperur á
bernskuárum Þjóðleikhússins. Alla
tíð síðar var hún einlægur aðdáandi
góðrar tónlistar í flutningi færustu
listamanna. Úr Þjóðleikhúsinu var
stutt yfir í íþróttahús Jóns Þor-
steinssonar þar sem okkar kynni
hófust. Áratugum seinna bar tónlist-
in okkur saman á ný, íyrst á síðustu
starfsárum Pólýfónkórsins síðar í
Söngsveitinni Fílharmóníu þar sem
vináttubönd okkar styrktust eftir að
ég gekk til liðs við stjórn Fílharmón-
íu árið 1994. Jóhanna hafði í þröng-
um hópi unnið ötullega að endur-
reisn þess kórs þar sem hún hafði
verið dyggur félagi í áravís og verið
t
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
KJARTAN G. NORÐDAHL,
hjúkrunarheimilinu Eir,
Reykjavík,
lést laugardaginn 5. ágúst.
Elín Norðdahl,
Kjartan Norðdahl, Hrafnhildur Guðmundsdóttir,
Anna Norðdahl, Ingvi Ágústsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐJÓN GUÐMUNDSSON
fyrrv. rekstrarstjóri
Rafmagnsveitna ríkisins,
Kópavogsbraut 1B,
lést á Landspítalanum sunnudaginn 6. ágúst.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni mánudaginn
14. ágúst kl. 13.30.
Erla Hafrún Guðjónsdóttir, Egill Egilsson,
Auður Svala Guðjónsdóttir, Rúnar Guðjónsson,
Helga Sigríður Guðjónsdóttir, Thomas Kaaber,
Guðrún Sóley Guðjónsdóttir, Þorsteinn Hilmarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
þátttakandi í flutningi á mörgum
fremstu kórverkum sögunnar.
Aldrei var komið að tómum kofunum
hjá henni varðandi tónlist, tónverk
eða flytjendur og hefur kórinn notið
þeirrar þekkingar hennar ríkulega
enda var hún oftar en ekki fengin til
þess að vera milligöngumaður að út-
vegun á efni og flytjendum ásamt
flestu öðru því sem til þurfti til tón-
leikahalds. Jóhanna var mjög vel
þekkt í tónlistarlífi borgarinnar og
fyrir mörgum var hún eitt og það
sama og Söngsveitin Fílharmónía.
Öll þau fjölmörgu verkefni sem hún
sinnti fyrir kórinn voru unnin af
stakri samviskusemi, vandvirkni og
heiðarleika og átti hún stóran þátt í
því orðspori sem af kórnum fór.
Þannig var hún, heil í framkomu
sinni og viðhorfum og krafðist þess
sama af öðrum. Jóhanna var mikill
fagurkeri og glæsikona sem eftir vai'
tekið og til hinstu stundar var henni
mjög hugað um útlit sitt.
Mér var hún ómetanlegur vinur.
Gagnkvæm virðing og vinátta varð
merki samskipta okkar, saman átt-
um við ógleymanlegar stundir heima
og heiman. Minnisstæð er ferð okkar
til London í febrúar sl. Þótt hún væri
langt leidd af erfiðum meðferðum
skyldi hún samt gera það sem hug-
urinn stóð til. Farið skyldi í Óperuna
að sjá La Boheme, og í St. Martin’s
in the Fields að hlusta á Mozart við
kertaljós. Uppgjöf var ekki til í huga
hennar. Kjarkurinn og trúin á bata
var óbilandi, og hefðbundnar sem
óhefðbundnar leiðir voru reyndar til
sigurs. Það hæfir vel minningunni
um hana að hún brotnaði aldrei, var
stærst þegar mest á dundi.
Kæra vinkona, ég þakka þér fyrir
samfylgdina. Eg er ríkari fyrir að
hafa átt þig að vini. Þú sýndir mér þá
list sem ekki er öllum gefið, að styðja
við á réttum stöðum og ljá viðhorf án
þess að dæma.
Nú vil ég enn í nafni þínu
náðugi Guð sem léttir pínu
mér að minni hvílu halla
og heiðra þig fyrir gæsku alla
(H.P.)
