Morgunblaðið - 10.08.2000, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 10. ÁGÚST 2000 43
Þegar von var á Jóhönnu til Mall-
orca þar sem við Hafsteinn höfum
dvalið um tíma sl. sumur var eins
gott að finna til sparidúkinn og fara í
gullskóna. Ymist var Auðbjörg syst-
ir hennar eða góðar vinkonur með
henni í för þessa viku sem hún stopp-
aði í hvert sinn. Þessar Mallorca
heimsóknir hennar voru stund milli
stríða í veikindum hennar.
Við sóttum mikið saman ýmsa
tónleika, oft í hópi góðra vina. í tvo
áratugi sóttum við Jóhanna reglu-
lega saman tónleika Sinfóníuhljóm-
sveitar íslands og nú þegar nýtt tón-
leikaár gengur senn í garð verður
hennar sárt saknað.
Ég, Hafsteinn og synir okkar
Guðmundur og Gylfi viljum þakka
Jóhönnu samfylgdina og vottum Og-
mundi föður hennar, Auðbjörgu,
Sigfúsi og börnum þeirra innilega
samúð.
Helga Gylfadóttir
og fjölskylda.
Kallið er komið,
Kominernústundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Kær vinkona er fallin frá, langt
um aldur fram. Hún þurfti að lokum
að lúta í lægra haldi fyrir illvígum
sjúkdómi eftir hetjulega baráttu.
Jóhanna Ögmundsdóttir var
glæsileg kona sem bar sig vel og
tígulega, alltaf svo vel til höfð og fín í
tauinu. Hún var einlægur listunn-
andi, söng í kórum um árabil og
hafði unun af. Við Jóhanna kynnt-
umst í Kennaraskólanum þegar við
hófum þar nám, báðar nýútskrifaðir
stúdentai’. Við bjuggum þá báðar við
sömu götu í miðbænum án þess að
hafa vitað hvor af annai’ri fram að
því. Að loknu kennaraprófi vai’ ég
orðin afhuga því að fara að kenna og
farin að vinna á skrifstofu en kvöld
eitt í september eftir að skólar voru
byrjaðir hringdi Jóhanna í mig og
sagði mér að enn vantaði kennara í
nýjan skóla í Árbæjarhverfi. Hún
væri búin að ráða sig og hvort ég
vildi ekki koma líka. Ég sló til og
þarna áttum við eftir að vinna saman
í blíðu og stríðu í 15 ár og bindast
traustum vináttuböndum. Kennslan
var að sjálfsögðu óþrjótandi um-
ræðuefni og ég minnist þess enn með
brosi á vör hvernig Jóhanna hafði
lag á ólátabelgjum með ákveðni,
hlýju og oft mikilli kímni. Jóhanna
hafði gaman af því að ferðast, bæði
utanlands og innan. Sumarið hjá
Butlins í Englandi er ógleymanlegt
þar sem við unnum við skúringar á
vinsælum ferðamannastað, óbyggða-
ferðir á íslandi eða bara skreppitúr
norður. Ekki þurfti nú alltaf mikinn
fyrirvara, bai’a að drífa sig af stað og
láta slag standa og oft reynast það
skemmtilegustu ferðirnar.
Það var notalegt að koma í litlu
íbúðina í norðurenda Þjóðleikhúss-
ins þar sem Ögmundur, faðir Jó-
hönnu, var húsvörður um árabil.
Alltaf kaffi á könnunni og nýbakaðar
vöfflur eða annað gott meðlæti. Það
átti vel við Jóhönnu, svo listelsk sem
hún var að búa í musteri leiklistar-
innar. Hún átti kost á að sjá flestar
sýningar Þjóðleikhússins og naut ég
oft góðs af. Það voru ekki síst óperu-
sýningarnar sem Jóhanna hafði yndi
af. Hún fór jafnvel með unga nem-
endur sína á óperusýningar eftir að
hafa kynnt þeim verkin til þess að
þeir mættu njóta þess besta með
henni.
Minningarnar um Jóhönnu
streyma fram í hugann og ógerlegt
að setja þær allar á blað. Það er gott
að eiga slíkan sjóð í huga sér þegar
hún er farin frá okkur. Það mun
vanta mikið næst þegar við vinkon-
urnar úr Árbæjarskóla hittumst að
hafa Jóhönnu ekki með okkur því
nærvera hennar var sterk og styrk.
Ég sendi Ögmundi, Auju, Sigfúsi og
börnum þeirra mínar innilegustu
samúðarkveðjur og megi guð styrkja
þau í sorg þeirra.
Sigrún Sighvatsdóttir.
