Skírnir - 01.01.1880, Qupperneq 66

66
ÞÝZKALAND.
því skapi. þetta er allt gert til að menn sje við öllu búnir og
við öllum búnir út í frá, því engir trúa öðrura til fulls, en
beirata þó hver um sig, að sjer trúi allir. En vjer ætlum, aS
vjer komura þó sönnu næst, þegar vjer setjura þjóSverja fremsta,
þar sem þjóSirnar sýna dygSaskart sitt — og þá sjerílagi sak-
leysiS og friSsemina. þegar nýmælin um beraukann voru rædd
í vetur á sambandsþinginu, flutti Moltke raarskálkur snjalla ræSu,
og sýndi þar fram á, hvernig nábúaríki þýzkalands — nefndi
sjerílagi til Frakkland og Rússland —■ hefSu aukiS her sinn til helm-
inga síSan 1870 og hefSu nú fleiri aS staSaldri raeS vopnura enn
þjóSverjar. Yfir hitt stiklaSi hann fimlega, aS hvorutveggju hafa
tekiS Prússa til fyrirmyndar, og aS Frakkar hafa tekiS af þeira
þau víti til varnaSar, sem öllum eru kunnug. En ekkert gat þó
látiS þingmönnum betur í eyrura enn þegar hann komst síSan
svo aS orSi: <«sjáiS þjer nú, góSir hálsar, hvaSan friSinuin er
hættan búin? Og þó er þaS til vor, aS menn vikja sjer og
ætlast til, aS vjer af eptirlátsemi og meinleysi ieggjum af oss
vopnin. En má jeg spyrja: hefir «skollinn þýzki»*) nokkurn tíma
aSra bitiS enn þá, sem vildu hafa af honum skinniS?» I vetur
Qekk marskálkurinn brjef frá manni, sem talaSi mjög kveinstaf-
iega um, hve þungt beraflinn lægi á þjóSinni, og baS Moltke
beitast fyrir, aS herinn yrSi inínkaSur. SvariS var til lítillar
hughægSar. þýzkaland iægi, sagSi M , á milli voldugra ríkja, og
gæti engu á sjer ijett, aS því er herkostnaSinn snerti. Enginn gæti
neitab því, aS ástandiS væri annaS enn vera bæri, en hjer yrSi
engin breyting á fyr enn allar þjóSir ljetu sannfærast um, aS
ófriSur og styrjöld meS þjóSum væri þeim til mesta böls og
óhamingju — og þeiiu jafnvel, sem sigurinn bæru úr býtum.
*) þetta nafn — úr kvæöinu gamla “Reineke Fuchs* — hafa menn
gefið þjóðverjum. Kvæðið segir frá, ótai kröggum, sem rebbi kemst
í, er dýrin hafa kært fyrir konungi sínum (ljóninu) ill brögð hans
og meingerðir. Refur ver sig með slægð og raðfimi, leikur margvís-
lega og kynduglega á óvini sina og kernur þar um síðir umtölum
sínum við konung, að hann setur rebba öllum ofar og gerir bann að
kansellera sínum.