Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 31

S1
“hvurnig rneð skuli fara, ef so er ástatt, af) y19 er
frammborift með tvennu máti, bæði ei'ns og i og u”.
Svörin liggja beíntvið: þá er að stafsetja eptir því sem
rjettara er. Og sje hvurutveggi frammburðurinn rjettur:
þá er ekki síður hVurutveggi stafsetníngin rjett. Enn
bæri so við, að menn þættust ekki vita mei'r enn so,
hvurju trúa skildi, rinu eða winu: irði það happ sein
hliti, hvurjir rjett töluðu, og livurjir rángt. Jað er
best, að taka sjer dæmi, og gjera: það sjeu tveír menn,
og seígi annar (ifiri ==) iviri, enn annar (iifri =) uvrí;
þar sje hið firra rjett, enn hið seínna rángt; báðir þessir
menn skulu skrifa eíns og þeír tala. Aptur ímindum við
okkur aðra tvo, sem kveði að eíns og liinir firri, enn
stafi með y\ báðir. Nú er hægt að sjá, hvurt gagn ?/iÖ
gjerir. Hinir firri tveír gjera tvcnnt rjett og tvennt
rdngt, enn liinir seínni tveír eítt rjett og þrennt rdngt,
af því y er annarsvegar. J?ar að auki er sá, sem nefnir
i og skrifar i, sjálfum sjer samkvæmari, enn sá, sem
nefnir i og skrifar y. Verið gjetur, menn finni sjer
fleíra til mótmælis. Enn ekkjert af því verður lakara
viðureígnar, eða íinn og r'iliu skeínuhættara, enn það
sem nú er talið. jþessvegna raeígnm við kalla, að því
öllu sje þegar hrundið, er til mótmæla verður haft. —
Nú ef y og ý eru til örðugleíka, bæði í stöfun og staf-
setníngu; ef að nöfnin á þeím—hvað þá annað -—- bera
það með sjer, að þaug eru ntann við íslenzkuna; ef að
hvurugt þeírra þíðir neítt hljóð, nema það sem aðrar
eðlilegri mindir (u, i, i) eru nógar til að gjeta jar-
teíknað; og ef hrundið er, eða veröur, sjerhvurju með-
mæli með y\ og ý\: þá er ætlandi, allir muni láta sjer
vel líka, að til hins betra sje breítt — nema (ef so vill
verkast) fáeínir steíngjörvíngar, úngir eða gamlir, sem
hefur dagað uppi, og eru orðnir á eptir í tímanum, so
”) Sb. ”).