Skírnir - 01.01.1830, Blaðsíða 67
aiS mynnast viS kónginn i mentanna sal.
Heill! oss er Jmrfum ei um oss aií ugga
undir sem búum hans friiísæla skugga,
sem friðlundar kvistir i laufguðum dal.
Streymdi fram gæfan, hvar stillir sá reisf,
strax fólkiiS aitelska naut þinnar gleisi,
dillandi rödd J>inni dóttur og niii’.
Láti J>aiS, faisir, aií særa J>itt sinni
sorgir, Jiátt tekur J>aiS ógleií’ i Júnni,
sambiiíur raei! J>ér um Ljósföiíurs liií.
Sem dilland’ á röddu er endir á árum,
oss færir tíiSin sem flýand’ á báruin
daga, tilskiptis meiS blídt og meiS stridt:
Nattúruna vetur allt nístand’ umvefur,
nema Jiann dag, sem hann Frifrrik oss gefur
yndæli vorsins hann veitir oss fridt. :,:
Velkominn, o dagr! vort dýrmæti einstaka,
Drottinn, uppýngdan opt send hann tilbaka
til heilla’ oss, konúngi, og allri hans œt,t •
hjörtun, sem hefir æ heitara unniö
hvört sinn hans ljós er oss aptur upprunniiS,
veri Jiau kærleikans vitni almætt!
fsegar öðru steiinu var lokiS, laust söfnuSriim
upp miklu ópi a<5 nýu, til a<5 gefa til kynna livað
satt Jsað væri, sem skáldið hefði sagt. Eptir að
kvæðinu var lokið, æpti söfnuðrinn í þriðja sinn
til merkis um sína elsku og hluttekníng í sorg
konúngsins. Við [mð fór konúngr á burt, og sáu
menn glöggt að liann var klökkr.
Vorfrúkyrkja, sem Enskir brendu í þeirra
íllræmda álilaupi á Kaupmannahöfn 1807, er nu