Norðurljósið - 01.01.1978, Side 35

NORÐURLJÓSIÐ
35
KOL8KEGGIJR
Eftir S. G. J.
Landkyljur þýðar fylla fagra voð,
friðsæla kvöldið rökkurslæðu vefur
Hlíðina kæru, land og létta gnoð.
Landflótta maður einn á þiljum tefur,
horfir á ísland hyljast bláum laugum,
höfug er dögg í Kolskeggs fránum augum.
Kveður hann neyddur kæra vini og sveit,
knúinn af skyldu þungri í útlegð stranga,
framar ei aftur frækinn bróður leit,
fullhugann syrgði daga marga og langa.
Glæsibrag, fríðleik Gunnars ei hann bar.
Glysljóminn blindar hálfskyggn augu löngum.
Ættemi, fegurð, auður, gáfnafar,
allt er það dáð með fögrum skáldasöngum.
Sáttmála rjúfa, svíkja gefin heit
synzt hefir tíðum viska heimsins mönnum,
orðheldni metur einskis þeirra sveit,
eigingirnd fómar tryggð og rétti sönnum.
Hrósað er þeim, er heyja blóðug stríð,
hetjan, er sveik, fær lof í dýrum brögum.
Friðsamur maður fífl er þeirri tíð,
fellur í gleymsku, nefnist lítt í sögum.
i,Aldrei að víkja“ eigin vilja frá,
aðrir þó séu troðnir undir fótum.
,,Aldrei að vægja,“ aðra láta sjá
odeigan hug og veifað hvössum spjótum.
Gunnari þetta hugarfar var hjá,
heim er hann sneri af lífsins vegamótum.
Kolskeggur sýndi æðri anda þá:
,-Aldrei að svíkja,“ halda uppi bótum.
Heiðarleik sýna, halda grið og sátt,
heitorð að efna, víkja ei frá réttu,
rarlmennsku heimtar, kjark og viljamátt.
olskeggur eigi rann frá marki settu.
ugarfar Gunnars heiminn blóði roðar,
hjartaþel Kolskeggs friðinn jörðu boðar.
A’skyggn frá hæðum augu Drottins veita
aí manns og hvötum nánar gsetur,
rettlætis verka, réttra hvata leita,
rettlátum manni Drottinn befir á mætur.
omar hans eru dómum manna hærri,
, r°^mn á hjartað lítur, vér hið ytra,
na dmorð tryggð er honum miklu kærri
e ur en svikin, jafnvel þau, sem glitra.
Kolskeggur þegar heit sín hélt og orð,
himnanna Drottinn leit á það með gleði.
Dimmnættið milda Dana huldi storð,
draummaður Ijós að Kolskeggs gengur beði,
Kallar a hann að koma, fylgja sér.
Kolskeggur síðan Herrans maður er.
Hann fann ei yndi á Dana grænum grundum,
þó glitri sund hjá beykiskógum vænum.
I Garðaríki var á vetrarstundum,
á víðum sléttum fjarri heiðablænum.
Til Miklagarðs, að Grikklands fögru fjöllum,
hann fór og stýrði kappasveitum snjöllum.
Hetjunni miklu hér var enginn jafn,
hvasseggjað saxið beit í stríði hörðu.
Kolskeggur hræddist aðeins eitt á jörðu:
Eiðrof, að hljóta tryggðaníðings nafn.
Með eiginkonu unga í hraustum örmum,
og elskaður, virtur lét af fomum hörmum,
unz dauðinn kom, er ljóssins himna hlið —
ei haugur dimmur — blöstu honum við.
Réttlætis vegna raun hann þoldi fyrr,
ranglæti, heitrof sjá ei himins dyr.
Með konungi dýrðar, Kristi, dvelur sá,
er köllun hans gegnir, víkur ei réttu frá.
Tilboð liggur fyrir um útgáfu ljóða minna. Er það
frá Prentsmiðju Odds Björnssonar, Akureyri, og er á
þá leið, að ég útvegi fyrirfram 200 áskrifendur.
Er þá þeim, er lesa Nlj., hérmeð boðin áskrift, ef
þeir hafa hug á að eignast ljóð mín. Mér er sagt, að
þau séu efni í þrjár bækur. Eru það mest ljóð, en líka
vísur. Andleg ljóð gefin út 1964, verða ekki í þessari
útgáfu. Þau eru uppseld.
Áhugafólk, vinsamlegast sendið mér undirrituðum
nöfn ykkar og heimilisfang.
CR ANDLEGUM ljöðum.
Teng saman lífsins sundruð bönd,
Lát son Guðs rekja lífs þíns vef.
Vel stjórnar öllu Herrans hönd,
af hjarta þig á vald hans gef.
Viðlag:
Teng saman lífsins sundruð bönd,
Lát son Guðs bæta töpuð ár.
Legg þig í dag í Drottins hönd,
og dvel ei meir, ei meir, við sorg og tár.
Teng saman lífsins sundruð bönd,
og sæludaga horfna þér
mun aftur veita Herrans hönd,
uns hjartað fullt af lofgjörð er.
Teng saman lífsins brostnu bönd.
Og blómin fölnuð lifna á ný
á sínum tíma í Herrans hönd,
er hverfa gömul raunaský. Þýtt. S. G. J.
Sæmundur G. Jóhannesson,
Vinaminni, pósthólf 418, 602 Akureyri.