Tímarit - 01.01.1871, Síða 3

3
gegn skuldunaut sínum, ;-3 hann getur kraflzt, að hann
annaðhvort gjaldi það, er skuldabréfið ræðir um, eða
fyrir dómi með laganna eiði synji fyrir það, að hann
hafi sjálfur ritað nafn sitt undir skuldabréfið, eða leyft
öðrum í sínu umboði að gjöra það. Lík regla gildir
og, ef skuldunautur kemur fram með þá mótbáru, að
skuldabréfað sé falsað að efninu til, eða neitar að hann
hafi skrifað undir það í því ástandi, sem það er í á
þeim tíma, þegar skuldaheimtumaður krefst skuldar
sinnar, því í þessu tilfelli verður skuldunautur að full-
nægja skuldabréfinu, nema hann staðfesti neitun þessa
með eiði. Þetta sem nú er sagt sýnir ljóslega, að samn-
ingurinn að nokkru leyti er álitinn að vera réttur, ein-
mitt af því hann er í skriflegu formi. Á hinn bóginn
er það og af þessu auðsætt, að þar eð sá, er skuld
befir að krefja, þrátt fyrir hagnað þenna, auðveldlega
getur misst réttar síns, ef sá, er skuld á að lúka, stað-
festir mót betri vitund neitun sína með eiði, er það
réttara og varúðarverðara fyrir þann, er vill vera viss
um að ná rétti sínum, að láta tvo votta undirskrifa og
vera viðstadda, þegar einhver samningur er gjörður, svo
að hann hafi órækan vitnisburð fyrir því, að sá, er ritað
hefir nafn sitt undir samninginn, og í honum skuld-
bundið sig, í raun og veru hafi gjört það.
í>ó er engin lagasönnun fengin fyrir því, að nafn
þess, sem undir samningnum stendur, sé ritað af rétt-
um hlutaðeiganda, fyrr en þeir vottar, er undir hafa
skrifað til vitundar, með eiði fyrir dómi hafa staðfest,
að þeir hafi ritað nöfn sín og verið viðstaddir, þegar
samningurinn var gjörður milli málsparta, og verða þeir
því áður, en þeir rita nöfn sín sem vottar, annaðhvort
með eigin augum að hafa séð hlntaðeigendur undirskrifa
1*