Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1846, Qupperneq 41

41
aft öll embættisgjörð i kirkjunni f'ari svo sómasam-
lega og prýðilega frani, seni betst iná veröa, Gufti
til dýröar og mönnunum til guöræknis eblíngar.
5. 4>ó jiaö raunar snerti ekki saunginn sjálfan,
jiá er samt hans vegna öll þörf á, |að kirkjum væri
ööruvísi hagað innan, enn nú er títt. Að sönnu yrði
oflángt mál að skýra hér frá því hvernig kirkjur
skuli byggja, til þess að sem betst heyrist í þeim,
þegar súngið er eða talað, enila er svo margt við
það athuganda, að til lítils mundi koma, þó sagðar
væri margbreyttar byggíngar - reglur; samt ætla jeg
kirknasmiðum, þeim er nú gjörast, enga vanþörf á
að nema þvilíkar reglur, ásamt öðrum fleiruin, —
þvi, hvað sem öllu öðru líður, þá er þvi ekki leyn-
anda, að það er sárgrætileg skömm landi voru, að
enginn munur skuli sjást liið ytra á Guöshúsum
þess og salthúsum kaupmanna, eður reiðíngaskemm-
um bænda; enn þess vildi jeg líka geta, að sú liin
innri skipan á flestum kirkjum hér á landi, að kór
er þiljaður af með stoðum og dyrum sér, og hærra
gólfi, einsog allviöa er enn, það eldir eptir af pá-
piskunni; Kórinn, (cliorus == saungflokkur), sem
þá var kallaður saunghús, á voru máli, þótti vera
helgari enn framkirkjan, og innar þángað komu
naumast aðrir enn liiskupar, prestar, múnkar og
djáknar, eður þeir sem héldu uppi saungnum. Ept-
ir siðabótina (Lútbers), liefur þaö nú haldist, að á-
líta kórinn æðra hluta kirkjunnar, og í því skyni voru
í liann settir þeir karhnenn, er helst þótti kveða að,
eða mestar mætur voru á hafðar af söfnuðinum; en
bæði mun kórinn sjaldan nema ineiru elin þriðj-
úngi kirkjunnar, og þó naumast svo miklu að sæt-
um til, svo fer því líka fjærri að helstu mennirnir
séu betstu saúngmennirnir. Allir sjá nú liversu ó-
hentugt þetta er upp ;í saunginn; kirkjurnar eru