Tímarit - 01.01.1871, Side 19

19
fyrir öðrum dómstóli eða sættanefnd en þeirri, er hann
eptir heimili sínu á að mæta fyrir, og er skiimáli þessi
lögmætur og heimilaður í norsku laga 1.—2.—17., ein-
ungis að sá réttur, er lilutaðeigendur hafa skuldbundið
sig að mæta fyrir, hafi myndugleika til þess að dæma
og skera úr málefni því, er þeir samkvæmt samningnum
vilja leggja fyrir hann; þannig hefir skiptaréttur eigi
myndugleika til þess að dæma búsins skuldunauta til
að greiða það inn í búið, er þeir skulda því, heldur
verða þeir að sæta málssókn fyrir almennum rétti, og
áður kallast fyrir sættanefnd, nema svo standi á, að
sökin geti koinið fyrir gestarétt.
Eins og staðurinn, þar sem samningurinn á að upp-
fyllast, á tilgreindur að vera, þannig ber og að tilgreina
tímann, þegar samningurinn er gjörður og eins þegar
honum á að fullnægja, þar það getur haft þýðingu í
mörgum greinum, þannig getur málssókn fvrst höfðazt,
þegar borgunarfresturinn er liðinn, án þess að hlutað-
eigandi skuldunautur hafi greitt það, er honum ber að
gjalda, eins og líka sá skuldunautur, sem ekki borgar
skuld sína á réttum (tíma) gjalddaga, er skyldur til upp
frá þeim degi, er lánardrottinn leitar réttar síns á lög-
legan hátt, og þangað til borgun greiðist, að greiða (
leigu einum ríkisdal meira af hundraði hverju en um
hefir verið samið milli hlutaðeigenda, eins og segir í
tilskipun 27. maí 1859.
Stundum eiga samningar og önnur skjöl að lesast
á þingum, og gildir um það sú aðalregla, að öll þau
skjöl eiga að þinglesast, sem annaðhvort svipta einhvern
ráðum yfir fjármunum hans yfir höfuð að tala, eða yfir
einstöku hlutum, einkum fasteignum, sem og með ber-
um orðum er boðið í tilskipun 24. apríl 1833, sem
2*