Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 12

12
rángt, og öhhingis gagnstætt því sem vera birjar, að
meta hljóðin eptir mind stafanna, eínsog sumir gjera.
Enn ekki er það lióti skinsamlegra, aö hafa hljóðin tirir
eírunum, og vera J»<> aö gjeta sjer til, eptir ætterni eöa
uppruna þeírra, er menn kalla so, hvurnig að þeím
eígi aö kveða; og j)ó láta stundum jafnvel lærðir menn
slíka hjervillu í Ijósi. Neí! hljóöin irðu aö vera undar-
lega gjerð, og eítthvaö frábrugöin j)ví sem annað er, ef
j>au ættu að vera þekkjanlegri á ööru, enn sjálfum sjer,
þarsem þau beíulínis stefna til eírnanna, og eru aung-
vum hulin, nema lieírnarlausum. — Nú er j)á að hverfa
til æs, ás og o's, eptir j)ennann útúrdúr4), og mun
skjótt birtast, að j)aö eru alltsamann h'míngar5). yfc'ið
ber það undir eíns með sjer, og er a3 því leiti heppi-
lega valið, enn að öðru leíti óheppilega; því j)að lítur
út allteins og h'rníngur úr a og e. Enn hvur sem vill
taka eptir frammburði einhvurs Islendíngs finnur nndir
efns, að œ er ekki a og e í frammburðinum, heldur
a og i; og vilji hann liugsa sig dálítiö umm, mun hann
skjótt verða j)ess vísari, að íslenzkur maður gjetur ekki
kveðið að ae í eínu lagi, nema eptir töluverða firirhöfn.
Vera kann, sumum finnist œ vera =-= aj, eíns og Rask
hefur sagt; og sjáifsagt er, að það er ailtjend nær, enn
ae; samt er þvf, eptir minni heírn, ekki so varið, því
þegar œ er neint, tefur röddin a íinu leíngur enn þvi
svari, að það gjeti verið samhljóð. — Hvað ainu við-
víkur, j)á er við að búast, mörgum muni þikja hæpið,
4) Mun ekki “litúrdúr” vera sett samann úr “útúr” og frakk-
neska orðinu “tour”, (þ. e. “íúr”), er síðann liafi breítt sjer í
“dúr”, til að verða þeím niun íslenzkulegra? Ef so er, ætti
hvur að vera þess síðasfur.
3) Límínga kalla racnn þá stafi, sem í eru tvö eða fleíri
liljóð, hvurrar tegundar sem eru; cða að minnsta kosti œtti það
að standa á sama — úr því orðið er ekki tíðkanlegt í allri ann-
ari þíðíngu!