Tímarit - 01.01.1871, Síða 26

26
kvittan að því fyrir er mælt í tilskipun 9. febrúar 1798
einungis gegn lánardrottni sjálfum, sem heflr hana gefið,
en eigi gegn þriðja manni, sem fyrir veðsetningu, sölu
eða annari lagaheimild er orðinn réttur eigandi að
skuldabréfinu; heldur verður það, sem í hvert skipti
greiðist af skuldinni, þar að auki að ritast á sjálft skulda-
bréfið, sem eins og í ástæðum þessarar tilskipunar með
berum orðum er tekið fram, veitir skuldunautnum sjálf-
um tryggingu, sem þannig á sjáifu skuldabréfinu hefir
næga sönnun fyrir því, er hann borgað hefir, þótt hin
lausa skriflega kvittan glataðist, setn og veitir þeim, er
kann að taka veð í skuldabréfinu eða kaupir það, fulla
vissu fyrir því, að það hafi jafnmikið gildi, og það sjálft
með sér ber, og þar af leiðir þá aptur, að sá, sem
skuldabréfið hefir í höndum, á hægara með að selja
það, eða taka fé að láni fyrir því. Á hinn bóginn er
nægilegt að taka lausa skriflega kvittan fyrir greiðslu
vaxtanna af peningaupphæð þeirri, er skuldabréfið hljóðar
um. Sé skuldabréfið að fullu borgað, er það skylda
lánardroltins eptir tilskipun 9. febrúar 1798 að selja
það skuldunaut í hendur með áritaðri kvittun fyrir greiðslu
þess, og í hvert skipti, sem nokkuð greiðist af höfuð-
stólnum, í viðurvist skuldunauts eða hans umboðsmanns
bæði rita það, er greiðist, á sjálft skuldabréfið, sem og
gefa sérstaka kvittan fyrir því. Gjöri lánardrottinn það
ekki, hefir skuldunautur rétt til þess að halda fé því
aptur, er hann í votta viðurvist ætlaði að greiða af
skuldinni, og þarf eigi af því, er þannig var boðið, að
greiða leigur, þangað til lánardrottinn fullnægir þessari
skyldu sinni að lögum.
Af þessu, sem nú var sagt, er það auðsætt, að
skuldunautur hvorki þarf, né heldur á að greiða skuld