Morgunblaðið - 04.11.2000, Page 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 4. NÓVEMBER 2000 5 Vi
Oft hef ég verið spurð að því hvort
það hafi ekki verið erfitt að alast upp í
svona stórum systkinahópi og vera
með þeim elstu. Eg hef alltaf svarað
því að mér finnist ég hafa upplifað
mjög góða æsku og hafi aldrei skort
neitt í uppeldinu hvorki veraldlegt né
andlegt. Og einnig hvað mér finnst ég
vera heppin að eiga svona mörg
systkini. Það að vera ein úr þessum
stóra hópi er mér eitt af því dýrmæt-
asta sem ég mun ætíð eiga. Er ég
mjög stolt yfir því hvað við erum sam-
heldin og semur vel. Ekki síður hvað
gott samkomulag er milli okkar
systkinanna og allra tengdabarnanna
því ekki er það auðvelt íyrir fólk sem
er ekki vant svona stórri fjölskyldu að
koma inn í svona stóra fjölskyldu.
Erum við fljót að jafna ágreinings-
efni og komum til dyranna eins og við
erum klædd.
Við vorum alin upp við að vera
heiðarleg og bera höfuðið hátt og það
var brýnt fyrir okkur að koma fram
við aðra eins og við vildum að aðrir
kæmu fram við okkur. Hefur þetta
uppeldi reynst vel hingað til, í það
minnsta finnst mér það.
Elsku pabbi, þakka þér fyrir að
vera eins og þú varst, megi guð
vernda þig.
Ég veit að þér verður fagnað af
horfnum ástvinum og tekið opnum
örmum.
Með söknuði og trega.
Þín dóttir,
Ólafía Herborg.
Elsku afi minn. Nú þegar þú ert
farinn frá okkur langar mig til að
skrifa h'tið bréfsem lýsir tilfinningum
mínum til þín. Ég man eftir því þegar
ég var htil að við krakkamir bónuðum
bílinn þinn og í staðinn gafstu okkur
stóran ís jafnvel þótt þaðværi fullt af
bónklessum á bílnum. Ég man líka
þegar við fórum í bíltúr og Teddi
gamli fékk alltaf að vera í framsætinu
því þótt hann væri hundur þá hélt
hann að hann væri maður. Ég hitti
þig seinast á ættarmótinu í sumar og
ég er mjög fegin og ánægð að þá hittir
þú litlu stelpuna mína í fyrsta skipti
og sagðfr að hún væri bara laglegasta
stelpa. Ég mun alltaf geyma myndina
af okkur þremur og þegar ég ht á
hana mun ég riíja upp gamlar og góð-
ar minningar um þig og Huldu ömmu
sem fór alltof snemma og líka öll Ijóð-
in þín sem loksins komust í bókarform
og öh fjölskyldan á eintak af. Þú varst
ríkur af afkomendum og fyrir löngu
orðinn langafi og ég mun stolt segja
Ehsu Rún sögumar sem Jói Þrándur
langafi kunni sem og sögumar af þér
sjálfum. Elsku afi minn, ég sakna þín
en veit að nú ert þú kominn til Huldu
ömmu, Kára og Leifs og ég vona að
þér hði vel og þú sért ánægður. Ég
elska þig.
Þín
Ásdis Ería.
Frágangur
afmælis-
ogminning-
argreina
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (5691115)
og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Nauðsynlegt er,
að símanúmer höfundar/send-
anda fylgi.
Um hvem látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í blað-
inu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð
takmarkast við eitt til þrjú er-
indi. Greinarhöfundar era
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
SIGRÍÐUR RÓSA
GUNNARSDÓTTIR
+ Sigríður Rósa
Gunnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
4. nóvember 1953.
Hún lést á sjúkrahúsi
í Kongsvinger í Nor-
egi 5. júlí síðastliðinn
og fór útför hennar
fram í Kongsvinger í
Noregi 13. júlí síðast-
liðinn.
