Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 42

42
og djúpsærri sem ritgjörbadómarnir eru, þvf nitsamlegi
eru þeír og betur fallnir til aö sína sannleíkann, og því
lientugri leíðarvísir almenningi til að rneta rjett og hag-
í.iíta þær ritgjörðir, sern lionurn eru boðnar; ogefFjöInir,
þó ekki væri nerna eínstöku sinmiin, færði aíþíðu á Is-
lanili slíka dóma um eítthvaö af liinum íslenzku hókum,
sem verið er að prenta á ári hvurju innanlanz og utan,
þá irði hann að vísu eítthvurt hið þarfasta rit, sem
nílega hefir hirzt á Islandi. jjví verður ekki i móti inælt,
að algjörlegum skorli á hókadómum er eínna mest uin
það að kjenna, að margir inenn hjer eru so óglöggvir
á það sem er fagurt eða Ijótt, til að minda: í skáld-
skap, og að bókmentuin fer hjer so lítið fram; því þó
Islendíngar hafi ekki af náttúrunni minni eða daufari
tilfinuíngu, enn aðrir, firir því sem er fagurt og gott,
þá er ekki við öðru að búast, enn þessi tilfinníng deífist
á endanuin, þar sem þeír eru fáir sem skjerpa liana,
enn margir, sem eíða henni og spilla. llinum andlega
smekk er að sínu leíti líkt varið og hinum líkamlega,
og þegar haun venst til lángframa því sem er íllt, þá
atlagast hann so, “að hinn frjálsi smekkur firirgirðist og
froðan tekur að þikja góð”. Að þessu sje orðiö sona
varið hjá helzt til mörgum löndum okkar, sjáum við á
því, hvurnig þeír taka allt nærri því með sömu þökkum.
Rímnahagl vesælla leirskálda, t. a. m. Siguröar “Breíð-
fjorðs”, hókin með Láka-brag og Eíubúaljóðum (Roð-
hattsbragurinn hefði átt að vera með í ofanálag!)— þetta
er keipt eíns Ijúflega, og miklu meir tiðkdð, enn Para-
dfsar-missir og Messía-ljóð, so hvur “sultarkogni” er
farinn að gjeta liaft sjer það til atvinnii, að láta prenta
allskonar bull, sein (eíns og sjera Tóinas hefur með
sanni sagt uin fslenzkar ritgjörðir á einu tímabili) ekki
er til aunars, enn sína sei'nna meír “smekkleísi” vorra
daga. Mim þetta ekki mikinn part því að kjenna, að á
islenzku liefur aldreí verið prentað neítt rit, sem nokk-