Norðurljósið - 01.01.1978, Síða 23

NORÐURLJÖSIÐ
23
Farísei nokkur bauð honum til máltíðar, og segir
frá því í guðspjalli Lúkasar, 7. kafla. Þar kemur í ljós,
að Faríseinn vanrækti þrjár sjálfsagðar skyldur, sem
hefðbundnir siðir kröfðust. Sú spuming vaknar, hvort
honum hafi verið boðið með óvirðingu hans sem
tilgang gestgjafans.
Hann ólst upp í Nasaret. „Getur nokkuð gott verið
rá Nasaret?“ spurði Natanael háðslega, þegar Filippus
sagði honum frá Jesú.
, fiann var fyrirlitinn, þegar hann hékk á krossinum
a Golgata. Öldungarnir, stjórnendur landsins, hæddu
ann. Fræðimennirnir, sem lögmálið skýrðu og kenndu,
gerðu gys að honum. Sannarlega var Drottinn vor Jesús
yrirlitinn og einskis metinn.
Allt þetta gjörði Drottinn Jesús, allt þetta leið hann
yrir þig og mig. Megum við ekki blygðast okkar fyrir
Það, hve lítið við höfum lagt á okkur, hvað þá liðið,
vegna hans?
5. kafli.
»Friðþaeing.“ (1 Jóh. bréf 2.2.)
f ;*°uð framsetti hann í blóði hans sem náðarstól —
riiðþægingarstað - fyrir trúna.“ (Róm.4.25.)
.jVarla gengur nokkur í dauðann fyrir réttlátan
niann; _ fyrir góðan mann kynni ef til vill einhver að
Vl ja deyja — en Guð sýnir elsku sína til vor, að Krist-
r er fyrir oss dáinn, meðan vér enn vorum í syndum
v°rum.“ (Róm.5.7.,8.)
»Þann, sem þekkti ekki synd, gerði hann að synd
j ?rn) vor vegna, til þess að vér skyldum verða rétt-
ætl Guðs (réttlættir fyrir Guði) í honum.“ (2.ICor.5.21.)
, “0rðið ..fr;ðþæging‘“ táknar hér það, sem kemur
nr í frið við Guð og hylur syndir okkar. Þetta er
ln cum merking orðsins í gamla testamentinu. Heimur-
nn er í ósátt við Guð. Við erum öll fædd í ósátt við
u • Veldur því syndugt eðlisfar og líka verk, þau
r oiriíar> sem eru andstæð vilja Guðs.
he-i-? hatar synd. Hún er andstæð vilja hans og
óp1 sp1 ,eðii hans. Á biblíunnar máli heita þeir menn
eff 0^,r’ sem traðka vilja Guðs undir fótum, en fara
ir eigin vilja og fýsnum sínum, á hvaða sviði sem
0„r u ru‘ ^ilirir menn eru óguðlegir, segir í orði Guðs.
min Se®lr einni?: ..Hinum óguðlegu, segir Guð
n, er enginn friður búinn.“ (Jesaja 48.22.)
m,.?ni? inn,r' hiuta tjaldbúðarinnar hjá ísrael og í
ar v 6rm? Slðar. stóð áttmálsörkin. Ofan á lok henn-
1 nokkru af því blóði, sem borið var inn
Pæst1 0nlÍnn- flarna fðr friðþægingin fram, þegar frið-
stóli yrir aiian ísrael. Þetta lok var nefnt náðar-
Nú ift Var ”há?æti naðarinnar.“
sitt inn ítT. °rottinn Jesús gengið með eigið blóð
Þarna b'ð6 muominn himneska, fram fyrir auglit Guðs.
við að i1 Ur hann fyrir oss. Þegar við hrösum, eigum
misQiórí011!3. tafariaust á fund Jesú í bæn, játa honum
um aftn °rar' Þá vcrður bún fyrirgefin, og við er-
hjörtun/ & n,otanðl friðar Guðs í samvisku okkar
og
6. kafli.
„Sáttargjörðin.“ (2 Kor.5.19.)
„Að koma fyrir hann (Krist) öllu í sátt við sig, hvort
heldur er það, sem er á jörðunni, eða það, sem er í
himnunum, er hann hafði samið frið með blóðinu
úthelltu á krossi hans. Einnig yður, sem áður fyrri vor-
uð útilokaðir og óvinveittir í huga yðar .... hefur hann
nú þó sátta gjört. .“ (KÓ1.1.20.-22.)
„Með dauða sonar hans.“ (Róm.5.10.)
„Eins og það væri Guð, sem áminnti fyrir oss (vom
munn). Vér biðjum í Krists stað: Látið sættast við
Guð.“ (2.Kor.5.20.)
Eftir það, að friðþæging Krists hafði farið fram,
var ekkert því til fyrirstöðu, að Guð gæti farið að
kalla til allra manna og bjóða þeim frið.
Japanir tóku þátt í heimsstyrjöldinni síðari. Er
Bandamenn höfðu unnið sigur, var þeim boðinn friður,
ef þeir bæðu um frið. Þeir gjörðu það. Þá komst friður
á með þeim og óvinum þeirra. Reynt var að láta Jap-
ani alla vita, að saminn hafði verið friður.
Eftir meira en sextán ár komu tveir Japanir út úr
frumskógum á einhverri ey, þar sem þeir höfðu falið
sig. Þeir höfðu engar fregnir fengið fyrr af því, að
stríðinu væri lokið.
Þannig er ástatt enn í þessum heimi. Allir hafa ekki
fengið að heyra, að saminn hafi verið friður.
„Vér biðjum í Krists stað: Látið sættast við Guð.“
Drottinn Jesús veit, hve ægilega þung verður reiði
Guðs við þá, sem vilja ekki sættast við hann. Jesús var
hjá Guði, þegar mannkynið drukknaði á dögum Nóa
vegna óguðlegrar spillingar. Hann sá, þegar Sódómu og
Gómorru var eytt með eldi. Hann lýsti því, er hann
hélt ræðu sína um hinn efsta dóm, hver örlög bíða
þeirra, sem Guð mun hegna fyrir syndirnar. Ó, að
allir vildu sættast við Guð!
7. kafli.
„Syndafyrirgefning.“ Postulasagan 3. 19.
„Guð feðra vorra hefur uppvakið Jesúm, sem þér
hengduð upp á tré og tókuð af lífi. Þennan hefur
Guð upphafið ... til að veita. . . . afturhvarf og synda-
fyrirgefningu.“ (Postulasagan 5.30., 31.)
„Og ég mun alls ekki framar minnast synda þeirra
né lögmálsbrota." (Hebr.10.17.)
Ef vér játum syndir vorar, þá er hann trúr og rétt-
látur, svo að hann fyrirgefur oss syndirnar og hreinsar
oss af öllu ranglæti." (1 Jóh.1.9.)
„Sérhver, sem á hann trúir, fær fyrir hans nafn
synda-fyrirgefning.“ (Post. 10.43.)
Gyðingaþjóðin hafði drýgt stóra synd. Leiðtogar
hennar höfðu leitt hana út af réttri braut, Jesús hafði
verið svikinn og tekinn höndum. Æðstu prestamir, allra
manna helst, og öldungaráðið vildu lífláta hann. En
líflátsdóm gátu þeir ekki kveðið upp. Það vald var í
höndum landshöfðingjans rómverska. Frammi fyrir
dómstóli hans var Jesú afneitað. Þar æpti mannfjöld-
inn: „Vér höfum engan konung nema keisarann!" Þá