Norðurljósið - 01.01.1978, Síða 29

NORÐURLJÓSIÐ
29
ANDLEG LJOÐ
LESIN I ÍJTVARPI
Leiðir mig náð um lífsins veg,
léttir mér raunasporin treg,
náðin mér ljómar líkt og sól,
lyftir mér upp að Drottins stól.
Náð, náð, náð, eilíf náð.
1.
Heimurinn vitni um Herrann ber.
Af himindýrðar ljósaher,
orku, sem bjó hann efnishjúp,
er augljóst Drottins viskudjúp.
Sólbirtan tjáir hreinleik hans,
og hátign Drottins stjörnufans.
Réttlætið boða rammbyggð fjöll,
hve réttlát stjórn hans tárhrein mjöll.
Dýrlegi, mikli Drottinn minn,
duftkorn er ég við hástól þinn,
dvínar mér þróttur, daprast ráð,
Drottinn, gef mér því meiri náð.
Náð, náð, náð, aðeins náð.
3.
Eru breskir hermenn trúræknari en aðrir menn?
Varla, en þeir höfðu samt miklar mætur á sálmi, er
þeir sungu mikið í fyrri heimsstyrjöldinni, 1914 — 1918.
Hann hljóðar þannig í þýðingu minni:
Elsku hans líkist ilmsæt rós,
og eldar skærir, hafdjúp, ljós,
blíðu hans fagurt blómaval,
hans blessun dögg í fjallasal.
Eldingin táknar Drottins dóm,
og dynur þrumu Herrans róm.
Fárviðri, gosflóð, haglél hörð,
Guðs hirting birta selcri jörð.
Bjarkanna greinar benda á kross,
breiðandi faðminn móti oss.
Umvafið rauðri aftanglóð
er úthaf tákn um Jesú blóð.
Er Móse ásamt fólki Drottins flýði þrældóm frá,
var framundan þeim Hafið Rauða, en fjendur balc við
þá,
En Guð klauf hafið, gerði veg og greiddi sinna hag,
og sá Guð, er var á Móse dögum, lifir enn í dag.
Viðlag:
Sami í dag, sami í dag, sami er Drottinn enn í dag.
Er Davíð fór gegn Golíat, hið rétta röngu mót,
var risinn þar í holdsins styrk með sverð og skjöld
og spjót.
En Drottins máttur Davíð með, vann drambi sigur á,
og sá Drottinn, sem gaf honum þrótt, er nú hinn
sami og þá.
Náð hans er hyldjúp, ljóstær lind
og lífveig sálna, er deyðir synd.
Nálægð hans sólarylur er
og anganblær, sem lífmagn ber.
Jörðin er full af Drottins dýrð,
hans dásemd verður aldrei slcýrð.
Himinn þó væri ein skrifuð skrá,
hve skráð þar yrði Iítið á.
2.
Náð hóf mig upp úr neyð og synd,
náð leiddi m:g að blóðsins lind,
gerði mig hreinan, græddi mig,
guðlegum skrúða klæddi mig.
Náð, náð, náð, guðleg náð.
Náðar Guðs dag hvern nýt ég hér,
náð hans í öllu birtist mér,
náð hans er eina athvarf mitt,
elskar hann veika barnið sitt.
Náð, náð, allt er af náð.
Er Daníel var trúr við Guð og tilbað ekki mann,
þá tóku hann fjendur höndum og hjá ljónum settu
hann.
En Guð lét þeirra ginum loka og gætti að þjóns síns hag,
og sá Guð, sem lifði á þeim tímum, lifir enn í dag.
Hér vil ég bæta því inn í, að létt er að skilja, að
menn, sem geta verið í stöðugri lífshættu, finna hug-
hreystingu í því, þegar rifjað er upp, hve máttugur
Guð er að bjarga úr erfiðleikum. En þetta tilheyrir
fjarlægri fortíð. Arthur Gook, sem lengi átti heima á
Sjónarhæð á Akureyri, vildi færa þetta nær nútíman-
um, svo að hann bætti við fjórða erindinu, sem lýsir
trúfesti Guðs miklu nær okkar dögum. Hans viðbót
er þannig:
Er Muller hóf að byggja fyrst sín barnahæli fimm,
því brátt var spáð að saga þeirra yrði stutt og dimm.
En MuIIer bað og Guði fól að gæta að þeirra hag,
og sá Guð er sá um börnin þá, er enn hinn sami í dag.
Löngu áður en Arthur Gook bætti sínu versi við,
hafði dómprófastur í Bretlandi, Goldsmith að nafni,
bætt versi við, er flutti sálminn til daga Krists hér á
jörðu.