Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 30

með sjálfum sjer, að þessar orðmindir (skuli og slcildi)
eru hvur annari nákomn'ar! Mjer að minnsta kosti liggur
við að seígja, þeír sjeu glöggvari í þessu efni, enn margur
sem lesaiuli er; því eínginn hefur reínt, að villa sjónir
þeírra, og sína þeíra líkínguna meíri enn iiún er —
eíns og þeír gjera, sem að stafa y, þarsem ekki er heír-
anlegt annað enn i. Enn er það ekki undarleg rækt,
sem er lögð við wið og wið, fremur enn við hin hljóðin?
jf>v í ef í'ið í sldldi er nákomið ?/inu í skuli: þá er
wið í slculi ekki síður nákomið einu í skal. Og hvúrs-
vegna fá þá ekki staífræðíngarnir winu nía mind, til þess
lesaranuin gleímist ekki, að það sje ainu vandabundið?
Nú mun þetta þikja nógu lángort umm sirtn áhrærandi
þá reglu: “að skrifa eptir ætterni orðanna”. Enda þikir
mál, að gjegna þeíin eínhvurju, sem kvarta umrn, að
orðin blandist samann, ef menn skrifi rjett, þ. e. eptir
frammburðinum. er satt: sig verður ekki öðruvísi
enn sýg, leýfir ekki öðruvísi enn leifir, ef að ý er tekiö
í burtu, enn *ið sett þarsem það d að standa. Enda eru
þau ölðúngis eins, þegar að þeím er kveðið! og — til
hvurs erum við, að látast gjera mun á því, sem við
gjerum ekki mun á? Menn mnnu seígja, “það sje ómiss-
andi, til að gjeta aðgreínt orðin í skrifi”. Enn ef rjett
er talað: þá ber ekki að aðgreína, í skrifi eða prenti,
það sem ekki er aðgreínt, þegar talað er. Og þar á
ofann er þess eíngin þörf. jíví ef éínhvur tvö orð (eða
tvær inindir orðs) eru allt að eínu (eíns og iijer er ráð
firir gjert): þá eíga kríngumstæðurnar, þ. e. efni greín-
arinnar, sem annað þeírra verður ístatt, að benda til
þíðíngar þess; og það gjera kríngumstæðurnar ekki síður
á bók enn í tali. 3?ví hvurnig fara menn að þekkja
sundur nýtt (novumfi og nýtt (utile), eða slík orð, sem
skrifuð eru öldúngis eíns, nema af því efnið í kríng
sínir æfinlega, livur að sje þíðíngin! Nú er sá hlutur
eíun enn, að betur þikir svarað, enn ósvarað; þaö er