„Allt hold er sem gras og öll veg-
semd þess sem blóm á grasi; grasið
skrælnar og blómið fellur.“ (1. Pét-
ursbr. 1:24). Þannig sungum við Jó-
hanna í sálumessu Brahms með
Söngsveitinni Fílharmóníu á sínum
tíma. Þessi orð hafa verið í huga mér
upp á síðkastið, þegar ég fylgdist
með henni síðustu dagana áður en
hún dó. Jóhanna hafði yfir sér
ákveðna reisn og glæsileika sem
fylgdu henni til hinstu stundar.
Áldrei kvartaði hún eða barmaði sér,
þó hún færi í hverja meðferðina af
annarri og kraftamir fæm þverr-
andi.
í stúdentadeild Kennaraskóla ís-
lands lágu leiðir okkar fyrst saman.
Jóhanna var þá eins og ávallt vel til
höfð og glæsileg, svo að eftir var tek-
ið, félagslynd en nokkuð feimin og
hleypti engum of nálægt sér. Jó-
hanna var borgarbúi í þessa orðs
fyllstu merkingu. Hún átti heima í
sjálfu Þjóðleikhúsinu, vegna starfs
föður hennar, og fylgdist því alltaf
vel með öllu sem þar gerðist og bæj-
arlífinu öllu. Það var þó ekki fyrr en í
Söngsveitinni Fílharmóníu að við
kynntumst nánar. Ég hafði sungið
nokkur ár í kórnum þegar Jóhanna
byrjaði þar, en m.a. með hennar til-
komu, fyrir u.þ.b. 26 ámm, myndað-
ist lítill vinkvennahópur, „Kúltúr-
klíkan", sem hefur haldið saman æ
síðan. Við voram allar mjög ólíkar,
sumai’ giftar með lítil böm, aðrar
ekki, en áttum það sameiginlegt að
syngja í kór og hafa gaman af tónlist.
Við hittumst oft og hlustuðum á plöt-
ur, báram saman upptökur, horfðum
á myndbönd af óperam, fóram á tón-
leika, í Óperana o.fl. Jóhanna var oft
tengiliðurinn sem dreif í því að hitt-
ast og aldrei var lognmolla í kringum
hana, hún hafði sínar skoðanir, lét
þær í ljósi og hló innilega. Þegar við
vorara ungar, og ég ógift, fóram við
saman í nokkrar utanlandsferðir og
skemmtum okkur vel. Hún naut þess
að vera á sólarströndu og þoldi vel
sólarhitann á meðan ég þurfti að
halda mig jafnvel innan dyra með
kvilla sem fylgja oft Norðurlandabú-
um þar. Þá kom oft fram hvernig Jó-
hanna bar fjölskyldu sína fyrir
brjósti alla tíð. Umhyggjusemin fyr-
ir systurinni og hennar fjölskyldu
var mikil, hugsunin var oft hjá þeim.
Setning eins og þetta væri nú eitt-
hvað fyrir Auju heyrðist oft og ekk-
ert var til sparað þegar gjafirnar
voru annars vegar. Éftir að ég flutti
til Danmerkur urðu vináttuböndin
jafnvel enn sterkari, við töluðum
saman í síma og aldrei stóð á heim-
boðunum þegar við hjónin voram
stödd á landinu.
Nú er komið skarð í hópinn okkar,
röddin hennar Jóhönnu er þögnuð.
„Grasið er ski’ælnað og blómið fallið
af.“ Við munum sakna hennar.
Blessuð sé minning hennai’. Við
hjónin vottum Ögmundi föður henn-
ar, Auju og fjölskyldu innilega sam-
úð og óskum þeim blessunar Guðs.
Sigríður J. Pétursdóttir.
Jóhanna Ögmundsdóttir varð
kennari við Ái’bæjarskóla þegar
skólinn tók til starfa árið 1967. Flest-
ir kennaranna vora, eins og Jó-
hanna, ungir að áram og höfðu ný-
lokið kennaraprófi. Kennarahóp-
urinn vai- áhugasamur og sam-
heldinn undh’ forastu Jóns Árna-
sonar skólastjóra. Skólinn stækkaði,
nýir kennarar og stjórnendur bætt-
ust í hópinn og skólastarf breyttist í
tímans rás en gamli kjarninn hélt
tryggð við skólann. Jóhanna gegndi
starfi sínu í Árbæjarskóla til æviloka
og lét engan bilbug á sér finna, þrátt
fyrir erfið veikindi.
Jóhanna var afar farsæll kennari.
Hún hafði einlægan áhuga á velferð
nemenda og lagði sig fram um að
sinna þörfum hvers og eins. I bekkj-
um hennar ríkti jákvæður andi. Jó-
hanna kenndi ekki einungis lög-
bundnar námsgreinar, heldur fór
með nemendur sína í leikhús, kynnti
þeim sígilda tónlist og óperar sem
margir þeirra minnast með þakk-
læti.