Elskuvinkona,
í dag, 4. nóvember,
hefðir þú orðið 47 ára
gömul. Mig langar til að
nota tækifærið og
kveðja þig og einnig minnast ára-
langrar vináttu okkar. Það era fjórir
mánuðir síðan ég fékk fréttina um
andlát þitt og það er búið að taka mig
langan tíma að fatta að þú ert farin.
Eg kynntist þessari flottu konu fyr-
ir rúmum 27 áram. Ég var á öðru ári í
hjúkranamámi við Rauða kross
hjúkrunarskólann í Tonsberg í Nor-
egi, þegar Sigga Rósa kom þangað til
að vinna sem röntgentæknir við
sjúkrahúsið. Fyrsti fundur okkar átti
sér stað á skrifstofu hjúkranarfor-
stjórans sem bað mig að koma og
þýða fyrir íslenska stúlku sem var
nýkomin til starfa. Ég var spennt,
gæti verið að ég kannaðist við sam-
landa minn, en svo var ekki. Ég hitti
fyrir háa, flotta konu með brúnt hár
niður fyrir herðar og innilegt bros á
vör. Þú varst svo einlæg og ekta, al-
veg eins og vinátta okkar hefur verið
síðan, þar sem við höfum deilt þeirri
gleði og sorgum sem lífíð hefur haft
upp á að bjóða.
Eftir h.u.b. ár í Tonsberg lá leið þín
til Kongsvinger, en þar beið Helgi og
þið gátuð loksins farið að búa saman.
Það leið ekki á löngu áður en Helga og
Gunnar komu og þú varðst eiginkona
og mamma, fjölskyldan orðin að fjór-
um. Leiðin frá Tonsberg og seinna frá
Ósló til Kongsvinger var ekki löng og
notaði ég öll tækifæri sem buðust til
að heimsækja ykkur. Ég varð fimmti
fjölskyldumeðlimurinn og minning-
amar era svo innilegar
og margar frá þessum
tíma, sem einkenndist
af gleði og var oft mikið
hlegið.
Arin liðu, þú varst
áfram í Kongsvinger, ég
fór á flakk, en það sem
aldrei breyttist var vin-
áttan, hún var alltaf þar
alveg sama hvar í heim-
inum ég var stödd.
Kongsvinger var alltaf á
dagskrá þegar leiðin lá
til Noregs.
Fyrst þegar ég
heyrði um veikmdi þín,
var það einhvemveginn ekki í mínum
huga að þau myndu binda enda á líf
þitt svona fljótt. Ekki þú, sem varst
svo sterk og lífsglöð. Mig hefði ekki
órað fyrir þessu þegar ég og þú fóram
til Kanaríeyja til að halda upp á 40 ára
afmælið þitt, að ég myndi senda þér
þessa kveðju sjö áram seinna. Ég vil
þakka þér fyrir að þú varst besta vin-
kona mín öU þessi ár, að þú gafst svo
mikið af sjáÖri þér, alltaf boðin og
búin að gefa þinn stuðning og ráð.
„Vinur þinn er þér allt. Hann er ak-
ur sálarinnar, þar sem samúð þinni er
sáð og gleði þín er uppskorin. Hann er
brauð þitt og og arineldur. Þú kemur
til hans svangur og í leit að friði. Þeg-
ar vinur þinn talar, þá andmælir þú
honum óttalaust eða ert honum sam-
þykkur af heilum hug. Og þegar hann
þegir, skiljið þið hvor annan. Því að í
þögulli vináttu ykkar verða allar
hugsanir, allar langanir og allar vonir
ykkar til, og þeirra er notið í gleði,
sem krefst einskis. Þú skalt ekki
hryggjast, þegar þú skilur við vin
þinn, því að það, sem þér þykir vænst
um í fari hans, getur orðið þér ljósara
í íjarveru hans, eins og fjallgöngu-
maður sér fjallið best af sléttunni.“
(Úr Spámanninum eftir Kahlil
Gibran.)
