Tímarit - 01.01.1871, Qupperneq 20

20
hljóðar um þinglestur afsals- og veðsetningarbréfa á
íslandi, og sem hér skal nokkuð um ræða, með því
efni þessarar tilskipunar er mjög svo mikilvægt. Enda
þótt eignarrétturinn að fasteign gangi ýfir á kaupanda,
þegar hann af seljanda, eptir að hafa fullnægt honum
fyrir andvirði hennar, hefir fengið afsalsbréf fyrir henni,
þá er það að skilja svo, að kaupandi með því öðlast
einungis eignarrétt gegn seljanda sjálfum og hans erf-
ingjum, en eigi gegn þriðja manni, sem sé öðrum kaup-
endum eða veðhafendum í hinni sömu fastergn, og hvað
Reykjavík snertir, þar sem 4. gr. í tilskipuu 24. apríl
1833 hefir lögleitt ákvarðanir þær, sem í dönskum lög-
um og þar tilheyrandi tilskipunum gilda um þinglestur
á afsals og veðbréfum, jafnvel eigi gegn öðrum skulda-
heimtumönnum seljanda, sem að því ráða má af opnu
bréfi 8. júní 1787 þráttfyrir það, að afsalsbréf sé gefrð
kaupanda fyrir fasteigninni, sem eigi er þinglýst, eptir
undangengnum dómi eða sætt geta látið gjöra útlegg á
fasteigninni, og seit hana til skuldalúkningar, ef aðr-
ar eigur seljanda eigi skyldu hrökkva fyrir skuldum.
Eptir hinu sama opna bréfi getur og kaupandi eða veð-
hafandi, sem hefir óþinglýst afsals- eða veðbréf, misst
réttar síns, ef bú seljanda eða veðsetjanda annaðhvort
að honum dauðum eða að honum lifandi af skiptarétt-
inum finnst að vera ónógt fyrir skuldum.
Reyndar virðist það að vera mjög ósanngjarnt, að
sá sem búinn er að fá afsalsbréf íyrir fasteign nokk-
urri, búinn að borga hana, og ef til vill hefir fengið
hana í eignarhald sitt og umráð, skuli svona að öllum
kaupum á henni fullgjörðum, verða að missa hana og
láta lausa við persónulega skuldaheimtumenn seljanda,
einmitt sakir þess, að hann eigi hefir látið þinglýsa af-