Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1979, Qupperneq 18

24
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
svo að vera, jafnvel þótt þessi samanburður kynni að vera ónákvæm-
ur eða ósanng-jarn. Félagið kom nefnilega ótrúlega miklu í verk fyrir
þá fjármuni sem það hafði milli handa á árunum 1880—1890. Það
kostaöi sumarferðalög Sigurðar Vigfússonar og Brynjúlfs Jónsson-
ar og gaf auk þess út Árbók, oft með talsverðum myndarbrag, þótt
það væri að vísu misjafnt. Að kosta sambærileg ferðalög manna auk
launa nú á dögum mundi vafalítið útheimta umtalsverða fjármuni
einhversstaðar að. Þetta ber að hafa í huga þegar maður furðar sig á
hve miklu ríflegri opinber styrkur var á fyrstu áratugum félagsins
en hann hefur nú lengi verið. Þá þurfti fé til rannsóknarferðanna
og Árbókar að auk, en síðan 1909 hefur félagið aðeins fengist við út-
gáfu Árbókar. Engu að síður er styrkur ríkisins við félagið ömur-
lega lítill, hvort sem borið er saman við fyrstu áratugina eða mið-
að við verðgildi peninga og allan tilkostnað nú.
Þótt manni sýnist fjárhagur félagsins hafa verið betri á fyrri tíð
en nú, má þó af fundargerðum sjá að forráðamenn þess byrjuðu
strax að barma sér undan fjárskorti og hafa haldið því áfram löngum
síðan. Á aðalfundi 1917 segir formaður (Pálmi Pálsson) að félagið
hafi um fjölmörg ár verið olnbogabarn fjárveitingavaldsins. Þetta
kemur líka fram í áþreifanlegri mynd í Árbókunum sjálfum. Oft
hefur orðið að grípa til niðurskurðar eða sparnaðarráðstafana, stund-
um með því að minnka upplag bókarinnar en oftar með því að láta eitt
hefti gilda fyrir tvö eða jafnvel fleiri ár, eða þá með því að hafa
heftin miklu minni en menn óskuðu. Stundum hefur þetta þó verið
af því að of lítið barst af efni, einkum eftir að rannsóknarferðum
lauk og skýrslur um þær þraut þarafleiðandi. Þó má ætla að þessi
vanhöld séu fyrst og fremst afleiðing af þröngum fjárhag.