Tímarit - 01.01.1871, Qupperneq 18

18
legast, að staður sá, er féð skal greiðast á, sé ákveðinn
í sainningnum ; en sé það eigi gjört, virðist það eðli-
legast, að skuldunautur greiði lánardrottni peninga þá,
er hann hjá honum hefir að láni þegið, á heimili hans,
því hafl skuldunautur lofað að borga lánardrottni pen-
ingana, er hann ekki sjálfur skyldugur að sækja þá eða
vitja þeirra á heimili skuldunants, nema hann, eptir að lán-
ið er veitt, hafi flutt sig búferlum svo langt frá skuldu-
naut sínum, að honum veili örðugar en áður að færa
lánardrottni lánsféð. En sé þar á móti skuldabréflð
þeirrar tegundar, að það eins og vixlarabréf geti gengið
mann frá manni, eður sem ávísanir eigi að borgast alla-
jafnan samstundis og krafizt verður, þannig að sá, er
greiða skal, ekki veit, hvar það er niður komið, virðist
það eðlilegt, að skuldaheimtumaður sá, er bréfið hefir í
hendi á þeim tíma, er skuldin á að greiðast, krefjist
borgunar á heimili þess, er greiða skal. Ef skuldu-
nautur ekki býður borgun á fé því, er hann hefir að
láni eða á leigu tekið á þeim stað, er hann eptir samn-
ingi á að greiða það, hefir hann ekki efnt skuldbind-
ingu sína, og getur þá af því leitt, að hann verði að
greiða hærri leigu, en hann að öðrum kosti hefði orðið
að lúka; og hafi hann átt að greiða nokkuð af skuld
sinni, en boðið borgunina á óréttum stað, getur það
leitt til þess, að hann þess vegna verði að greiða hana
alla, ef skuldaheimtumaður hefir áskilið sér í skulda-
bréfinu, að svo framarlega, sem nokkuð af skuldinni
eigi sé borgað á þann hátt, sem eigi að vera, skuli öll
skuldin greiðast þegar í stað, enda þótt hún að öðrum
kosti eigi hefði verið fallin til borgunar.
Á stundum er það ákveðið í samningnum, að efmál
rísi út af honum, verði hlutaðeigandi að sæta málssókn