Skírnir - 01.08.1908, Blaðsíða 14

200
Vistaskifti.
rétt einu sinni? . . . Farðu nú undir eins og skolaðu fram-
an úr þér þarna í læknum
Eg lagði af stað til lækjarins. Um leið tók eg eftir
því, að nærri okkur stóð roskin kona, fölleit og grannleit
og hávaxin, með dökt sjal. Eg þóttist sjá, að hún hefði
hlustað á það, sem Þorgerður hafði sagt. Hún gekk á
eftir mér að læknum og settist niður á bakkanum.
— Áttú heima á Skarði? sagði hún.
Eg játaði því.
— Þú munt vera tökubarn.
— Eg er á sveitinni.
— Hvað ertu gamall?
Eg leysti úr þeirri spurningu. Og hún var hugsi of-
urlitla stund.
— Nú væri Oli minn á hans aldri, ef hann væri enn
á lifi, sagði hún því næst við sjálfa sig.
Eg vissi ekki eftir á, hvernig það atvikaðist. En á
svipstundu hafði hún teygt út úr mér, hver ætti fötin,
sem eg var í, og hvernig farið hefði um þá blesóttu, og
eg man ekki hvað fleira. Mér fanst svo mikil ástúð i
rómnum og augnaráðið svo þýðlegt, að eg var eins og
heillaður.
Þorgerður kom til okkar. Hún heilsaði konunni með
miklum vinalátum, faðmaði hana og kysti hana marga
kossa, þakkaði henni fyrir síðast og lék á als oddi. Hin
konan tók öllu kurteislega, en fremur fálátlega, fanst mér.
— Svo þú hefir fengið eitt af börnum Gríms sáluga
á Grund, sagði hún.
— Jú-jú!
— Þetta er fallegur drengur.
— Finst þér það? . . . Mig langar til að ala hann
upp í guðsótta og góðum siðum. En eg er hrædd um, að
það ætli að ganga örðugt.
Konan svaraði því andvarpi engu. Og nú var farið
að hringja. Konan gekk frá okkur til bónda síns, og þau
lögðu af stað heim túnið, upp að kirkjunni.
Þorgerður þreif í handlegginn á mér, nokkuð fast.