Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 8

8
hún ætti að vera. Ekki er ólíklegt, að prófasturinn
finni þetta sjálfur, og af orðum lianns er það að ráða;
enn það er samt höfuöágalli á ritgjörðinnl, að hún stífir
ofanaf illgresinu, enn reínir ekki til, að kippa því
upp, og ræta so niður annað sem betra er. Vera kann
— jeg ber ekki á móti því — það sje skárra enn ekki
neítt, að nefna c, q, k (til dæmis að taka) alla með
eínu móti, þarsem tíðkast c eða q; enn það verður þó
alltjend örðugra íirir barnið, að hafa undir allar þrjár
mindirnar og eíga að safna þeím öllum undir eítt nafn,
lieldrenn að kinna sjer þá eíuu, sem það þarf á að
lialda; því það reínist hjer eínsog endrarnær, að “það
sem er rjettast, það er iíka Ijettast”. önnur helzta ifir-
sjónin í áðurneindri ritgjörð virðist sú vera, þegar pró-
fasturinn gjefur það ráð, að nefna eínu nafni au, ei og
ja. J>ví eínsog það er rjett, að biggja út óþarfanum
(c, q), so er það ekki síður rángt, að setja í skarðið
níann óþarfa, '— og það eru þessi nöfn (au, ei, ja).
Hvurt eínfaldt hijóð á að eíga nafn (eínsog a, b, o. s.
fr.); enn með tvö, þrjú eða fleíri hljóð, þó þau standi
samann í atkvæði, þá er allt öðru múli að gjegna. Til
hvurs væri, að nefna eínu nafni sk, str, grj, bj? Til
hvurs væri það, nema til að fjölga nöfnunum og þíngja
stöfunina öldúngis að þarflausu? Nú þóað au, ei, sjeu
öll raddarhljóð, (meígi so nefna þau), kjemur það í
sama staðnum niður; því þau standa ekki að síður hvurt
við annars hlið, og sogast ekki samann í eitt (hljóð).
Satna er umm ja, livurt sem menn vilja heldur kalla firri
inindina (j) raddarstaf eða samhljóðanda,
3>að var ekki ásetníngur minn, að leggja hjer á
metaskálar þenna “leíðarvísir til að kjenna börnum að
lesa”, eða vega sundur allt það, sem kann að finnast í
honum af rjettu og raungu; heldur vildi jeg eínúngis
stuttlega leíða lesandanum firir sjónir, hvursvegna jeg
verö að leggja þessa ritgjörð til hliðar, og fara minna