Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 23

23
undir, dbar enn líbur, ab stofna til so mikillar níbreítni.
— Mart er J)að fleíra, íslenzka stafsetníng áhrærandi,
sem nmmbótar {)arf; og er {)að sem hjer er talið ekki
nema sínishorn. 5>kir nú mál, að liverfa frá {)ví, sem
ekki verður viðgjert að sinni, enn snúa þángað, sem
heldur er von, að eínhvurju verði til vegar komið.
3?aö liefur aldreí verið efi á {>ví, ineðal Islendínga,
að i og i væru sitt hvað. 011 þjóðin hefur kannast
við {>að, og gjert á þeíin mun bæði í skrifi og prenti;
í sama orðinu skrifar lnin ímist i eða eptir því
sem að því er kveðið, og — mjer vitanlega — hefur
eínginn enn orðið so rínglaður af ættfærslu orðanna,
að skrifað hafi silúngur (heldur enn silúngur), {)ó {>að
sje í ætt við sili, — eða minum (lieldur enn minum),
þó það sje þiggjandi fleírtilans ekki síður af mitt og
minn, enn af min. Samt eru flestir, eínkanlega lærðu
mennirnir, í einni greín i og i áhrærandi, sjálfum sjer
sundurþikkir; enn það er sú, að skrifa ekki ei, lieldur
ei, {>ó að sú samstæða hvurki sje til, nje hafi verið til,
í voru máli. Enn hvað mun hafa ollað þeím ósið?
Ekkjert nema ávani, og hliðnin gamla við {>að sem komið
er i vatia, hvurt sem þaö er rjett eða rángt. Enn {>eír
sem tóku uppá {m í flrstunni — hvað ætli {>eim hafi
geíngið til? Jar gat ekki ávananum verið umm að kjenna.
Ekki lieldur líkíng af öðrum orðum (Analogi)■, {)ví allar
{>ær samstæður (raddarhljóða), sem eru til í málinu,
birjast á grönnu hljóði og endast á fláanda (t. a. m.: ae
=1 ai, á = öú, ó = oú , au t= öi). Jó gat einna síst
sjálfum frammburðinum veriö umm að kjenna, {)areð ei,
ef eíus er að {)ví kveðið, og hljóðin seígja til, verður
= lokaö e í dönsku, frakknesku, og fleírum máluin, eun
aldreí ei. Eíttiivað liefur samt orðið aö olla {lessari
stafsetníng! og hvað er þá líklegra, enn að hún sje
tekin eptir Dönum? Jeír (og þízkir meun) skrifa æfin-
lega ei, {)ó {>að sje frammborið (eí, {>. e.) ai\ {>ar liafa