Með þessum orðum kveð ég þig,
elsku vinkona, og ég mun alltaf láta
þitt jákvæða lífsviðhorf vera mitt leið-
arljós, að njóta lífsins og ekki fresta
því sem ég get gert í dag þangað til á
morgun. Ég mun alltaf sakna þín.
Mínar innilegustu kveðjur sendi ég
Helgu, Gunnari, Helga, foreldram
þínum og systkinum.
Guð geymi ykkur öll og styrki.
Rósa.
Ég sendi þér kæra kveðju,
núkominerlífsinsnótt
þig umveQi blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þínverölderbjörtáný.
(IngibjörgSig.)
Eftir einstaklega hlýtt og bjart
sumar er nú kominn vetur. Veturinn
kemur ekki allt í einu, fyrst kemur
haustið, þá fölnar gróðurinn og blóm-
in deyja. Þessi lýsing á einnig við
lífsbaráttu kærrar vinkonu minnar,
Sigríðar Rósu Gunnarsdóttur, sem
hefði orðið 47 ára hinn 4. nóvember í
ár hefði hún lifað. Hún greindist með
krabbamein fyrir rúmum tveim árum
og hafði gengið í gegn um ótrúlegar
þjáningar er hún lést á sjúkrahúsinu í
Kongsvinger í Noregi hinn 5. júlí sl.
Hún var dóttir hjónanna Gróu Eyj-
ólfsdóttur og Gunnars Auðunssonar,
Vallarbraut8 á Seltjamarnesi. Bróðir
hennar er Pétur sem búið hefur um
árabil í Danmörku. Hún var gift
Helga Þórarinssyni lækni og áttu þau
tvö böm, þau Helgu Björk, sem fædd
er 1978 og Gunnar Þór, fæddan 1981.
Sigga gekk í Mýrarhúsaskóla og
lauk gagnfræðaprófi árið 1970. Hún
var ein þeim fyrstu sem fóra í rönt-
gentæknanám hér á landi og lauk því
árið 1974. Hún starfaði á Borgarspít-
alanum til ársins 1976 en flutti þá til
Noregs og hafði búið í Kongsvinger
frá árinu 1977. Hún starfaði á sjúkra-
húsinu þar meðan heilsa og kraftar
leyfðu og var virt og vinsæl í starfi
sínu.
Við bekkjarsystur Siggu úr Mýró
stofnuðum saumaklúbb í gagnfræða-
skóla og sex okkar höldum hópinn og
hittumst reglulega. Sigga hefiir alltaf
verið ein af okkur og lífgað upp á
klúbbinn þegar hún hefur verið á
landinu. Hún var einstaklega lífsglöð
og man ég ekki eftir henni öðravísi en
brosandi. Alltaf sá hún spaugilegu
hliðar lífsins og var gaman að hlusta á
frásagnir hennar. Hún var hávaxin og
glæsileg og skartaði snemma falleg- ,
um stuttklipptum gráum kolli. Það
var með gráu hárin eins og allt annað í
lífi hennar, hún tók þeim sem sjálf-
sögðum þó ung væri og bar þau með
reisn. Þó að nú séu liðnir 4 mánuðir
síðan hún lést er það eitthvað svo
óraunverulegt. Þar sem hún hafði
búið svo lengi erlendis, er eins og við
eigum enn von á því að hún birtist í
gættinni einn daginn og segi: „Hæ
stelpur, erað þið ekki hressar?"
