Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1846, Síða 3

3
andi eptir því, af) þafian fljúgi steiktar gæsirímunn
okkur; heldur verúum við sjálfir að lifna við, og ef
við viljum liafa nokkur not alþíngis, þá verðum við
að rísa upp af svefninum og hrynda frá okkur smá-
muna-andanum, en faðma og aðhyllast og glæða fé-
lagsanðann hjá sjálfum okkur og öðrum alstaðarþar
sem við sjáum nokkurt lífsmark með honum; við
verðum að taka hvert málefni, sem viðvíkur stöðu
okkar eða almenníngs lieillum, hugsa um það svo
vandlega sem við getum, og ræða og ráðgast um
það við aðra.
Miðaldirnar liafa stúngið okkur Islendíngum
svefnþorn, svo við höfum sofið fast og lengi, en þó
hefðum við altaf getað lieyrt hinn fagra frelsis-óm
sögu vorrar, ef við hefðum rétt gefið gætur að hon
um. Opt hefur verið dymmt á lanði hér, en þó
aldrei svo dymmt, að ekki hafi enðrum og eins
brugðið fyrir bjarma uppaf gullöld vorri, og nú er
farið að elda aptur og sól er farin að roða á fjöll, og
nú getur gullaldarljósið skynið skært í hjörtum okk-
ar, og lýst okkur og leiðbeint okkur, og sýnt okk-
ur, hvernig við eigum að feta í fótspor feðra vorra
með dáð og dugnadi og djörfúng og framsýni. Við
eígum að lesa sögu okkar, ekki teinúngis til að'
muna matmanöfn og ættartölur og einstök afreks-
verk, ekki heldur til að rígbinda hugann við forn-
öldina, heldur til þess, að vér því öruggari og von-
glaðari gelum rennt honum frammáleið til hins yfir-
standanda og ókomna timans; í söguna eigum við
að sækja íjörið og frelsið, og þaðan eiga fyrirtæki
vor sífelt að draga og drekka í sig nýan lífsvökva,
svo þau verði ekki kæfð og ofurliði borinn af síp-
íngsskapnum og sérvitskunni og afskiptaleysinu og
tortryggninni og eigingyrninni og öfundinni, og öðru
þessháttar illgresi, sem allt of lengi hefur tingast
1*'