Við minnumst þeirrar hetju sem
failin er frá. Öldruðum föður, Ög-
mundi; Auðbjörgu, Sigfúsi og fjöl-
skyldu sendum við Sverrir og dætur
okkar, innilegar samúðarkveðjur.
Laufey Kristjónsdóttir.
Það er komið að kveðjustund. Jó-
hanna vinkona mín hefur haldið í
sína hinstu ferð og minningarnar
leita á hugann.
Leiðir okkar lágu fyrst saman í
Kennaraskólanum fyrir rúmlega
þrjátíu árum en kynm okkar hófust
fyrir alvöru við störf í Árbæjarskóla.
Jóhanna var í hópi þeirra kennara
sem hófu störf við skólann við stofn-
un hans og ég fylgdi fast á eftir. Á
þessum fyrstu árum var stærsti hluti
kennaranna ungar og óreyndar
stúlkur og starfið var okkur óþrjót-
andi umræðuefni. Lífsgleðin var líka
óþrjótandi og margt var gert að til-
efni til félagsskapar og fagnaðar.
Samning prófa og lukkulega afstaðn-
ir foreidradagar voru þar á meðal.
Við slógum því stundum fram í galsa
okkar á milli að eftirmæli okkar allra
yrðu eitthvað á þessa lund. „Að
loknu kennaraprófi hóf hún störf við
Árbæjarskóla og starfaði þar tii
dauðadags." Sjálfsagt hefur það
aldrei hvarflað að okkur að þessi
spádómur rættist hvað nokkra okk-
ar varðaði þótt nú hafi sú orðið raun-
in.
Meðan fólk er ungt og hraust er
dauðinn fjarlægur.
Ég varð fljótlega heimagangur á
heimili Jóhönnu en hún bjó hjá for-
eldrum sínum í Þjóðleikhúsinu þar
sem faðir hennar var húsvörður.
Eftir að móðir hennar lést bjuggu
þau feðginin saman, fyrst í Þjóðleik-
húsinu en síðan á Háaleitisbraut.
Mikil gestrisni ríkti á heimilinu og
það voru hæg heimatökin að komast
á sýningu. Jóhanna gjörþekkti alla
ganga og ranghala Þjóðleikhússins
og ég elti. Þær munu skipta tugum
leiksýningarnar sem við sáum sam-
an og auðvitað áttum við okkur eftir-
lætisverk. Ég held að við höfum séð
óperuna Carmen sjö eða átta sinnum
frá ýmsum sjónarhornum í húsinu.
Ekkert hreif Jóhönnu jafnmikið
og falleg tónlist og það var sama
hvort maður kom í heimsókn eða
hringdi, oftast vai' sígild tónlist í
bakgrunninum. Jóhanna var tíður
gestur á tónleikum og afar virkur
meðlimur Söngsveitarinnar Fíl-
harmóníu. Ég hygg að fátt hafi veitt
henni meiri ánægju en það tóm-
stundastarf.
Jóhanna var ákafur sóldýrkandi
og stundaði sund og sólböð af miklu
kappi enda jafnan kaffibrún þótt
aðrir væru næpuhvítir. Hún sagðist
stundum hafa fæðst á skakkri
breiddargráðu og flest sumur lagði
hún leið sína í sól og hita suðrænni
landa.
Jóhanna sinnti fjölskyldu sinni
einstaklega vel. Þegar við kynnt-
umst átti hún fjölda af rosknu
frændfólki sem hún sýndi mikla
ræktarsemi meðan þess þurfti við.
Nú lifa hana háaldraður faðir hennai'
og ein móðursystir. Mesti fjársjóð-
urinn í lífi hennar voru eflaust syst-
urbörnin, Þórdís og Ögmundur. Hún
var þeim bæði vinur og uppalandi.
Jóhanna vakti eftirtekt þar sem
hún fór. Hún hafði sterkan svip, var
alltaf sérstaklega vel snyrt og vel til
fara og yfir henni var reisn.
Hún var skjót til svars, það gat
gustað af henni og meiningu sína
sagði hún umbúðalaust. Harmatölur
og væl voru ekki henni að skapi. Hún
var hreinskiptin og vinur vina sinna.