Við vinkonur hennar gerðum okk-
ur ekki grein fyrir því hversu alvar-
lega veik hún hefði verið fyrr en í
fyrra vor er hún kom í sína síðustu :
heimsókn til landsins og sagði frá
veikindum sínum. Mér er hún minnis-
stæð sitjandi við eldhúsborðið hjá
mér geislandi af lífi og fjöri eins og
alltaf, þegar hún lýsti fyrir okkur erf-
iðum meðferðum sem hún hafði geng-
ið í gegn um. Það var ótrúlegt að þana
sæti fárveik kona, enda leit hún ekki á
sig sem slíka. Hún ætlaði að gera allt
til þess að ná upp fyrra þreki og tak-
ast á við lífið. Hún var bjartsýn á
lækningu, og vildi ekki trúa því að hún
fengi ekki annað tækifæri, lífslöngun-
in var svo mikil.
Við töluðum oft saman í síma eftir
að hún veiktist og yfirleitt var hún
bjartsýn en þó greindi ég í síðustu
samtölum okkar að hún var orðin
óþolinmóð og þreytt. Um uppgjöf var
þó ekki að ræða. En því miður upp-
götvaðist sjúkdómurinn of seint og
við ekkert var ráðið. Sigga lést eins og
áður sagði 5. júlí, umvafin sínum nán-
ustu. Útfor hennar fór fram í Kong-
svinger hinn 13. júlí að viðstöddu fjöl-
menni. Þar sást best hversu vinamörg
hún var og hefðum við vinkonur henn-
ar héma heima viljað kveðja hana en
hún var búin að vera hálfa ævina í
Noregi og þar vildi hún vera.
Við söknum hennar úr hópnum en
þegar ég horfi á myndir sem teknar i
hafa verið af okkur þá er hún alltaf
brosandi og ég veit að þannig hefði
hún viljað að við minntumst hennar.
Við vitum að það vorar á ný og
blómin lifna við, eins er það með
minninguna um Siggu Rósu, hún lifir í
hugum okkar.
Anna Kristín Kristinsdóttir.
+ Ágústa Ágústs-
dóttir var fædd
8. október 1905 í
Þykkvabæ í Land-
broti V-Skaft. Hún
lést 24. október síð-
astliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ágúst Jónsson,
f. 19.des. 1868 í Hell-
isholtum, Hrun., d.
28. júm' 1945, og
Anna Þorláksdóttir,
f. 31. des. 1881 í
Þykkvabæ, Landbr.,
d. 2. ágúst 1985.
Eiginmaður
Ágústu var Eirfkur Bjömsson, f.
5. des. 1900, d. 18. sept. 1998.
Böm þeirra: 1) Sigurdís Erla, f.
3. aprfl 1934, gift Pétri Kristjóns-
syni, f. 23. apríl 1926. 2) Björn, f.
27. ágúst 1945, kvæntur Kolbrúnu
Þórarinsdóttur, f. 22. des. 1951. 3)
Ágúst Iljalti Sigurjón, f. 19. des.
1949, kvæntur Þurfði Erlu Sigur-
geirsdóttur, f. 19. des. 1949.
Útför Ágústu fer fram frá Graf-
arkirkju í dag klukkan 14.
Mig langar með nokkram orðum
til að minnast móðurömmu minnar,
Ágústu Ágústsdóttur, húsfreyju í
Svínadal í Skaftártungu. Nú 8. októ-
ber síðastliðinn átti amma mín,
Ágústa Ágústsdóttir, 95 ára afmæli
sem við afkomendur hennar minnt-
umst með henni á þeim merku tíma-
mótum. En skjótt skipast veður í
lofti eins og oft áður á íslandi.
Ágústa Ágústsdóttir lést skömmu
seinna við háan aldur sem hún bar
vel. Það að ætla sér að skrifa langt og
mikið mál hér er mér fjarri. Hins-
vegar koma nokkur atriði upp í huga
mér sem vert er að
staldra við og leita í
banka minninga.
Ágústa amma var
búin að reyna sitt lítið
af hverju um ævina og
var af þessum sökum
lífsreynd kona.
