Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 26

2G
sitt með hvurju móti, verði nú allt að eínu”. Einnig
munu þeír leítast við að gjera úr })ví vandræði, “þegar
að eiuu y\ 16 er kveðið á tvo vega”. Kú er að athuga
röksemdirnar, sína í hvurju lagi. Við höfum sett í
hroddi filkíngar þá röksemdina, sem dreígin er af dæmi
feðra vorra. Satt er þaö, við hljótum að virða þá; satt
er þaö, við gjetum ekki hugsað til þeírra, án þess að
finna til nokkurskonar samblanz af auðmíkt og þótta; —
og hvað ollir slíku, annað enn ifirburðir þeírra, ekki
að eins ilir okkur sjálfa, eíns og við erum nú, lieldur
eínnig ifir inarga aðra þjóð, eínkanlega á þeírra dögum?
Jessum ifubur'ðum eígum við að ná, og kosta til þess
öllum okkar mætti; enn ifirsjónirnar missa ekki eðii
sitt firir það, þó þær sjeu þeirra ifirsjónir, og er þarf-
lítið eptir þeirn að sælast. Nú það sem áhrærir y og ý,
þá er ekki neraa tvennt til: annáðhvurt að fornmenn
Iiafa kveðið «ð þeím öðruvísi enn hinum hljóðstöfunum,
og þá liöfðu þeír ástæðu til aö skrifa þá öðruvísi, þarsein
okkur vantar hana öidúngis — ellegar þeír hafa ekki
nemt y og ý öðruvísi enn sumt hinna stafanna (i, i, u),
og þá bæri okkur ekki að skrifa rángt, þó þeím hefði
orðið það á. “Enn almenníngur skrifar eíns enn í
dag, og væri skilt, að haga sjer eptir því”, gjetum við
sumir muni seígja. Ekkjert er ósanngjarnara, enn æt-
last til annars eíns! og ef allir ættu að hlíða þeírri
reglu: þá irði lítið umm endurbót bæði í þessu og
öðru; því allskonar endurbót er ummbreítíng, og á allri
ummbreítíngu verður eínhvur að birja — og dugir þá
ekki, að láta sjer í augum vagsa, þó nokkrir sjeu mót-
mælendur. Víst er umm það: margur óvandi verður
ekki lagaður, firir þessa sök, firr enn eptir lángann
tíma; enn það veröur aldreí þeini til minkunar, sem
vildu hafa lagað liann miklu firr, heldur hinum, sein
) Með ý hittist varla so K, að það láti iiðruvísi cnu i.