Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 19

aft Iiætta {iví apttir (og J)á aflagaftist saiustöfufra'ðiii annaö
eíns og orðafræðin lagaðist!), ellegar J)á firirverða sig
ekki, J)ó orðin beri rneð sjer, livurnig að J)eím er kveðið.
Samt sem áður viljum v’ið ekki, enn sem komið er,
halda framrn Jieírri reglu, að skrifa gji, gji, kji, kji, —
ekki Iieldur gje, kje, ef i kjemur á eptir, t. a. m. gjeip,
kjeisari; og ollir J)ví ekki skortur á sannfæríngu, heldur
hlífð við lesaudann. Umm gje og kje, ef í kjemur ekki á
eptir, J)á er allt öðru máli að gjegna, eíns og seínna
verður sínt. — í pri'Sja lagi væri til Jiess full orsök
(J)ó J)að farist firir í J)ett.a sinn), að breíta alstaðar an\ í
öi. Sjera Árni heldur að sönnu, Jiess sje eíngin J)örf,
og kallar J)að sje n(')g, að nefna au eínu nafni; enn áður
hefur verið leítast við að sína, hvað hún eígi vel við,
meðferðin sú — J)ó J)að kinni að meiga nota liana first
umm sinn, heldr enn ekki neítt, J)ángað til farið er að
skrifa rjett. 3>ví ekki er von, að börnunnm gjeti skil-
ist, hvurnig au fari að J)íöa öi. Sumum liefur heírst
au vera =j öj, og irði J>á aungull, aungli = öjnguU,
öjngli; enn samliljóðandi stendur aldreí í okkar máli
næst á undann ng í sama atkvæði. Allt eíns væri Jiað
aflögun á hljóðbreítíng orðanna, ef að au væri = öj;
J)ví first a verður að öi, enn ú að (?/i =) i\, J)á er rjetl,
að rí, J). e. aú, breítist í öi, og væri J)essvegna graut-
arlegt, ef vángi (=1 vaúngi), til að minda, irði heldur
að vnjngum, enn vöingum, i Jiiggjanda fleírtilans. Enda
skortir ekki J)á röksemdina, að eínsömul nægi, sem er
frammburðurinii; J)ví J)að virðist vera nokkurneíginu auð-
heírt, að síðara hljóðið í au er seínna á sjer í frammburð-
inum, enn j hefur eðli til. — Enn er i fjórSa lagi athug-
anda, að pegar lint g, innanorðs, í enda atkvædis, og ekki
undir eins aptast i einhvurjum frarnmliSi samfellings 9),
9) Eíns og g i lag-járn, og lílnirn orðum. Samfellín ga
(voces compositas) lialln jeg’ [x'ssiuíttar oit), scm eru sett eða
2*