Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 28

28
eíns lángt og komist verður. Enda væri slíkt orótlun
íirir stafsetnínguna. er hennar embætti, að sína
hvur Iiljóðin eru; og meíra gjetur hxín naumast. Ilvurt
orð, að kalla má, á sjer ótal ættíngja í sínn máli og
öðruin. Hvurnig ælti stafsetníngin að minna á |>essa
ættíngja alla samanu? og þó ekki væri neina á {)á sein
helstir eru? Ef |)að væri henvcir ætlunarverk: J)á irðu
jxar að vera þúsundir minda, sem nii eru ekki nema
fáeínar. Til að rninda, ef eínhvur vildi stafsetja ■pinu
eptir því, sem það hefur ætterni til: þá væri hann litlu
nær, þó liann skrifaði pýna, til að minna á wið í punire,
jiunir, o. s. fr.; lionnin veítti ekkjert af, að gjera sjer nía
inind, og setja milli pjes oge7ius, til að gjeta sínt, að þar
sem nú er í, er eða hefur verið ekki að eíns u, heldur eínnig
oi, oe, ei (skrifað e, þ. e. lokað e), e (skrifað ei), ai (skrifaö
ei), o. s. fr., sosem eíns og: Ttotvv] (þ. e. poine), poena, pena,
peine, Pein, o. s. fr. Og ef liann vildi vera sjálfuin sjer
líkur, irði hann að setja á ewnið eínhvurskonar nítt snið, af
því pid i indverskunni fornu þíðir (að) pin{a) á voru
rnáli; líka þirfti aið eínhvurrar ummbreítíngar, þareð
íms hljóð filla rúm þess í hinum málunum. Ilægt er
að vitna til fleíri dæma; enn öllum ætti að skiljast á
þessu eínusamann, hvurnig sú stafsetníng rnundi verða
Iöguð. Að koma henni á í nokkru máli, væri ógjörn-
íngur, nema firir þann eínn, er vissi öll þaug orð í
lieíininum, sem væru eítthvað nákomin eínhvurju orðinu
í því máli. ^&ar á ofann feíngi hvurt hljóö óteljandi mindir,
og að líkinduin gjætu ekki lært að lesa fleíri enn sosem
þúsnndasti hvur; og það væru hjerummbil 50 manns ifir
allt Island! Aungvu stöðugri irði helilur stafsetníngin
við þessa ummbreítíng, enn þó hún væri löguð eptir
frainmburðinum —'og ekki nærri því eíns! þareð hvurt
hljóð ætti að fá níann staf, undir eíns og samsvarandi
hijóð, í einhvurju af orðunum, sein væru skild orðinu
sein það er í, irði firir uinmbreítíiigu; enn sá, sera