Tímarit - 01.01.1871, Blaðsíða 4

4
hann, eða að minnsta kosti í áheyrn vottanna kennzt
við nöfn þau, er undir samninginum standa.
Þeir vottar, sem rita nöfn sín undir skriflegan
samning til vitundar, án þess að hafa gætt þessa, geta
orðið fyrir fjárútlátum, og ef til vill hegningu; því hver
sem sér samninginn verður að álíta að vottar þeir, er
standa undir honum, hafi nákvæmlega gefið gætnr að
því, að hlutaðeigandi annaðhvort í viðurvist þeirra haíl
ritað nafn sitt undir hann, eða að öðrum kosti kannast
við nafn sitt í ábeyrn þeirra; og kaupi nokkurí trausti
til þessa skuldabréf með vottum undirskrifuðum, sem
reyndar kannast við nöfn sín, en eigi geta staðfest vott-
orð þetta með eiði, eru þeir orsök i því, ef kaupandi
verður fyrir fjármissi.
Þeir sem rita nöfu sín nndir samning sem vottar,
verða einnig að hafa vissu fyrir sér i því, að málspartar
séu einmitt þeir sömu menn, er þeir segjast vera; svo
eiga og bæði vitnin að undirskrifa nöfn sín samstundis,
þar eð það að öðrum kosti getur verið efunarmál, hvort
full lagasönnun sé fyrir því, að réttur hlulaðeigandi haíi
skrifað nafn sitt undir binn gjörða samning. Einnig
mega hlutaðeigandi málspartar eigi nota þá menn sem
votta undir samninga, sem að lögum vilhallir eru álitnir
annaðhvort vegna skyldugleika eða mægða við þá, eða
sem á einhvern hátt eru viðriðnir því máli, sem um er
rætt í samningnum; þannig eru eptir norsku laga 1.—
13.—17. vilhöll vitni: maður og kona ; foreldrar og
börn, og systkyni, og jafnnátengdir; vinnuhjú í málum
húsbænda þeirra; eins og líka þeir, sem vegna afbrota
svo sem þjófnaðar hafa misst virðingn manna á meðal,
ekki eru álitnir áreiðanlegir vottar, sbr. sömu lagal.—
13.—20.