Skírnir - 01.01.1880, Qupperneq 141

NOREGUR.
141
4V2 millíón, úr því, sem stjórnin ætlaSist til. Afdrátturinn kom
á framlögin til hers og járnbrauta. Um «sambandsmarkið» á
merkjum ríkjanna (sjá «Skírni» 1879, 148.— 49.) var talað á
þinginu, en uppástunga þeirra, sem vildu þa?) úr nema, fjell meS
41 atkvæísi gegn 41. Sögulegra hefir nýkjörna þingiC or&i5, sem
þegar skal tjá, þó í stuttu máli verði yfir aS fara. I fyrra
sumar fóru kosningar fram og sóttu hvorutveggju sitt mál meB
kappi vinstri og hægri menn í Noregi, en bærra hlut báru hinir
fyrnefndu nú sem fyr. Hjer hagar eins til og í Danmörk, aS
borgabúar — og þá Kristjaníumenn fremstir allra — skipa hægra
flokkinn, hafa sömu orStök sem hægri menn Dana, kalla sig þá
ena rjettu frelsismenn, þykjast gera allt í frelsisins nafni og í
þess þarfir, og eru svo kvíöandi fyrir og kveinandi, aS bændur
og Sverdrúpslibar veiti svo öllu á brautbýsna og frekju, aS fyrst
gleymi menn hlýbni og viröingu vib konung og lög, og svo fari
frelsið sjálft forgöröum í því allsherjar bramli. J>aö er eitt mál,
sem þingiö befir optsinnis haft til meöferöar, en varöar hreyting
ríkislaganna, og þaö er hluttekning ráÖherranna í umræöum þings-
ins. I fyrsta sinn var þaÖ boriÖ upp 1824 (af Falsen), en síöar
5 sinnum fyrir forgöngu stjórnarinnar sjálfrar. Sökum þess, aÖ
hjer ræöir um breyting á grundvallarlögunum, þá þurfa 2 3
atkvæöa aö fylgja, ef fram skal ganga. Saga málsins er aö þvi
leyti merkileg, aÖ hjer hafa þeir menn staÖiÖ í gegn framgöngu
þess, sem síöar uröu þvi fastast fylgjandi, og hiö sama er aö
segja um sjálfa stjórnina, aö henni hefir ýmist litizt. ÁstæÖurnar
fyrir frumvarpinu hafa í stuttu máli veriö einkum þær: aö hin
brjeflegu viöskipti þings og stjórnar hafi gert og hljóti aÖ gera
samvinnu beggja ógreiöari, en annars heföi oröib, ef ráöherrarnir
heföu tekiö þátt í umræöum þingsins; aö stjórninni væri ógjör-
legt aÖ færa til hlítar rök fram og ástæöur fyrir nýmælafrumvörpum
í brjeflegu máli, og þá því síður að verja þau gegn misskilningi
manna og rnótbárum ; að stjórnin geti ekki mótmælt eða risið á
móti þeim nýmælafrumvörpum, sem upp sje borin af einbverjum
þingmanna, hvaö óheppileg sem þau kunna að vera, fyr enn allt
sje um garð gengið á þinginu — ef þau gangi þar fram — og
þá sje eina úrræði hennar að bibja konung að syuja staðfestingar,