Þegar skóli hefst í haust verður
skarð fyrir skildi. Kennarar, starfs-
fólk og nemendur Árbæjarskóla
kveðja Jóhönnu Ögmundsdóttur
með virðingu og þökk og votta ætt-
ingjum hennar innilega samúð.
Starfsfólk og nemendur
Árbæjarskóla.
GUÐLAUGUR
FRIÐÞJÓFSSON
+ Guðlaugur Frið-
þjófsson fæddist
á Sörlastöðum í
Fnjóskadal 1. mai
1920. Hann lést á
Sólvangi í Hafnar-
firði 2. ágúst síðast-
liðinn og fór útfór
hans fram frá Höfða-
kapellu á Akureyri 9.
ágúst.
Fundum okkar Guð-
laugs Friðþjófssonar
bar fyrst saman norður
á Laugum í Reykjadal
haustið 1945. Ég taldist
víst vera að hefja nám í héraðsskól-
anum þar, en því hafði Guðlaugur þá
lokið fyrir löngu, enda sjö áram eldri
en ég. Hins vegar var hann nú þarna
og las undir inntökupróf í Kennara-
skóla íslands, ásamt vini sínum,
þÞorbirni Kristinssyni, síðar kenn-
ara, og höfðu þeir aðsetur í bókasafni
héraðsskólans.
Ekki veit ég hvemig á því stóð, að
við Guðlaugur drógumst hvor að öðr-
um. Hitt er víst, að kynni okkar
þarna urðu að ævilangri vináttu, og
ekki hafa margir menn, óskyldir mér
og vandalausir, sýnt mér meiri
tryggð og velvild. Það var Guðlaugi
að þakka að ég komst til Akureyrar
nokkram árum síðar, til þess að bæta
dálitlu við þekkingu mína. Það var
hann sem fékk því framgengt, að ég
fengi að setjast inn í þriðja bekk Iðn-
skólans á Ákureyri, sem óreglulegur
nemandi, án inntökuprófs (vitandi
auðvitað, að á inntökuprófi hefði ég
fallið á fyrstu námsgreininni, nýkom-
inn frá heyskap og kindastússi aust-
ur í Vopnafirði). Og hann lét ekki
sitja við þetta, heldur hjálpaði hann
mér og leiðbeindi stanzlaust þann
vetur sem nú fór í hönd. Ófá vora þau
kvöldin og helgarnar, þegar ég heim-
sótti hann á herbergið hans og hafði
með mér reikningsdæmi sem ég réð
ekki við. Þá sagði hann mér til af
óþrjótandi þolinmæði, enda mikill
stærðfræðingur og fæddur kennari,
þótt ekki yrði kennsla ævistarf hans.
Þá gat hann átt það til að segja stork-
andi: Við skulum bara sjá, hvort þú
fylgir ekki bekknum eftir í vetur.
Sannaðu til! Og að vísu fór það svo,
og var víst meira að segja skamm-
laust, en það var áreiðanlega Guð-
laugi Friðþjófssyni miklu fremur að
þakka en mér. En ekki er allt upp tal-
ið með þessu. Hann sagði mér einnig
hvernig ég ætti að fara að því að
byggja ofan á þá verklegu þekkingu,
sem ég hefði aflað mér, og halda
áfram á eigin hönd. Reyndar var
hann heldm- óánægður með þá
stefnu, sem honum virtist ég vera að
taka, og ráðlagði mér að halda inn á
aðra braut. Langt er nú síðan ég sá,
að þama hafði hann algerlega rétt
fyrh’ sér, enda þekkti hann mig áreið-
anlega miklu betur en ég gerði sjálf-
ur á þessum árum. Aftur á móti lýsti
hann oft ánægju sinni með skriftapuð
mitt, síðar á ævinni. þá held ég að
honum hafi fundizt ég loksins vera
farinn að gera eitthvað af viti!
Arin liðu. Guðlaugur fór til Sví-
þjóðar og stundaði þar nám um ára-
bil með glæsibrag við Stockholms
Tekniska Institut. Við skrifuðumst
jafnan á og sendum hvor öðram jóla-
kveðjur. Bréfin sem ég fékk frá hon-
um á þessum áram vora ekki aðeins
Formáli minn-
ingargreimt
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
skemmtileg sendibréf -
með þessari fögra rit-
hönd - heldur bók-
menntir, enda maður-
inn ritfær í bezta lagi.
