Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1846, Qupperneq 50

hverjum ráðsettum manni að blöskra {>að og renna til
riQa, að löstur jiessi skuli tíðkast meðal kristinna
manna, og enginn mannvinur getur með köldu blóði
á það horft, að löstur þessi er alltaf að fara í vöxt
með öllum eymdum sínum og ófarsælu afleiðíngum,
ekki að eins fyrir þá sem í hann rata, heldur einn-
ig fyrir heimili þeirra og heilar sveitir; og það eru
öll líkindi til þess og öll skylda á því, að rödd á-
minnínganna og viðvörunarinnar þeigi ekki um þetta
á þeim enum lielgu stöðum, þar sem alvara lifsins á
heima og orð Drottins eru boðuð, þó þeir sem helst
þyrftu þess við, komi þángað skjaldan, heldursækji
allt aðra staði á helgum dögurn. jþessi íhugan hefur
knúð mig til að vekja eþtirtekt á hinum hryllilega
lesti oídrykkjunnar, sem er einn af þeim stórglæpum,
sem postulinn varar við á þessum stað, og taka fram
um hann postulans aðvörunarorð. Jað erugglaust,
að rettlátur Guð hefur svo tilhagað, að afleiðíngar last-
anna, einnig í stundlegum efnum, að rás viðburð-
anna og forlög manna, skyldi fæla aðra frá glæp-
unum; og það má með sanni segja, að eng-
inn löstur hefur svo hryllilegt hegníngarmark á
sér, sem sá, er vér nú um tölum. En — með því
mennirnir svo skjaldan verða varir við bjálkann í
auga sjálfra þeirra, þá láta þeir á stundum annara
víti sér ekki að varnaði verða, og kemur ekki tíl
hugar, að sér sé þörf á því, þángað til eins er kom-
ið fyrir þeim, og þá ber að sama hörmúngar brunni.
Enda verður reynsla lífsins um hinar áþreifanlegu
ytri afleiðingar lastanna hér í heimi ætíð óglögg og
ógreinileg, því það lítur á stundum út, einsog sumir
komist hjá þeim eymdum, sem fljótt ber og bólar á
í lífskjörum hinna, er líkt breyta; og kemur þetta
mörgum til að blinda og tæla sjálfa sig og hugsa,
að hættan sé minni enn orð sé á gjört, og að það