Það eitt að hafa upp-
lifað tilkomu síma, út-
varps og sjónvarps er
útaf fyrir sig öragglega
mikið. Að ég tali nú
ekki um rafmagnið. Afi
minn, Eiríkur Bjöms-
son, sem var maður
hennar var einn fram-
kvöðla á því sviði og naut amma góðs
af þvi framan af öldinni. Er ég man
fyrst eftir mér stóð gustur af ömmu
er hún tók til hendinni við þvotta,
hvort sem það var við þvott á ull eða
almennan þvott, eða hvaðeina sem
hún tók sér fyrir hendur. Aldrei var
slegið slöku við og hlutirnir gerðir á
óaðfinnanlegan hátt í hvívetna. Sjálf
átti hún þrjú börn með manni sínum,
Eiríki, en það stóð ekki í vegi fyrir
því að í Svínadal var oft mikið um að-
komuböm í sveit á sumrin. Og marg-
ur pilturinn og stúlkan hefur átt þar
góða daga og minningar, alltaf var
þar pláss. Þannig var amma, vildi
hafa líf í kringum sig.
Margur samferðamaðurinn kom í
Æ
r/ V Gj ÁRÐHEIMÁ ABÚO • STI2KKJAKBA SÍMI 540 3320
heimsókn í Svínadal til að heilsa upp
á ömmu. Voru það jafnt sveitungar
sem skyldmenni. Og í þessum heim-
sóknum sem stundum gátu verið
býsna langar og á ýmsum tímum sól-
arhrings vora málin krafin og lífs-
gátan rædd. Það þótti hér á áram áð-
ur ekki dónalegt að reka fé heim úr
rétt á haustin og komast í mat á rétt-
ardaginn í Svínadal. Stór pottur af
hangikjöti með ómældu floti ásamt
kjamgóðum graut sem undirstaða
fyrir réttaball seinna um daginn. Og
í búri leyndist ávallt eitthvað sem
kom á óvart er óvæntan gest bar að
garði. Niðursoðið kjöt fyrir tíma
niðursuðudósa reyndist ávallt slá við
öllu því sem aðrir höfðu bragðað áð-
ur annars staðar. Fyrirhyggjan við
að hafa alltaf nóg í búri bar þess vitni
að þar fór fyrirhyggjukona. Hin
seinni ár er aldur fyllti glas tímans
sem okkur er ætlaður hér á jörðu tók
amma sig til og notaði tímann til að
prjóna sokka og peysur úr ull og
hafði mikið yndi af. Einhverju sinni
var gaukað að mér vinnupeysu fyrir
margt löngu og var hún óspart not-
uð. En svo vildi til að hún gleymdist
og bað ég vinnufélaga minn um að
lána mér lopapeysu, sem var auðsótt.
En viti menn, ég hélt að ég væri í
peysu en ekki neti. Svo gisin sem
hún var hélt hún ekki á mér hita. Þá
fann ég að handverk ömmu var ekki
svikið.
Já, það er af nógu að taka í banka .
minninga sem svo góðhjörtuð jafnt
sem öguð kona skapaði. Er ég kom
til hennar á dvalarheimilið að
Klausturhólum í október vegna af-
mælis hennar spurði hún hvort það
hefði verið ég sem kom henni í blöð-
in, og það Morgunblaðið. Ég kvað já
við því, ekki vildi ég setja þetta í
Tímann því það væri hvort eð er ekk-
ert í honum eins og hún sagði ávallt.
Þá hló amma og brosti. Að loknum
kaffisopa var komið að kveðjustund.
„Guð geymi þig, stóra barnið mitt“
vora hennar síðustu orð við mig. Þar
sat hnarreist kona í hjólastól með
blik í augum, blik sem speglaði átök
og raunir, gleði og sorg. Blik sem
kom mér og mínum líkum til manns. (
Hvíl í friði.
Þinn einlægur
Páll Steinþór Bjarnason.
Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti utfararinnar.
Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
sólarhringinn.
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja

UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
ÁGÚSTA
ÁGÚSTSDÓTTIR