Morgunblaðið - 20.09.2000, Qupperneq 44

44 MIÐVIKUDAGUR 20. SEPTEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
Grettir B
PA6 ER GOTT Aö HROSA HONUM
SVOLÍTH) PEGAR HANN Á ÞAÖ SKILIÐ
3etta byrjaði
allt með smá
dropum !
'n.v\\
HALLÓ? _
ER PETTA NEVfiAR- ?= -
TV/ríeásNC

vu.\

•iS=. • <

Ferdinand
IT 5AY5 HERE
THATTHERE AREOVER
TUIENTY-ONE MILLION
GOLFER5 IN THI5
COUNTRY..
ANPTHEY'RE All
IN THE 6ROUP
AHEAP OFMEÍ

Íík.
Hér stendur að
það séu meira en
21 milljón manns
sem spila golf í landinu.
Og þau eru
öll í hópnum
á undan mér.
BREF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Orð vegna
bókar um Gest
Frá Braga Ásgeirssyni:
RÝNIRINN fékk undarlega send-
ingu í blaðinu laugardaginn 16. sept-
ember, vegna skrifa hans um bókina
um Gest Porgrímsson myndhöggv-
ara, sem er eftir tvö elstu börn lista-
mannsins, Þorgrím og Ragnheiði.
Þar verður þeim höfundunum helst
að ásteytingarsteini, að rýnirinn sé
að biðja um allt aðra bók! Það má vel
vera að þeim systkinum finnist ég
vera að skrifa um allt aðra bók, en
hins vegar get ég því miður ekki
skrifað um bækur á annan hátt en
þær koma mér fyrir sjónir hverju
sinni.
Seint geta þeir sem skrifa og setja
saman listaverkabækur, vænst þess
að lesendur skilji þær allir og með-
taki á sama hátt, ekki frekar en að
málarar máli myndir sem allir njóti
á sama hátt. Er til frásagnar í því
sambandi, að ég er nýbúinn að lesa
bráðskemmtilega grein í Politiken
um heimspekinginn Nietzsche,
skegg hans og tilstandið í kringum
hundrað ára ártíð áhrifavaldsins nú
fyrir skömmu, en þess var víða
minnst með myndarlegum skrifum.
Það sem greinarhöfundi Politiken
kom mest á óvart, var hve skoðan-
irnar voru ólíkar, þannig að vafi gat
leikið á að verið væri að skrifa um
sama heimspekinginn. Þá fann hann
sérstaklega að því, að enginn skrif-
aði um yfirskeggið mikla, helsta
persónueinkenni Nietzsches, sem
honum þótti réttilega tilefni nokk-
urra vangaveltna. Þetta skýrir
kannski eitthvað ...
Þá er enn hyggja mín að athafnir
Rúnu hafi í heild verið á afmarkaðra
sviði sem er engin gagnrýni á list
hennar, en hún var hvorki útvarps-
maður né skemmtikraftur. Eitthvað
olli það titringi að ég skyldi minnast
á húsmóðurstörf listakonunnar, en
ég get ekki að því gert að fyrir þeirri
listgrein ber ég mikla virðingu, er
enda ekki sósíalisti, að auk á móti
ruslfæði forsjárhyggju og andlaus-
um híbýlum. Mátti þannig allt eins
telja hrós.
Þá eru engar ranghugmyndir uppi
hjá mér varðandi vinnubrögð mynd-
höggvara, og í skrifum mínum hef ég
alla tíð frá 1968 upplýst lesendur
blaðsins um breytt vinnulag í nútíma
skúlptúrgerð, þannig voru allar fíg-
úrur Marisol Escobar frá Venzuela,
á Dokumenta það árið smiði ann-
arra, sem varð tilefni nokkurra at-
hugasemda. Þá eru á seinni tímum
komnar vélsagir til sögunnar sem
saga grjót og marmara næstum jafn
auðveldlega og ostahnífar mjólkur-
ost, eins og menn hafa orðað það.
Þetta eru mikil umskipti, svona líkt
því að skógarhöggsmenn nota ekki
lengur axir heldur vélsagir við vinnu
sína. Að vekja athygli á þessu er svo
jafnlítill áfellisdómur á vinnulag
myndhöggvara og skógarhöggs-
manna! Þá notast allir hugmynda-
fræðilegir listamenn alfarið við fag-
menn við útfærslu hugmynda sinna í
tré, stein, marmara og gerviefni og
sér þess stað hér sem annars staðar,
til að mynda jafnt í verkum Sigurðai’
Guðmundssonar og Donalds Judd.
Tel svo alveg rétt, að á nokkrum
stöðum séu upplýsingar fullsparleg-
ar í bókinni og vísa hér aðeins til
þess, að ég álít fulllítið hafi verið
fjallað um landána við Akademíuna í
Kaupmannahöfn árin 1945-1950,
vafalítið stærsta hóp sem þar hefur
verið innandyra fyrr og síðar, sagan
hér þurrkuð út. Gerist á sama tíma
og upplýsingaflæðið er yfirgengilegt
um listspírur síðustu 30 ára. Sjálfur
hóf ég þar nám haustið 1950, einmitt
þegar þessi meinta holskefla hafði
fullkomlega gengið yfir. Neyðarlega
lítið kemur fram um tímabilið í bók-
inni, ekki einu sinni nöfn skólafélag-
anna og ekki hefði þurft tiltakanlegt
rými til að gera málum einhver skil.
Að mínu mati mikilsverðar heimildir
sem eru að hverfa í móðu tímans og
allt eins tilefni til að setja saman í
heila bók, því hvað vita Islendingar
dagsins um atburðarásina á þessum
merkilegu árum er opnaði þeim list-
heiminn aftur og markaði upphaf
hugtaksins samtímalist?
Fleiri orð hér um eru óþörf frá
minni hálfu.
BRAGI ÁSGEIRSSON,
listrýnir.
Aufflýsingagildi
Islendings
Frá Valdimari Kristinssyni:
NÚ HEFUR víkingaskipið íslend-
ingur farið mikla frægðarför til vest-
urheims og áhöfnin er hin vígreifasta
eftir að hafa lagt jafnvel lífið að veði.
Augljóst er að afrekið hefur mikið
auglýsingagildi fyrir land og þjóð en
nú þarf að fara að huga að framhald-
inu.
Flestir munu vilja fá skipið til
baka og er það skiljanlegt sjónarmið
en ekki er víst að þannig nýttist það
okkur best. Ef hægt væri að fá ein-
hverja efnamenn í Ameríku til að
kaupa skipið og byggja yfir það á
Þorskhöfða, þar sem siglingum nor-
rænna manna yrðu einnig gerð góð
skil, þá yrði safn vestra efalaust
margfalt fjölsóttara en sambærilegt
safn hér heima. Það yrði ómetanleg
kynning á landi og þjóð um ókomin
ár og eins konar rökstudd ágiskun
um að einmitt þarna hafi Vínland
verið. Mörgum myndi jafnvel finnast
að þarna væri skip Leifs heppna
nánast komið í annað sinn.
Með þessu móti fengi skipasmið-
urinn, skipstjórinn og eigandinn lík-
lega framlag sitt ríflega til baka og
er ekki nema gott eitt um það að
segja. Enn meiri yrði þó hagnaður
þeirra aðila á Islandi sem selja Am-
eríkönum vörur og þjónustu og þá er
tilganginum náð.
VALDIMAR KRISTINSSON
Reynimel 65, Reykjavík
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.