Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 27

27
láta vanann ríða sjer við eínteímíng, og berjast með
hnúum og hnefutn móti öllu fní, sem honmn jióknast
að siga fieím á. Nú með y og ý fiarf ekki þetta til;
' því i raun og veru má það varla heíta so, að almenn-
íngur tíðki |)au. Ólcer5ir alinúgamenn setja j)au skjald-
ann þar sem f)eír ætlast til, staffræðxngarnir; aptur
stuudum, þegar minnst varir, koma þeír með y eða ý,
eíns og |)eír liugsi. með sjálfum sjer, “eínhvurstaðar
verði voudir að vera.” Fjöldi iærðu mannanua er í
álíka vandræðum: og á öilu Islandi finnast varla tveír
menn, jm síður fleíri, sem báðir tíðki y og ý í ölium
sömu orðum og atkvæðum. j?essveg* * *ia V8er* skást, eínk-
anlega í þessu efni, að bera íirir sig — heidur eítthvað
anuað, enn almenníngs venju. Jriðja vopnið, sem við
er aö búast sumir muni beíta við þessa ummbreítíng í
stafsetningunni, er ekki hvassara enn hin. Imindið f)jer
iður, skiusamur lesari! að þjer væruð borinn í því landi,
þarsem allir menn rituðu og tinuöu — ætli þá Iður
brigði ekki við, að koma snögglega í annað land, þar-
sem öll augun og höl’uöin stæðu kjur. Sá sem hugsar
eptir þessu sjer undir eíns, hvað mikið er að marka,
“þó menn kunni ekki við, að sjá þar i og í, sem áður
voru y og ý". I fjóíða lagi er ekki við öðru aö búast,
enn þjóti í þeím skjá, “aö i og i síni ekki ætt og upp-
runa orðanna, eíns *>g y og ý hafi gjert”. íþví er ver,
að þeír sem eru skinsamir í flestuin hlutuin — hvað þá
aðrir — eru til með, að láta þettaö villa sig. j?6****
þikir fróðlegt, að sjá tvennt í eínu, bæði hljóðiö sjálft,
og livaðan það er sprottið (=hvurt Iiljóð hafi verið áður
þar sem það er nú); og má ekki í móti inæla, aö það
er fróðlegt. Enn þcnna fróðleík er ekki stafsetinngunni
ætlað að kjenna, heldur annari tegund eða greín túngna-
fræöinnar *7, sem rekur ættir orðanna gjegnum öll raál,
*7) Túngnafræði, = niálfræði, er = Lingvistik, enn clíki =
Filologi.
t