Tímarit - 01.01.1871, Qupperneq 13

13
og Ijóslega tekið fram; þó er það eigi nauðsynlegt
að allt sé nákvæmlega tilgreint, einungis að í samn-
ingum finnist ýms atriði, er bendi á það, er hlutað-
eigendur mega álítast að vilja að gilda skuli sín á milli;
því hafi hlutaðeigendur ekki nákvæmlega sín á meðal
samið um einhver atriði, sem vanalegt er að tilgreina,
verður það að álítast, að þeir í því efni hafi viljað halda
sér til þess, sem lögin í þeirri grein ákveða að gilda
skuli; en séu engin lög til, verður að fara eptir því,
sem venjan og skynsemin bendirá að gilda eigi í þeim
efnum, sem um er að ræða.
Eins og lögin ekki almennt hafa bundið samninga
við vissar formur, þannig er það hlutaðeigendum heim-
ill að koma sér saman um þá skilmála í samningnum,
sem báðum málspörtum þykir bezt henta, einungis
mega þeir, eins og áður er getið, ekki koma sér sam-
an um eða áskilja sér það, er gagnstætt erlögum, op-
inberri siðsemi eða almennings gagni.
Að samningurinn eigi megi vera lögum gagnstæður,
er einungis að skilja um þau lög, sem eigi má víkja frá,
og sem banna eitthvað og leggja við hegningu, ef á móti
er brotið, en lýtur öldungis ekki að þeim lögum eða
lagasetningum, sem eptir verður að fara, þegar hlutað-
eigandi málspartar ekki hafa samið um eitthvað það,
sem hnigur að réttarsambandi þeirra, og sem því koma
fram sem skýrandi og upplýsandi samning þann, sem
af málspörtum er gjörður. Þegar því skal ráða úr því,
livort lagasetningin sé bindandi eða skýrandi, þarf ná-
kvæmlega að rannsaka orð og atvik þess lagastaðar,
sem um er að ræða í hvert skipti. Þó eru mestu líkur
fyrir því, að þau lög jafnan séu skýrandi en eigi bind-
audi, er lúta að samningum þeim, sem um fjármuni