Fjrrir rúmum fjórum árum
greindist Jóhanna með krabbamein.
Við þann illvíga andstæðing bai'ðist
hún af mikilli einurð og hetjuskap og
ætlaði sér sigur þótt hún að lokum
biði lægri hlut. Þó að margir stæðu
vörð um hana og vildu styrkja hana í
baráttunni tóku systir hennar og
mágur öllum öðrum fram. Af mikilli
staðfestu og fórnfýsi stóðu þau við
hlið hennar þar til yfir lauk.
Kæri Ögmundur, Auja, Sigfús,
Dísa og Ógmundur yngri. Missir
ykkar er mikili og megi góður Guð
gefa ykkur styrk. Jóhönnu kveð ég
með söknuði og þakklæti fyrir meira
en þijátíu ára samstarf og vináttu og
óska henni góðrar ferðar inn í sólrík
lönd eilífðarinnar.
Kristín.
Ein af mínum bestu vinkonum, Jó-
hanna Ögmundsdóttir, hefur kvatt
þennan heim eftir hetjulega baráttu
við vágestinn sem margan hrifsar til
sín og spyr ekki um aldur eða að-
stæður.
Ég kynntist Jóhönnu haustið
1975, þegar ég hóf störf á skrifstofu
Árbæjarskóla.
Fljótlega þróaðist með okkur vin-
átta sem aldrei féll skuggi á. Sátum
við oft langt fram á nótt og spjölluð-
um, aldrei skorti okkur umræðuefni.
Jóhanna kenndi við Árbæjarskóla
í 33 ár. Er hópurinn því orðinn stór
sem notið hefur kennslu hennar.
Hún hafði einstakt lag á nemendum
sínum og átti auðvelt með að vinna
trúnað þeirra. Margir uppvöðslu-
samir unglingar urðu að fyrirmynd-
amemendum í höndum hennar.
Jóhanna var mikill aðdáandi
klassískrar tónlistar. Þegar tækifæri
gafst frá náminu opnaði hún þennan
heim nemendum sínum. Aðdáunar-
vert var að koma inn í bekk til henn-
ar og virða fyrir sér unglingana sem
allir sem einn voru að hlusta á klass-
íska tónlist eins og um poppmúsík
væri að ræða. Þetta er ekki á allra
færi.
Haustið 1977 var ég beðin að taka
að mér kennslu í vélritun í efstu
bekkjum skólans. Hafði ég enga
reynslu af kennslu og lá við að mér
féllust hendur þegar kom að fyrstu
kennslustundinni.
Þá var það Jóhanna sem taldi í
mig kjark og leiðbeindi mér. Hún
ráðlagði mér að líta á unglingana
sem vini mína, tala aldrei niður til
þeirra, aldrei beita þá óréttlæti, en
finna að við þá ef með þyrfti. í þess-
um anda starfaði hún. Ráðlegging-
arnar nýtti ég og gekk mér vel að að-
lagast kennslunni með þetta
veganesti.
Ferðalög til útlanda voru Jóhönnu
mikið áhugamál, ekki síst til suð-
rænna landa. Fórum við saman
margar ánægjuiegar ferðir. Ekki
verður auðvelt að hefja nýtt skólaár
nú í haust með þá vitneskju að
Jóhanna verður ekki á meðal okkar
og mun hennar verða sárt saknað.
Þegar móðir Jóhönnu lést hélt
hún heimili með föður sínum. Hún
sýndi honum mikla nærgætni og um-
hyggju. Mjög náið samband var milli
hennar og Auðbjargar systur henn-
ar og Sigfúsar mágs hennar og sól-
argeislarnir í lífi hennar voru systur-
börnin, Þórdís og Ögmundur, sem
hún unni mjög. Missir þeirra er mik-
m.
Ég kveð með söknuði kæra vin-
konu og votta ástvinum hennar mína
dýpstu samúð.
Pálína.
„Drottinn er minn hh'ðir mig mun
ekkert bresta. Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast. “ Þessar ijóð-
línur eru mér efst í huga nú á þess-
um tímamótum, þegar kær vinkona
hefur lokið vegferð sinni í þessu lífi.
