Norðurljósið - 01.01.1978, Qupperneq 14

14
NORÐURLJÓSIÐ
„Ég er sænsk, en ég tala dálítið ensku. Hvað hefur
komið fyrir?“
Áður en Odda gat svarað tóku hinar konurnar að
tala á sínu máli við sænsku konuna. Þó nokkrar fóru
jafnsnemma að svara. Þegar þær þögnuðu, sagði Odda:
„Ég var í flugvélinni, sem hrapaði.“
„Flugvél,“ sagði sænslca konan og leit óákveðið í
kringum sig, „hvar er flugvélin?“
„Ég veit það ekki,“ sagði Odda, „en ég held, að ég
hafa meitt mig í fætinum. Getur þú hjálpað mér?“
„Afsakaðu,“ og hin konon beygði sig skjótt niður.
Oddu, sem var grannvaxin, hóf hún upp með sterkum
örmum og bar hana að bifreiðinni. „Ég er Tove Peter-
sen. Ég get flutt þig til þorps, þar sem eru nokkrir
enskir kristniboðar. Þeir munu hjálpa þér. Frú James
er hjúkrunarkona.“ Hún talaði lágt og sefandi, með-
an, hún kom Oddu þægilega fyrir. En frá því jepp-
inn lagði af stað, mundi Odda mjög lítið eftir ferðinni
þessa átta km. til næsta þorps, nema það, að hún skalf
af kulda og kenndi mikils sársauka í fætinum, þegar
jeppinn tók beygjur á veginum.
Jeppinn nam staðar, og Odda heyrði frk. Petersen
skýra frá því, að hún hefði fundið Oddu slasaða hjá
veginum.
„Auðvitað tökum við á móti henni,“ sagði vingjam-
leg kvenrödd, „en hvaðan skyldi hún vera komin?
Sjálfsagt er einhver að leita hennar.“
Frk. Peterson svaraði hægt: „Hún segir, að hún sé
úr flugvél, sem hrapaði. . . .“
„En það hefur engin flugvél hrapað," greip karl-
mannsrödd fram í.
„Þetta er það, sem ég sagði.“
Þá sagði kvenrödd rólega: „Þetta skiptir ekki máli
nú. Fyrst verðum við að kanna, hvort hún hefur slas-
ast í raun og veru og annast um hana.“
Odda var nú tekin úr jeppanum og borin upp þröng-
an, dimman stiga, inn um lágar dyr í lítið herbergi. Þar
var hún lögð varlega í rúm.
Vika leið. Odda varð gagnkunnug þessu herbergi.
Hún lá í rúminu og beið þess, að ökkli, sem tognað
hafði mikið, læknaðist. Hún lét augun reika um hrjúfu,
hvítkölkuðu borðin í veggjunum, raftana í loftinu,
gluggana, er skreyttir voru fallegum tjöldum með
blómamyndum. Sýndi þetta, að Betty James skapaði sér
heimili eins snoturt og kringumstæður leifðu. Áhuga
hennar mest vöktu myndimar, er sumar voru úr tíma-
ritum, en aðrar sýndu hópa ungs fólks, er minntu á
ár í menntaskóla. Loks námu augu Oddu staðar við
lítið málverk á tréplötu. Var það grunnur bak við orð-
in. „Þessa von höfum vér. . .. “
Áhugann fyrir umhverfi sínu missti hún, er hún
eftir fáeina daga félck slæma lungnabólgu. Var orsök
hennar tauga-áfallið og legan úti í rigningunni.
Er hún gat sest upp aftur, var sem boðskapur textans
væri skráður á hjarta hennar. Eitt af hinu fyrsta, sem
hún spurði húsfreyju að, var þetta:
„Hvað merkja þessi orð: „Þessa von höfum vér. .?“
Betty var að gera við tötralegar sálmabækur, sem
notaðar voru á fámennu samkomunum þarna. Betty
þagði, meðan hún klippti sundur límbandið og gekk
snoturlega frá endanum. Þá leit hún upp og sagði.
„Þetta er hluti af grein í biblíunni. Allur er text-
inn svona: „Sem vér höfum eins og akkeri sálar-
innar traust og öruggt, og það nær alla leið inn fyrir
fortjaldið." Fyrir okkur Dick merkir þetta það, að
við getum treyst Guði til að gera allt það fyrir okkur,
sem hann hefur heitið að gjöra; að eilífar sálir okkar
eru óhultar í umsjá hans, endurleystar af syni bans
Jesú Kristi. Við höfum þá von að fara til að vera með
honum, þegar við höfum lokið verki okkar hér. Við
höfum þá von, að hann komi aftur til að sækja okkur,
ef til vill áður en við deyjum. Og þó að allt virðist ganga
illa, þá er von okkar á Guð traust og örugg.“ Hún stóð
upp og geklc í áttina til skrifborðsins. „Ég skal sýna
þér hvar þetta er skráð í biblíunni.“
„Vertu ekki að hafa fyrir því,“ svaraði Odda snöggt.
„Ég var aðeins að velta fyrir mér, hvað þetta þýddi.“
Þar með sneri hún sér til veggjar. Betty horfði á hana
hugsandi. AUir þeir, sem þekktu hana vel, mundu hafa
giskað á, að hún sendi í skyndi upp bæn um hjálp til
að fást við þennan erfiða gest.
10. kafli.
Vonir bregðast.
Dagarnir þarna í litla þorpinu hefðu verið Oddu
ánægja, ef hún hefði getað eitt. Það var að koma orð-
um heim, að hún væri óhult og yrði bráðum alveg heil-
brigð. Hjónin vildu aldrei trúa því, að hún hefði verið
flugfreyja í flugvél, sem hafði farist. Þeim höfðu engar
fregnir borist um, að flugvél hefði farist þar í grennd-
inni og gátu því aðeins gert ráð fyrir því, að Odda hefði
einhverja ástæðu til að fela sannleikann bak við gagn-
sæja lygi.
Mörgum sinnum bað Betty Oddu að segja sannleik-
ann, því að hún var viss um, að svona löng fjarvera
hlyti að baka einhverjum kvíða. En Odda lærði brátt
að endurtaka ekki sögu sína, heldur breyta umtals-
efninu.
Ástæðan fyrir fréttaskorti var mjög einföld. Odda
hafði verið aftur í stéli vélarinnar. Það brotnaði af
og varpaði henni til jarðar,þar var mjög þykkur gróður
og kjarr. Stélbúturinn féll niður í ólgandi, vatnsmildu
ána, sem Odda hafði séð, síðan hafði hann borist marga
kílómetra niður ána, uns hann festist undir bakka,
sem óþekkjanleg hrúga. Þar var hann í marga mánuði
áður en hann fannst.
Löskuð vélin flaug áfram, rétt aðeins ofan við
trjátoppana, uns hún rak sig á í litla, fjarlæga landinu
Sikkim. Fólkði þar sá um þá, sem slysið lifðu af, En
það leið þó nokkur tími, uns hægt var að koma fregn-
um af þeim til umheimsins, því að skriðuföll höfðu
gersamlega lokað eina veginum, sem þaðan lá út úr
dalnum.
Kristniboðarnir ungu höfðu allt of mikið að gera