Norðurljósið - 01.01.1978, Side 28

28
N ORÐURL JÓSIÐ
látið sættast við Guð, lagt niður vopn sín og veitt
Jesú viðtöku sem konungi sínum og Drottni, þá bið
ég hann ,,í Krists stað: Láttu sættast við Guð.“ Krýn
þú Jesúm sem konung lífs þíns, sem héðan í frá skuli
vera stjómari þinn, svo að þú hagir lífi þínu eftir
vilja hans á þann hátt, sem sá vilji er birtur í nýja
testamentinu. „ , _
Sæmundur G. Johannesson.
GLLLFAGRI snær
Heill sé þér fagri, hrífandi, bjarti,
hábomi snær! Krýndur glitperlu skarti,
hrannarðu geiminn svo langt augað lítur,
lögmál hvers sumars með valdsprota brýtur.
Hrynur þú niður á húsþök og stræti,
hríslast um þá, er á stígnum ég mæti.
Kyssirðu lýðinn á vanga og varir,
virðir jafnt skrúðann og aumustu spjarir.
Blíður sem engill þú bláhvolfin flýgur,
bjartur og fagur á jörðina stígur.
Stefnulaus berstu og staðbundinn eigi,
stanzar og ærslast við sérhvern á vegi,
stígur hvert spor sem í dillandi draumi,
drifinn og knúinn af vindanna straumi,
flögrar og hringsnýst með flaumiðu gosi,
fagna þér dróttir með öryggisbrosi.
Ginnir þú seppa með glófingrum smáum,
glettist og hvískrar í trjákrónum háum.
Allir sér hraða, á engu gefst frestur,
allir jafnt fagna þér, brimhvíti gestur.
Viknandi klukkurnar kalla til tíða,
klökkblíðir tónar að eyrum mér líða.
Hvatar fram öld sem í herdeildum þröngum,
heilsar hver öðrum í viðlagasöngum.
Hábomi snær! Þú með kaldlyndis-kæti,
komstu frá himni að troðast und fæti,
troðast með hófi og sameinast sóti,
saurnum að litast í bæjarins róti,
varpast á glæ og að velkja þitt fiður,
var það til þess, að þú steigst hingað niður?
Áður en bölvunin beitti mig fleini
bráljós mín voru sem kristallinn hreini,
bjart var sem gullið og blómelskt mitt hjarta,
brosti mér lífið. — En nóttin kom svarta.
Göfuga fjölskyldu, góðvini alla,
Guð og mig sjálfa ég hef misst við að falla.
Argasti skríllinn af braut minni beygir,
bara’ ef hann sér mig og undrandi þegir.
Býður við klæðunum blettuðu mínum
betlarann jafnvel í tötmnum sínum.
Hygg að, ef nóttin mér helmöskva rekti,
hataðri, smáðri, er veg sinn ei þekkti.
Vinsnauð og grátin, er ráðlaus ég reika
rétt eins og svipur, er aðrir sér leika.
Margur á sögu í myrkrunum geymda,
mönnunum týnda — að eilífu gleymda.
Andvörp og bænir, sem andvana hnigu
ástvinum fjarri á blóðdrifna stigu.
— Drottinn, ef léti mig glópskunnar gjalda,
gæfi mér líkbeð á jöklinum kalda.
Flekkaður misgerð á foræðis vegi
friðvana syndarinn kvíða þarf eigi.
Þú, sem ert fallinn og þenkir í bláinn,
þig fyrir Jesús er krossfestur, dáinn.
Hann reisir fallinn og lífsgleði’ inn leiðir,
lemstraðan fótinn úr snörunni greiðir,
heyrir hvert bænarorð, breyskir ef kalla,
blíðrómi friðarins kallar á alla.
Náðarraust lcærleikans nemur mitt eyra,
náð fyrir mig? - Vill hann andvörp mín heyra?
Drottinn, mig þvoðu í dreyrlindum þínum,
dæmdu mig sýkna af brotunum mínum,
kvölum svo linni, og heldæmda hrundin
hvítari snjó verði’ í Guðs ríki fundinn.
Ásmundur Eiríksson sneri á íslensku úr norsku. Af
samanburði við frumkvæðið á ensku sést, að þær
þýðingar báðar hafa verið Iistavel gerðar. Kvæðið var
birt í „Norðurljósinu“ 1930. S.G.J.
CR „ANDLEGUM LJÖÐUM“:
Tárhrein var ég líkt og trafhreini snærinn,
tignuð af öllum var listræna mærin.
Gæfan mér dó. Ég varð trygðsvikin, troðin,
táldregin, spottuð. — Svo byrjaði voðinn.
Hverjum sem vildi ég sál mína seldi,
syndin var gjaldeyrir málsverðs að kveldi.
Beiskari malurt ég bölveginn þrædd',
bannfærðí mennina, — sakleysið hæddi.
Dauðinn mig skelfdi um daga og nætur.
-- Dimman er sagnfá um tár þess, er grætur.
Dauður í synd og dýpstu bundinn neyð,
dómur og eilíf hegning Guðs mín beið.
Hræddist ég glötun, hjálp var hvergi að fá,
Herrann er kom og mildur leit mig á.
Ó, þetta tillit, elsku þess og náð
aldrei fær tunga mannleg orðum tjáð.
Líf var í því og lausn frá sekt og neyð,
Ijómaði um mig kærleikssólin heið.
S. G. J.