En einmitt þessar ljóðlínur úr Dav-
íðssálmum sungum við á æfingum
Söngsveitarinnar Fílharmoníu í vor,
þegar verið var að æfa verk Þorkels
Sigurbjörnssonar, Immanúel, sem
frumflutt var í tilefni 40 ára afmælis
Söngsveitarinnar.
Jóhanna Ögmundsdóttir var mik-
ill listunnandi og átti tónlistin hug
hennar allan. Hún starfaði í Söng-
sveitinni Fílharmoníu frá því hún
var ung stúlka og ég held að ég kasti
ekki rýrð á neinn þótt ég segi að hún
hafi verið ein af sterkustu stoðum
kórsins í gegnum tíðina. Hún stai'f-
aði nær óslitið í stjórn kórsins,
lengst af sem gjaldkeri en um tíma
líka sem varaformaður.
Hún lét þó öll málefni kórsins til
sín taka og var þá sama hvort málið
snerist um fjáröflun, klæðnað á tón-
leikum eða bara það hvort hitað var
kaffi fyrir kórfélaga á æfingum.
Það var bæði gott og skemmtilegt
að sitja hjá Jóhönnu á æfingum, en
það gerði ég um langt árabil. Ekki er
þó laust við að ég minnist þess að
stjórnandinn gjóaði til okkar auga
og bæði „konurnar í öftustu röð að
þegja“!! En þá var vafaiítið verið að
ræða atburði vikunnar frá því við sá-
umst síðast. Jóhanna hafði fallega
sópranrödd og kunni vel til verka.
Þau eru ófá verkin sem við höfum
æft og sungið saman í gegnum tíðina
og það er enginn efi að hún mun lifa
með félögunum í Fílharmoníu í
gegnum sönginn.
Þær eru líka góðar minningarnar
sem ég á frá messusöng í Árbæjar-
kirkju, en einnig þar áttum við Jó-
hanna samleið í orðsins fyllstu merk-
ingu. Þegar ég hljóp út úr dyrunum
á sunnudagsmorgnum, beið Jóhanna
eftir mér fyrir utan í bílnum og við
höfðum alltaf meir en nóg að tala um
á leiðinni. Þau eru orðin mörg að-
fangadagskvöldin og gamlárskvöldin
sem við sátum saman á kirkjuloftinu
og hlustuðum á kirkjuklukkurnar
hringja hátíðina inn.
Það var ekki Jóhönnu háttur að
kvarta og fór hún í gegnum veikindi
sín með reisn, alveg eins og hún fór í
gegnum lífið. Jóhanna var mjög náin
fjölskyldu sinni og naut hún stuðn-
ings þeirra í veikindum sínum, vilj-
um við hjónin senda þeim Ögmundi,
Auju, Sigfúsi, Dísu og Ögmundi
yngri, innilegar samúðarkveðjur.
Ég óska vinkonu minni góðrar
heimkomu að „ vötnum, þar sem hún
má næðis njóta“.
Auður H. Hafsteinsdóttir.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast kærrar vinkonu. Það sem upp-
haflega tengdi okkur Jóhönnu var
sameiginlegur tónlistaráhugi. Við
sungum saman í ýmsum kórum til
fjölda ára. Jóhanna varð fljótt góður
fjölskylduvinur, hún hafði eistakt lag
á að ræða við ungt fólk og setja sig í
þeirra spor og hefur áratuga reynsla
hennar af kennslu eflaust hjálpað tíi.
Synir okkar hlökkuðu tíl þeirra
stunda þegar hún var væntanleg ein
eða í hópi góðra vina með blóm eða
sjerrýflösku uppáklædd og stór-
glæsileg að vanda. Á þessum stund-
um var góð tónlist og góður matur
alltaf í hávegum hafður.
Gaman var að hlusta með henni á
tónlist því hún hafði víðtæka þekk-
ingu á tónbókmenntum og mjög
ákveðnar skoðanir á flutningi og
flytjendum. Þetta voru skemmtileg-
ar stundir.