Norðurljósið - 01.01.1978, Side 9

NORÐURLJÓSIÐ
9
steingervingur út um gluggann. Hana langaði ekki til
að hugsa. En hún vildi ekki heldur, að hún gæti alls
ekkert hugsað. Tvær konur sátu fyrir framan hana.
Þær töluðu hátt. Önnur (eða báðar) virtust ekki heyra
vel, svo að þær töluðu mjög hátt.
„■ . . .virkilega yndisleg guðsþjónusta.“
>,Já, ég hef heyrt, að hann sé snillingur að tala yfir
Ur>gu fólki. Um hvað talaði hann?“
»Jæja, mér fannst það undarlegt nafn á unglinga
samkomu: „Langdregin eftirvænting gerir hjartað
sjúkt.“ Hann sagði, að við gætum, þegar allt fer á öfug-
3n enda, samt treyst Drottni Jesú og þeim vonum, sem
við eigum í honum. Hann leiddi þær svo dásamlega
fram — von um fyrirgefningu, von um endurkomu
hans....“
Oddu létti, þegar hér var komið, af því að stúlka,
sem hún hafði kynnst í skólanum, settist við hlið henn-
ar og fór að tala við hana, svo að hún heyrði ekki
nema orð og orð á stangli af samtalinu, það sem eftir
var ferðarinnar.
3. Irafli.
Skýringin.
Næsta morgun, þegar Odda kom niður til morgun-
verðar, var maturinn tilbúinn, en frú Mason var enn
að vinna í eldhúsinu fyrir luktum dyrum í stað þess
að sitja glaðlega við borðsendann, tilbúin að hella í
tebolla aukreitis.
Frú Mason hafði hevrt, er Odda kom inn skömmu
eftir kl. hálfníu kvöldið áður. Þá fór hún þegar til her-
bergis síns. Þetta gat aðeins táknað eitt: Ekki hafði
allt gengið til eins og ráðgert var hjá Oddu. Þótt
hún væri kvíðafull og líka tilbúin að sýna samúð, þá
fannst henni best að skipta sér ekkert af dóttur sinni,
uns hún hefði lesið bréfið, sem komið hafði með
morgunpóstinum.
Odda þekkti strax hönd Davíðs á bréfinu. En hún
var svo reið og sár, að henni kom fyrst af öllu í hug
að fleygja bréfinu á eldinn án þess að opna það. En er
hún var að handleika bréfið með þetta í huga, tók hún
eftir því, að póststimpillinn á bréfinu sýndi, að það
var orðið fjögurra daga gamalt. Það hafði ekki kom-
ist til skila þegar í stað, af því að smávegis misritun var
í ut'anáskriftinni.
Er Odda hafði lesið bréfið, létti yfir henni. Var sem
hún hefði varpað frá sér ásæknum áhyggjum, sem aftur
og aftur höfðu vitjað hennar um nóttina.
Frú Mason kom þá einnig inn, og létti henni líka.
Þótt fyrstu orð Oddu væru: „Hve gremjulegt,“ þá
bætti hún samstundis við: „Þótt ég búist við, að þetta
sé eklci neinum að kenna. Davíð skrifaði mér, að hann
gæti ekki farið út með mér, og bréfinu hafði seinkað
Hann ritaði elcki rétt utan á það.“
„Hvers vegna gat hann ekki farið með þér út?“
spurði frú Mason varfærnislega.
„Ferðum var öllum breytt, og hann er ennþá í
London, sagði Odda til skýringar. „En hann ætlar
að verða hér í kvöld, og ég á að mæta honum eins og
venjulega.11
„Ég vildi, að hann kæmi hingað og sækti þig,“ sagði
frú Mason. „Vissulega skammast hann sín ekki fyrir
að koma hingað og lcnýja á dyr.“
„En mamma, þessi staður er svo langt fyrir utan
borgina. Og þú veist, að það er alltaf orðið framorðið,
áður en hann kemur til Belfast. Það er ekki eins og
ég sé að fara á bak við þig. Þú veist allt um hann.“
„Ég hef aldrei hitt hann,“ sagði frá Mason, „og að
minnsta kosti geðjast mér elcki að því, að þú verðir að
standa og bíða, þegar hann er óstundvís. Og hugsa þú
um í gærkvöldi, ég er viss um, að þú hefur óskað þess,
að þú værir að bíða hans heima hjá þér, en ekki á
stöðinni.“
„Ó, mamma,“ mótmælti Odda áköf. „Það kemur
áreiðanlega ekki fyrir aftur, svo að það er ástæðulaust
að gera veður út af því.“ Hún leit á bréfið. „Davíð
segir, að hann hafi eitthvað mikilvægt að segja mér.
Hvað skyldi það geta verið?“
4. kafli.
Davíð segir fréttir.
Þegar Odda sá Davíð standa hjá bóksöluborðinu,
fór hún að velta því fyrir sér, hvemig henni hefði getað
fundist það kvöldið áður, að þetta væri leiðinlegur
staður. Hún gat varla haldið sér frá að hlaupa síðustu
skrefin, er hún gekk til hans.
„Davíð.......“
„Odda........“
Þau heilsuðust, báðu afsökunar, báru fram mót-
mæli og fullvissuðu hvort annað. Þegar þessu var lok
ið, stóð Odda og beið með eftirvæntingu að heyra,
hverjar væru fyrirætlanir Davíðs þetta kvöld.
„Odda, heyrðu, er nokkur staður, þar sem við getum
gengið saman?“
„Gengið?“ endurtók stúlkan með óvissuhreim.
„Við hljótum að geta farið eitthvað. Þetta, sem
mig langar til að tala um. . . .“
„Já,“ greip Odda fram í óþolinmóð.
„Jæja, þetta er ekki eitthvað, sem ég get fleiprað
fram úr mér í strætisvagni eða á göngu eftir stræt-
inu. Við þurfum að geta talað saman.“
Odda leit snöggt og undrandi til hans. Síðan stóð
hún og hugsaði sig um. Hún beit á neðri vörina. Loks-
ins leit hún upp og sagði hægt:
„Ég skal segja þér, hvert við getum farið. Við getum
farið til Belfast kastalans. Vellirnir þar eru skemmtileg-
ir. Sennilega verður margt fólk þar, en við getum talað
saman.“ Hún leit með vandræðasvip á fallegu geit-
skinnsskóna sína og fínu sokkana. „Ég er í raun og veru
ekki búin undir göngu úti í sveit.“
„Ég vona, að þú verðir ekki fyrir vonbrigðum," sagði
Davíð.
„Nei, nei, ég er elcki ein af þessum stúlkum, sem
alltaf verður að fara með á einhverja skemmtun,“
fullvissaði Odda hann.