Eftir að Guðlaugur
var kominn heim frá
námi vann hann lengst
á Teiknistofu borgar-
verkfræðings í Reykja-
vík, eða allt til starfs-
loka. Þegar leiðir okkar
lágu aftur saman, og nú
í Reykjavík, héldum við
sömu háttum og áður
um gagnkvæmar heim-
sóknir, og enn sem fyrr
var hann boðinn og búinn til aðstoð-
ar, hvenær sem ég þurfti einhvern
vanda að leysa. Hann hjálpaði mér
meira að segja að velja húsgögn í
nýkeypta íbúð mína á Laugateignum,
hvað þá annað! Að ógleymdri allri
vinnunni við sumarhús mitt.
Guðlaugur Friðþjófsson var um
margt fágætlega vel gerður maður.
Framúrskarandi námsmaður, nokk-
urn veginn jafnvígur á allar náms-
greinar, stærðfræðingur og ágæt-
lega ritfær, músíkalskur og söng-
maður góður, enda félagi í Pólý-
fónkómum frá árinu 1959 og lengi
síðan. En auk allra þessara „sálar-
gáfna“ var hann listasmiður og
dverghagur, á hverju sem hann
snerti, enda með meistararéttindi
sem húsasmiður.
Ég get ekki stillt mig um að hnýta
hér við lítilli sögu, sem merkur Akur-
eyringur sagði mér fyrir áratugum, -
sem hann mátti vel vita - því að hún
sýnir vel hversu fjölhæfur námsmað-
ur Guðlaugur Friðþjófsson var. Hon-
um sagðist svo frá, að í Iðnskólanum
á Akureyri hefði það lengi verið sið-
ur, eins og sjálfsagt víða annars stað-
ar, að verðlauna á lokaprófi annars
vegar beztu verklegar úrlausnir og
hjns vegar bezta bóklegan árangur.
Föst venja var, að sami nemandi
fengi aldrei hvor tveggja verðlaunin,
enda víst lítil hætta á að nokkur mað-
ur væri svo jafnsnjall, bæði til munns
og handa, að til slíks þyrfti að koma.
En þegar Guðlaugur Friðþjófsson
lauk sinu burtfai’ai’prófi sköraðu úr-
lausnir hans svo langt fram úr öllu
öðra í skólanum, að ekki varð hjá því
komizt að veita honum fyrstu verð-
laun, bæði fyrir verklegt og bóklegt.
Þegar maðurinn hafði sagt mér þetta
bætti hann við og brosti í kampinn:
Það er gaman að láta bijóta á sér
skólareglurnar á ÞENNAN hátt!
En hér er komið að leiðarlokum.
Ég kveð nú þennan vin minn og
mikla velgerðarmann með söknuðíT
og - því miður - mikilli blygðun. Þar
er þó sú bót í máli, að ég veit, að sjálf-
ur myndi hann skilja allra manna
bezt, hversu óbærilegt það hefði ver-
ið að sjá banvænan sjúkdóm leggja
hann að velli með svo hægum og
miskunnarlausum hætti sem raun
varð á. Og hverju hefði hann svo sem
verið bættari með heimsóknir sem
hann gleymdi jafnharðan? Þó sækja
nú mjög að mér hendingar úr ódauð-
legu ljóði Guðmundar Böðvarssonar:
Égáttiþérófylgtáleið.
Aldreigerðiégþað.
Og mér væri víst alveg óhætt að
bæta við öðram tveim línum úr sama
kvæði:
Eg átti þér ótjáða þökk.
Aldrei verður hún sögð.
Því að um vinfengi okkar Guðlaugs
Friðþjófssonar er harla lítið sagt með
þeim fáu orðum, sem hér hafa verið
fest á blað. En mikið vildi ég að til-
veranni væri svo háttað, að við félag-
ar fengjum að hittast aftur og taka
upp þráðinn þar sem frá var horfið.
Við hefðum áreiðanlega um nóg að
tala, eins og löngum fyrr.
Við hér í Holtagerði 82 sendum öll-
um aðstandendum Guðlaugs FYið7
þjófssonar innilegar samúðarkv'eðj-
ur.
Valgeir Sigurðsson.
Guðmundur
Jónsson
F. 14.11.1807
D.21.3.1865
'
Graníf
HELLUHRAUN 14
220 HAFNARFJÖRÐUR
SÍMI: 565 2707 FAX: 565 2629
HEIMASÍÐA: www.granit.is
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is

Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
sólarhringinn.
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
%
/
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
UTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störfum við
útfararþjónustu.
Sjáum um útfarir á allri landsbyggðinni.
I Baldur
I Frederiksen
I úlfararsljóri,
fsími 895 9199
;■ ^ f*711
é ~ ;/h Sverrir ÍPN^tÉS
ft E*narsson Sverrir
IÉÍNéP^m útfararstjóri, Blw Æ Olsen * jÉj
V H IsB sími Ö96 8242 JIH útfararstjóri.
Útfararstofa íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
3-