Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 37

37
inu liefur heítið á latiiiu. — Nú ronar mig {»\í veröi
ekki í inúti mælt, livnrsu veikar ástæður sú stafsetniug
liefur viö aö stiöjast, aö feila úr j'eið, freinur eun aöra
stafi. Enda er hún ekki nema tii óhæginda, eíns og
allt sem er rángt — og það í tveiinn. First liefur
hún leítt af sjer þrjá nía stafi (e, fe, )) öldúngis óþarfa;
og þá sem eru tornæmir hvurt sem er muuar mnin
ininna! 5'inæst, þá er lieuiii umm aö kjeniia, aö
ce, e, i, i þíöa ekki eínúugis sjálf sig (ef so má aö
oröi koinast), heldur þar á ofann jæ, je, ji, ji — ellegar
þá, að k og g eru tvöföld í þíöíngiinui, sem allt kjemiir
firir eítt. INú ef þetta er athngað, og þó eíukanlega
hitt, aö eöJi jes, eíns og annara hljóða, viil aö sjer
sje gauinur gjefinn í stafsetníngunni: þá er aungvum
manni láaiuli, hvurki injer nje öörum, þó liaim slrrifi
alstaðar j þar sem þdð er og d a'ð vera heiranlegt.
Samt er eíns og við áræðuin ekki enn, sakir lesandans, að
láta j'eið sjást inn’ á milli A-ás eða gjes og ?s, /s eöa
e«s; og látuin viö þar í þetta sinn staðar nuinið.
Aths. hefði verið óhætt, aö hleípa þessum
inindum: é, ?, u, ú (d er ekki islenzkt, þó þaö sje
norrænt!) inn á milli raddarstafanna á blaösíöunui
10., so þeír irðu samann ekki færri enn 18. Knn á
lillu stendur þó það Jiafi gleímst; því bæði er, aö
þessar raindir, eru lieldur fásjeiiar, og finnast ekki
neina í fám bókum, euda jarteíknar (eplir minni
lieirn, og allra þeírra Islcndjnga, sein jeg lief talað
viö umm það efni) eíngin þeírra neítt lil jóö útaf fair
sig — enn í þessum þætti voru ekki stafirnir taldir,
neina til þess að raunsakaö irði, Iivursu mörg
hljóðin eru!