Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 22

22
sem d eptir iejemur. Dæmi: ajl frb. abl, tajla frb. tabla (ta-
bula á lat.), nafn frb. nabn, hiifn frb. höbn, vafði frb.
raböi, loföúngur frb. loböúngur; aflaga frb. ablaga,
afmán frb. abtnán, gjefðu frb. gjebðu, ofboð frb. obboð
— af mjer frb. áh-mjer (t. a. m.: “je* gjet ekkji feíng-
jið ðað ab-mjér”), gjef mjer frb. gjéb-mjer, af pvi að
frb. áb-ði-að. 4) 1 sljótum og hirðulauslegum fratnm-
burði lcveða tnargir að efflmu einsog enimi i enda
at/cvœðis, (hvurt helclur inn’ i orði, eða i etida þessj,
ef að nokkur samstafa kjemur á eptir, birjar á ertlmi,
og er dherzlulaus; er þá í flestum orðutn ejfið nemt
imist einsog m, sosetn nú var sagt, eða eius og b,
sosetn firr er gjetið. Dæmi: afmá frb. bæði ammá og
abmá, gjef mjer frb. bæði gjém-mjer og gjéb-tnjer;
aptnr verður (lofa mjer) lof' tnjer æfiniega að löm-mjér,
enn alilreí að löb-mjér. I jiessum fjórum reglum ætti
að vera skírt frá öllum frammburði effsins, þeím sem
almennastur er; enn oftraust mætti heíta, að ætlast til,
Jiað liefði tekist, bæði vegna þess, að höfundinuin er
ekki kunnugt uinm frammburð í sumum sveítum, og
af því málið sjálft virðist í þessum hlut vera helilur á
reíki. Samt sem áður gjetur það varla verið efunannál,
að f láti almennt eíns og / jiar sem kveður á í 1. reglu,
eíus og v jiarsein önnur seígir til, og eínsog b, eptir 3.,
innann atkvæðis á unilann eZli, ewni eða eði13. Væri jiess-
vegna rjett, að laga eptir því stafsetnínguna, og skrifa
eins og talað er, þegar rjett er talað: hev, liava;
habði, höbti, o. s. fr. Enn þó að jiessháttar stafsetníng
sje bæði í sjálfu sjer óhrekjandi, og að nokkru leíti
tíðkanleg í fornum skinnbókum: j)á er saint varla eígandi
13) Jað veíkir ekki þessa reglu, þrf að smnir Vestfirðíngar
ecíg'i: hafdi, lifdi, þ. e, havdi, livdi, o. s. fr. — því þar er ekki
ð á cptir cfjinu, hcldur d; cmla cr siíkt ekki algeíngur iiainin-
burðnr!