Skírnir - 01.01.1830, Qupperneq 97

07
mál, og fordæmdu Kana, og á þeirri 5tu 61d álit-
ust þeir einir réttrúaðir, er hcnni neituiíu; siöan
hafa menn ætííS aSgreint 2 parta hjá manneskjunni, nl.
sál og likama; hvör aögreiníng bæisi er bygií á J>ví
N. T. og líka skiljanlig fyrir sérhvöm mann. Sú þriöja
ritgjörö um: tt Usyndighcd i Almindelighed og Jcsu
Kristi i Sardeleshed” inniheldr ágrip af Dr. Ullmauns
skarpvitru og djúpsæru ritgjörS ut)ber dic Unsundlick-
lceit Jesu”. Utgefarinn víkr á og sýnir í inngángi rit-
gjöríSar þessarar meiS dæmum af veraldar- og kyrkju-
sögunni, hvörsu nokkrir hafa gert mikiíS úr og dáðst
aií mannanna eigin veriiugleika og forþénustu, en aiSrir
Jiarámóti hafa talaiS meiS liáiSúng og forakti um [>á
mannligu náttúm bæiSi hjá sjálfum sér og öiSrum; hann
sýnir hve ihikilsvert þai! sé, aií hafa góiía þánka um
sjálfa sig og aiSra, og segir aö þeirn lukkist J>aiS bezt,
er ekki krefja of mikils af nokkrum manni, sem sann-
færiíir um mannanna spiltu náttúru, ei vænta aií fínna
engla hér á jariSríki, og heldr ekki einsamla djöfla.
Sérhvörr sem meis athygli lítr i sinn eiginn barm og
athugar sitt ástand, og sem frá blautu barnsbeini æfír
sig i aií vaka og biiíja, hann mun eliki, þegar árin
færast á heriSar honum, hafa orsök til aií forakta sjálfan
sig. Einsog guiís ótti er til allra hluta nytsamligr, svo
kennir hann mönnum aií vera mildum í dómum sínum
um sjálfa sig og aiSra, vegna þess hann hvetr j>á einmidt
til aiS skoiSa náúngans athafnir i [>ví fegrsta ljósi, og
sem gjöriSar í ]>eim beztar tilgángi. fótt nú þetta álit
um manneskjuna sýnist aiS vera rétt, svo hefir maisr
J>ó enga orsök til aií efast um Ritníngarinnar lærdóm
um gjörvalls mannkynsins spilltu náttúru; {>vi síiSan
Adams fall hefir énginn lifaiS fullkomliga hreinn eiía
heilagr hér á jöriíu, utan Frelsarinn, og enginn annar
enn hann getr fundizt án syndar, svo lengi þessi jöriS
viðvarir. þetta fylgir nauBsýnliga af þess mannliga
skilníngs takmörkum, þvi ef nokkur snanneskja skyldi
(7)