Skírnir - 01.08.1908, Blaðsíða 8

200
Vistaskifti.
steðjanum niður á gólíið. Og eg kiptist hvað eftir annað
við af hugsuninni um það, ef þeir hefðu nú lent á mér
svona logandi heitir .... En hvað hendurnar á honum
voru sterklegar og berir handleggimir! Ef eg hefði aðr-
ar eins hendur og aðra eins handleggi, þá skyldi Þor-
gerður ekki skipa mér mikið, né berja mig! Þá skyldi
hún vara sig á mér! ... Eg leit framan í hann. Og
mér fanst nefið á honum vera eins og fjallgarður, og
kinnbeinin eins og hnjúkar, og augabrúnirnar eins og
hellisskútarnir uppi í skarðinu. Þar inni, hafði Þorgerð-
ur sagt mér, að ýmislegt ægilegt væri á ferðum, sem
mundi hafa lyst á mér, ef eg væri svikull og óþekkur
— eins og eg væri nú venjulega .... Nei, nei! . . .
Þórður var góður maður, og eg ætlaði ekkert að vera
hræddur . ... og eg ætlaði að biðja hann um hestinn
. . . . ef eg bara vissi, hvort það væri til nokkurs, og
hvort hann mundi ekki verða vondur.
Hann stakk járninu inn i eldinn og blés.
— Hvað er þér á höndum, Steini minn?
Mér varð bylt við. Nú var komið að því.
— Eg á að fá að fara til kirkjunnar.
Lengra komst eg ekki. Og eg vissi varla af mér.
— Nú? Þú átt að fá að fara til kirkjunnar? Það mun-
ar ekki um það! Mér þykir Þorgerður ætla að fara að
sjá sálarheill þinni borgið! Hver veit nema líkamsheillin
komi á eftir? Heyrðu . . . á hverju ætlar heiðursmadd-
aman að láta þig sitja?
— Eg hefi engan hestinn.
— Nú, þú hefir engan hestinn! Atti eg ekki á von!
Hefir engan hestinn, ræfillinn? Hestur hefir orðið of mik-
ið fyrir rausnarkvendið. Ætli maður láti þig ganga? Eg
held ekki. Hvernig lízt þér á þá blesóttu? Eg held þú
eigir fyrir því að fá að sitja á henni einu sinni. Hún
sligast ekki undir þér.
Hann leit á mig. Og eg sá á augnaráðinu, að hann
var að hugsa um, að eg væri ekki neinn jötun.